ସହରଠୁ ଦୂର ନଦୀକୂଳିଆ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ ହତା ଭିତରେ ବସି ଶାନ୍ତନୁ ବାବୁ ଏକଲୟରେ ଦେଖୁଥାନ୍ତି ଅନତିଦୂରରେ ଖେଳୁଥିବା ଶ୍ୱାନ ପରିବାରକୁ… ମାର୍ଚ୍ଚ ମାସର ଖରାଦିନିଆ ଅପରାହ୍ନ । ଛୋଟ ଛୁଆ କୁକୁର ତିନୋଟି ନିଜ ବାପା ସହ ଖେଳୁଥାନ୍ତି, ଆଉ ମା’ କୁକୁରଟି କିଛି ଦୂରରେ ହାଲୁକା ଖରା ଛାଇରେ ପେଟେଇ ପଡ଼ି ଦେଖୁଥାଏ ନିଜ ପରିବାରକୁ… ଏଇ ସମୟରେ କାହାର ହାଲୁକା ହାତର ସ୍ପର୍ଶରେ ତନ୍ଦ୍ରାଭଙ୍ଗ ହେଲା ଭଳି ଚମକି ପଡ଼ିଲେ… ବୁଲିପଡ଼ି ଦେଖନ୍ତି ତ…
କ’ଣ ବା କରିବ ସିଏ? ଫୁରସତ୍ ନାହିଁ ଗଢ଼ିବାକୁ ବାଲିଘରଟିଏ, ତଥାପି ଆଉ ଏକ କୋଣାର୍କ ଗଢ଼ିବାର ଇଚ୍ଛା ॥ ହାତ ଥରୁଛି ଧରିବାକୁ ତୂଳୀଟିଏ, ତଥାପି ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁଟିଏ ଆଙ୍କିବାର ଆକାଂକ୍ଷା ॥ ପ୍ରୌଢ଼ତ୍ୱ କେବେଠୁ କଲାଣି କବଳିତ ଏ ଜଡ଼ ଶରୀରକୁ, ଅନୁଭବ ବିନା ବିତିଲା ଯୌବନ ॥ ମରି ମରି ସେଯାଏଁ ଜୀଇଁବ ଯେତେ ଦିନଯାଏ ଅଛି ଏ ଅନାକାଂକ୍ଷିତ ଜୀବନ ॥ ହସି ହସି ହସାଇ ଚାଲିଛି, କିଏ ବା…
ଫେରିଗଲା ମହାମାରୀ ମୃତ୍ୟୁର ତାଣ୍ଡବ କରି ଫେରିଲେ ନାହିଁ ଆମ ଡାକ୍ତର ବନ୍ଧୁ ଆଉ ପୋଲିସ ଭାଇ ଶିକ୍ଷକ କେତେ ଆଉ ଆସିଲେ ନାହିଁ ପରିବାର ଏବେ ବି ରହିଛି ଚାହିଁ ରୋଗକୁ ମଣିଷ ଜିତିଲା ମାନବିକତା ହଜିଗଲା ନା ଦୟା ରହିଲା ଅସଲ ରୂପ ସବୁ ଦିଶିଲା ଦୁର୍ବଳତାର ଲାଭ ଉଠିଲା ଠକାମୀ ବ୍ୟବସାୟ ଚାଲିଲା ଆଉ ଏମିତି ନ ହେଉ ମଣିଷପଣିଆ ରହିଥାଉ – ଲିପ୍ସା ଦାସ
ସମୟ ଗଡ଼ିଚାଲେ ଅବିରତ ଅବିରାମ ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ ଭଳି ଆମେ ହିସାବ ରଖୁ ଦିନ ପରେ ମାସ ମାସ ପରେ ବର୍ଷ ଶୁଭ ଅଶୁଭ ଭଲ ମନ୍ଦ ଏସବୁ ତ ଆମ ବିଚାର କିନ୍ତୁ… ସମୟ ତ ନିର୍ବିକାର ॥ ମୋର ଉପସ୍ଥିତି ହିଁ ସମୟକୁ ଧାର୍ଯ୍ୟ କରେ କେବେ କେତେବେଳେ କ’ଣ କରିବା ନକରିବା ତା’ପରେ ବି ନୟତି ସ୍ଥିର କରେ କ’ଣ କିପରି କେମିତି ଘଟିବ ॥ ସମୟ ସ୍ରୋତରେ ତ ଆମେ ଶୁଖିଲା ପତ୍ର…
ତୋ’ ସହିତ ସେହି ଦେଖା ଅଳ୍ପ ସମୟ ପାଇଁ କିଛି କଥା । ମନରେ ଯାଇଛି ରହି ଯେତେ ଚାହିଁଲେ ବି ମୁଁ ଭୁଲି ପାରୁନାହଁ । ମନରେ ମୋର ଏତେ ଦ୍ୱନ୍ଦ କାହିଁ? ଯେତେବେଳେ ତୁ ଆଉ କାହାର ଯାଇଛୁ ହେଇ ! ତୁ ରହିବା ନ ରହିବାରେ ମୋତେ କିଛି ଲାଗେ ନାହିଁ କିନ୍ତୁ ଆମ ଭିତରେ ଥିବା ଏଇ ଦୂରତାରେ ମୁଁ ଅଣନିଃଶ୍ୱାସୀ ଯାଏ ହୋଇ । – ମୋନାଲିସା ଧଳ
