ରାକ୍ଷୀର ସଂଜ୍ଞା
ସମୟ ରାତି ନ’ଟା ପନ୍ଦର ପାଖାପାଖି ହେବ । ଅଫିସରୁ ଛୁଟି ନେଇ ଆଭା ଘରକୁ ଯିବ ବୋଲି ଟ୍ରେନ୍ରେ ତରବର ହେଇ ଚଢ଼ିଲା । ଯିବନି ବି କେମିତି, ରାକ୍ଷୀ ପୁନେଇଁ ପରା ଗୋଟେ ଦିନ ପରେ । ନିଜ ସିଟ୍ରେ ବସି ବ୍ୟାଗପତ୍ର ରଖିଦେଇ ଘରକୁ ଫୋନ୍ କରି ଜଣେଇଦେଲା । ଆଉ ସେ ଆସୁଛି ବୋଲି ଭାଇକୁ ନ ଜଣେଇବାକୁ ବି ମାଆଙ୍କୁ କହି ଫୋନ୍ କାଟିଦେଲା । ତା’ପରେ ଭାଇ ପାଇଁ…
ରାକ୍ଷୀ
“ଆଲୋ ହେ ପୋଡ଼ାମୁହିଁ ତୋର ସେ ଭିକାରୀ ଭାଇକୁ କହିଦେବୁ ଟିଭି, ପ୍ରିଜ୍ ନ ଦେବା ଯାଏଁ ତୁ ତୋ ବାପଘର ଦୁଆର ମାଡ଼ି ପାରିବୁନି କି ସେ ବି ଏ ଘର ଦୁଆରକୁ ଉଠି ପାରିବ ନାହିଁ । କହିଲା କ’ଣ ନା ଆଜି ରାକ୍ଷୀପୂର୍ଣ୍ଣିମା…..! ଉଁ ସତେ ଯେମିତି ଭାଇ ପାଟଶାଢ଼ୀ ନହେଲେ ସୁନାଚୁଡ଼ି ନହେଲେ ବିଡ଼ାବିଡ଼ା ଟଙ୍କା ଦେଇଦେବ ! ରଖ୍ ବେ ତୋ ରାକ୍ଷୀ । ମୋ ଝିଅମାନେ ଆସିବେ…. ସକେଇ…
ହେ ମୋର ଦୂର ସୁଦୂରର ଅତିପ୍ରିୟ ନିଷ୍ଠୁର ବନ୍ଧୁ
ମୋ ଜୀବନର ଏଇ ଚଲା ପଥରେ ତୁମେ ମୋତେ ତୁମଠୁ ଯେତେ ଦୂରରେ ରଖିଥିଲେ ମଧ୍ୟ, ମୁଁ ମୋର ହୃଦୟର ପ୍ରତିଟି କୋଣରେ ତୁମକୁ ସାଇତି ରଖିଛି । କ’ଣ ମୁଁ ଏହିପରି ତୁମରି ସ୍ମୃତିରେ କଣ୍ଟକିତ ଶର ଶଯ୍ୟାରେ, ମୋ ଜୀବନକୁ ଅତିବାହିତ କରୁଥିବି? କେତେ ଦିନ ଏପରି ହୃଦୟରେ ଅନେକ କଷ୍ଟ ଧରି, ଏ ଅସ୍ଥିର ସମାଜ ସାମ୍ନାରେ, ଛଦ୍ମବେଶୀ ଏ ହସର ମୁଖାଟାକୁ ପିନ୍ଧି ବୁଲୁଥିବି? “ମହାପ୍ରଭୁ” ଏମିତି କେତେ ବଡ଼ ଭୁଲ…
