You are currently viewing ପଞ୍ଜୁରୀ ଭିତରେ ପ୍ରେମ
ପଞ୍ଜୁରୀ ଭିତରେ ପ୍ରେମ

ପଞ୍ଜୁରୀ ଭିତରେ ପ୍ରେମ

ଜୀବନ ଚକ୍ରର ଛନ୍ଦି ହୋଇ ରହିଥିବା ପଥରେ ଏମିତିବି କିଛିକ୍ଷଣ ଆସେ ଯେଉଁଠି ନିଜ ମନର କଥା ସବୁଦିନ ପାଇଁ ନିବୁଜ କୋଠରୀ ମଧ୍ୟରେ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ ଓ ଏହି ଶିକାରୀର ଫାସରେ ପଡ଼ିଯାଇଥାଏ ସେହିମାନଙ୍କ ପ୍ରେମକାହାଣୀ ଯେଉଁମାନଙ୍କ ହୃଦୟ ମୁକ୍ତ ନିର୍ମଳ ଆକାଶ ପରି ।

ନିର୍ମଳ ଆକାଶ ମଧ୍ୟରେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଦେବତା ଲୁଚିଯାଇଥାନ୍ତି ଭାସି ବୁଲୁଥିବା ମେଘମାଳ ଭିତରେ । ଖରା ଓ ଛାଇ ମଧ୍ୟରେ ସମୟ ଚକ୍ର ଘୂରିଚାଲିଥାଏ । ବିଦ୍ୟାଳୟର ଶେଷ ଘଣ୍ଟା ବାଜିବା ପାଇଁ ଆଉ କିଛି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଥାଏ । ସମସ୍ତ ଛାତ୍ରଛାତ୍ରୀ ଖେଳକୁଦରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିଥାନ୍ତି । କିଏ ଶ୍ରେଣୀଗୃହ ସାମ୍ନାରେ ଛିଡ଼ାହୋଇଥାନ୍ତି ଆଉ କିଏ ଫୁଲ ବଗିଚାର ଭ୍ରମଣରେ ମଗ୍ନ ରହିଥାନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କର ଏହି ଉଲ୍ଲାସର ଶବ୍ଦ ଶିକ୍ଷକ-ଶିକ୍ଷୟତ୍ରୀମାନଙ୍କ ହୃଦୟକୁ ବହୁତ ଆନନ୍ଦ ଦେଉଥାଏ । ଇତି ମଧ୍ୟରେ ଅଶ୍ଵିନ ବିଦ୍ୟାଳୟର ପଡ଼ିଆରେ ଏକ ସ୍ଥାନରେ ନିସ୍ତବ୍ଧ ହୋଇ ବସିଥାଏ । ମୁହଁରେ ହସ ନଥିଲେ ମଧ୍ୟ ତାହାର ନଜର ରହିଥାଏ ଶ୍ରେଣୀଗୃହର ସାମ୍ନାରେ ଛିଡ଼ାହୋଇ ରହିଥିବା ଅନିତା ଉପରେ । ଅନିତା ହେଉଛି ଅଶ୍ଵିନର ସହପାଠୀନି । ପାଠପଢ଼ାରେ ଯେପରି ଅଗ୍ରଣୀ ରହିଥାଏ ସେହିପରି ଅନ୍ୟାନ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟରେ ମଧ୍ୟ ପାରଙ୍ଗମ ଓ ରୂପରେ ଦେଖିବାକୁ ଗୋଟିଏ ଚାଉଳରେ ଗଢ଼ା । ଏତଦ୍‌ବ୍ୟତୀତ ଅଶ୍ଵିନ ମଧ୍ୟ ପଢ଼ାପଢ଼ିରେ ଉତ୍ତମ ଥିଲା ମାତ୍ର ସେ ଅନିତାକୁ ଉତ୍ତମ ବନ୍ଧୁ ବ୍ୟତୀତ ନିଜ ହୃଦୟରେ ସ୍ଥାନ ଦେଇଥାଏ । ଏହି ଅତ୍ୟାଧୁନିକ ଅଗ୍ରଗତି ସମାଜ ମଧ୍ୟରେ ବିଦ୍ୟାଳୟରେ ପାଠପଢ଼ା ବ୍ୟତୀତ ପ୍ରେମ ଅଢ଼େଇ ଅକ୍ଷର ଲେଖିବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଇଥାନ୍ତି । ନିଜ ଭଲପାଇବାକୁ ପ୍ରକାଶ କରିବା ପୂର୍ବରୁ ଅନିତା ବିଷୟରେ ଅତ୍ୟଧିକ ଜାଣିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରି ଅଶ୍ଵିନ ଜାଣିବାକୁ ପାଏକି ଅନିତା ଉଚ୍ଚଘରର ଓ ଦୁଇ ଭାଇଙ୍କ ଗୋଟିଏ ଭଉଣୀ । ପିତାମାତା ଓ ଦୁଇଭାଇଙ୍କର ଭଲପାଇବାରେ ବଢ଼ିଆସୁଥିବା ଏକ ମୁକ୍ତ ଆକାଶର ବିହଙ୍ଗ । ପଡ଼ିଆରେ ବସି ମନରେ ଅନିତା ବିଷୟରେ ଅନେକ କଥା ଉଙ୍କି ମାରୁଥିବା ମଧ୍ୟରେ ବିଦ୍ୟାଳୟରେ ଶେଷ ଘଣ୍ଟା ବାଜିଗଲା । ନିଜ ଭାବନା ମଧ୍ୟରୁ ବାହାରି ଆସିବା ପରେ ସବୁଦିନ ପରି ଶେଷ ସମୟରେ ଅନିତାକୁ ଦେଖିବା ପାଇଁ ଶ୍ରେଣୀଗୃହ ଆଡ଼କୁ ଦୌଡ଼ିଯାଏ ଓ ଅନିତାକୁ ଦେଖି ନିଜ ମନର ଖୁସିକୁ ଦ୍ୱିଗୁଣିତ କରିଦିଏ । ଅଧିକାଂଶ ସମୟରେ ଅଶ୍ଵିନର ଏହାଥିଲା ନିତ୍ୟକର୍ମ ପରି ବିଦ୍ୟାଳୟର କର୍ମ ।

