ଚନ୍ଦ୍ରକାନ୍ତିଙ୍କ ଦିନଲିପିରୁ…
ଗଳ୍ପ ଲେଖିବା ଶୈଳୀ ମୁଖ୍ୟତଃ ଶବ୍ଦସଜା, ଅଭିଜ୍ଞତା, କଳ୍ପନାଜଳ୍ପନା ଓ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷତା ଉପରେ ଅଧିକ ନିର୍ଭର କରେ । ବେଳେବେଳେ ଶେଷ ଦୁଇଟି ଶୈଳୀରେ ଚାଳିଯାଏ । କିନ୍ତୁ, ଯଦି ଗଳ୍ପରେ ଏ ସବୁ ଉପାଦାନ ରହେ ! ତେବେ ? ମୋ ମତରେ ତାହା ଜୀବନ୍ତରୁ ଜୀବନ୍ତକ ହୋଇଉଠେ ପାଠକଙ୍କ ପାଇଁ । ଲାଗେ ଗଳ୍ପ ନୁହେଁ, ଲାଗେ କେହିଜଣେ ଝରକା ସେପାଖେ ମୁହଁଟି ଗଳେଇ ଦେଖୁଛି ସୁଖଦୁଃଖର ସଂସାର ଏବଂ ଆମେ ବୁଝିପାରୁଥିବା ଭାଷା…
ଢେଉ
ଆସେ ଯାଏ କହୁ କହୁ କୋଇଲି କଣ୍ଠର କୁହୁ କୁହୁ ସକାଳ ହସୁଛି ସନ୍ଧ୍ୟା ନଇଁଛି ଆସୁ ଯାଉ ଯାଉ ଗୋଠ ବାହୁଡ଼ାର ଯାତ୍ରା ପକ୍ଷୀ ନୀଡ଼ ଫେରା ମାତ୍ରା ସବୁରେ ରହିଛି କେତେ କଥା ପୁଣି ତୁଉ ମୁଉଁ ସମୁଦ୍ର ବେଳାରେ ବୁକୁ ପିଟୁଥାଉ ଯୁଦ୍ଧ ବିରତିର ଶଙ୍ଖ ଶୁଭିଯାଉ କାଉ କିନ୍ତୁ କହେ କା କା ଉଠିଥାଉ ନଈ କହେ ଆଗକୁ ଯାଉ ଯାଉ ତୁଠ ପଥରଟା ନିର୍ଜୀବ ପଡ଼ିଛି କିଏ ଆସୁ ଅବା…
ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଉବାଚ
ମା’ ମାଲୋ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ମା’ ତୋତେ କୋଟି କୋଟି ପ୍ରଣାମ । ମା’ ମୁଁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ । ମାନେ ମୋ’ ନାଁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ । ତୁ ତ ନିଶ୍ଚୟ ଜାଣିଥିବୁ । ତୁ ସବୁ ଜାଣିଛୁ । ତୋଠୁ କେଉଁ କଥା ଅଛପା ଅଛି କହିଲୁ?ହେଲେ ମୋର ମଧ୍ୟ ପୁରୁଣା ଅଭ୍ୟାସ ଅଛି ନା । ତେଣୁ ନିଜ ପରିଚୟଟା ଟିକେ ଦେଇଦେଲି । ପରିଚୟ ମାନେ । ମୁଁ ବାପଘରେ ଅନ୍ୟ ଗୋତ୍ରରେ ପରିଚିତ ଥିଲି । ଆଉ ବିବାହ ପରେ ମୋର ଅନ୍ୟ ଗୋଟିଏ ଗୋତ୍ର ହୋଇଗଲା ।…
ସକାଳ ଫେରିବା ଯାଏଁ
ଏମିତି ହୁଅନ୍ତାନି ! ତୋ’ ସହର ନିଘୋଡ଼ ନିଦରେ ଶୋଇଗଲାପରେ, ତୋ’ ପ୍ରିୟ ସହରରେ ଖୁବ୍ ବୁଲନ୍ତେ ଆଉ “ଆମେ”କୁ ଭୋଗନ୍ତେ । କୋଉ ବାଇକ୍ କି କାର୍ରେ ନୁହଁ ମ ! ବାସ୍ ତୋ’ ହାତରେ ହାତ ଛନ୍ଦି ଆଉ ପାଦରେ ପାଦ ମିଶେଇ ଖୁବ୍ ଚାଲନ୍ତେ , ଟିକେ ଦୂରକୁ ହୁଏତ ଭୁବନେଶ୍ୱରର ଶେଷ ସୀମା ଯାଏଁ , ତୋ ସହରଟା ଅଳସ ଭାଙ୍ଗିବା ଯାଏ ! ଏମିତି ହୁଅନ୍ତାନି ଢେର୍ ଦୂରଯାଏଁ ଆମେ ଆମ ଆଖିଏ ସ୍ୱପ୍ନକୁ ବାସ୍ତବ…
ଶିଶୁ ସିଏ
କାଠଖଣ୍ଡକୁ କଣ୍ଢେଇ କରି ଦୁଃଖକୁ ଭୁଲାଇ ହସି ପାରେ ଯିଏ, ଶିଶୁ ସିଏ । କେବଳ ନିଜ ଖୁସିରେ ଖୁସି ନିଜ ଦୁଃଖରେ ଦୁଃଖୀ ହୁଏ ଯିଏ ଶିଶୁ ସିଏ । ନା ଅତୀତ, ନା ଭବିଷ୍ୟତ ବୁଝେ ସିଏ ନିଜ ବର୍ତ୍ତମାନରେ ଖୁସି ରହିପାରେ ଯିଏ ଶିଶୁ ସିଏ । ନା ପଥରକୁ ଇଶ୍ୱର ନା ଇଶ୍ୱରକୁ ପଥର ମାନେ ଯିଏ ଶିଶୁ ସିଏ । କିଛି ନୂଆ ଶିଖିବାପାଇଁ ବାର୍ ବାର୍ ହାରିବାକୁ ଡରେନି ଯିଏ ଶିଶୁ ସିଏ । ମନରେ…