ଅଶ୍ଵିନ ଗରିବ ନଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଅଧିକ ଉଚ୍ଚସ୍ତରୀୟ ପରିବାରରୁ ନଥିଲା । ତା’ର ପିତା ଏକ ଛୋଟ ପଦବୀରେ କାର୍ଯ୍ୟରତ ଥିଲେ । ତା’ ମାଆ ଥିଲେ ଘରଣୀ । ପିତାଙ୍କର ସ୍ୱଳ୍ପ ଆୟରେ ପରିବାର ବହୁତ ଖୁସିରେ ଚାଲିଯାଏ । କିନ୍ତୁ ଉଚ୍ଚମନା ଅଶ୍ଵିନ ପିତାଙ୍କ ଚିନ୍ତାକୁ ଦୂରୀଭୂତ କରିବାପାଇଁ ଚିନ୍ତା କରୁଥାଏ । ଘରର ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ସନ୍ତାନ ହୋଇଥିବାରୁ ତା’ ସମ୍ମୁଖରେ ଥାଏ ଅନେକ ବାଧାବିଘ୍ନ ।

ବିଦ୍ୟାଳୟ ସରିବାକୁ ଥାଏ ଆଉ କିଛିଦିନ । ସବୁଦିନ ପରି ଘରକୁ ଆସିବା ପରେ ଆଜି ମଧ୍ୟ ତା’ର ନଜର ପଡ଼ିଯାଏ ପଡ଼ିଶା ଘର ପଞ୍ଜୁରୀ ଭିତରେ ଥିବା ସାରୀ ଉପରେ । ସେ ଦେଖିବାକୁ ପାଏ କି ସାରୀଟି ବିଷର୍ଣ୍ଣ ମନରେ ବସି ଲକ୍ଷ କରୁଥାଏ ବାହାରର ମୁକ୍ତ ଆକାଶରେ ଉଡ଼ିବୁଲୁଥିବା ଏକ ଶୁଆଟିଏ ଉପରେ । ପିଲାବେଳେ ବୁଢ଼ୀମା ପାଖରେ ବସି ଶୁଣିଥିବା ସେ ଶୁଆସାରୀର ପ୍ରେମକାହାଣୀକୁ ଭାବି ଅଶ୍ଵିନ ମନରେ ଉଙ୍କି ମାରିଉଠେ, ଏହି ସାରୀ ବୋଧହୁଏ ଶୁଆକୁ ଭଲପାଉଛି ଓ ତା’ର ମାଲିକର ପିଞ୍ଜରା ବୋଧହୁଏ ତାହାକୁ ନିଜ ଭଲ ପାଇବାର ବିରୋଧ କରୁଛି । ଏହାପରେ ହଠାତ ମାତାଙ୍କ ଡାକରେ ଅଶ୍ଵିନ ସେହିଠାରୁ ଚାଲିଯାଇଥିଲା ଓ ନିଜ କର୍ମରେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇଯାଇଥିଲା । ତା’ ପରଦିନ ବିଦ୍ୟାଳୟରେ ଅନିତାକୁ ଦେଖିବାପରେ ତା’ର ମାନସପଟରେ ଭାସି ଆସିଥିଲା ସେହି ଶୁଆ ଓ ସାରୀ କଥା । ଭାବିବାକୁ ଲାଗିଲା, ବୋଧହୁଏ ତା’ର ପ୍ରେମକାହାଣୀ ଠିକ ଶୁଆସାରୀ ପରି ଯିଏକି କେବେବି ଏକାସାଙ୍ଗରେ ମୁକ୍ତ ଆକାଶରେ ଉଡ଼ିପାରିବେ ନାହିଁ । ବୋଧହୁଏ ତା’ର ଏହି ଭଲପାଇବା ବିଦ୍ୟାଳୟ ଶେଷ ହେବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ । ମନରେ ଥିବା ସେହି ଅକୁହା କଥାକୁ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ନିଜ ହୃଦୟରେ ସମାଧି ଦେଇସାରିବା ପରେ ଅନିତା ସହ ଉତ୍ତମ ବନ୍ଧୁତା ରଖି ନିଜ କର୍ମରେ ଅଗ୍ରସର ହୋଇଯାଇଥିଲା ।

ଅନେକଙ୍କ ପ୍ରେମକାହାଣୀ ବୋଧହୁଏ ଏହିପରି ଯାହା ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ରହିଯାଏ । ସାରୀର ପଞ୍ଜୁରୀ ପରି ଅନେକଙ୍କ ଭଲପାଇବାରେ ବାଧାବିଘ୍ନର ଅନ୍ଧକାର ଛାୟା ମାଡ଼ିହୋଇ ରହିଥାଏ । ମୁକ୍ତ ଆକାଶର ସେହି ଶୁଆକୁ ପାଇବାର ଇଚ୍ଛା ପ୍ରକାଶ କରୁଥିବା ସେହି ପଞ୍ଜୁରି ଭିତର ସାରୀ ନିଜ ମନକୁ କଷ୍ଟ ଦେଇ ତା’ର ମନର କଥାକୁ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ଅକୁହା କଥା କରିସାରିଥାଏ । ପ୍ରକୃତ ଭଲପାଇବା ବୋଧହୁଏ ନିସ୍ତବ୍ଧ ଅନ୍ଧାର ମଧ୍ୟରେ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ ।

Comments

comments

ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ସହ ସେୟାର କରନ୍ତୁ...

ହ୍ରିତିକ ବେହେରା ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଗପ ଓ କବିତା ଆଦି ରଚନା କରନ୍ତି । ତାଙ୍କ ରଚିତ ଗପ ଓ କବିତାଗୁଡ଼ିକ ବିଭିନ୍ନ ପତ୍ରପତ୍ରିକାରେ ସ୍ଥାନ ପାଇ ପାଠକୀୟ ଆଦୃତି ଲାଭ କରିଛି ।