କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ଆହକି ସୁନ୍ଦର ତାହାର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ମୁଖରିତ କରେ ମନ ସବୁଜିମା ଭରେ ମନ ହୃଦୟରେ ଅଜ୍ଞାନକୁ ଦିଏ ଜ୍ଞାନ ॥ ତାହାରି ମୁଁହ ଶ୍ୟାମଳ ସୁନ୍ଦର ମନକୁ କରେ କୋମଳ ଆନନ୍ଦ ସଞ୍ଚାରେ ନବୀନ ଚିତ୍ତରେ ପ୍ରାଣକୁ କରେ ଶୀତଳ ॥ ତାହାରି ହସ ସରସ ସୁନ୍ଦର ଆତ୍ମାକୁ କରେ ଉଜ୍ୱଳ ମଞ୍ଜୁଳ ବିକାଶେ ଅନୁରାଗ ବାନ୍ଧେ ଜୀବନ କରେ ସଫଳ ॥ ତାହାରି ଦାନ ଲଳିତ ମଧୁର ଦିଏ ନିତି ନୂଆ ତତ୍ତ୍ଵ ମଧୁ ବାଣ୍ଟେ…
ଆଜି ବହୁତ ମନେ ପଡ଼ ମୋର ତମେ ଯେତେ ନିଜକୁ ମୁଁ ବୁଝାଇବାକୁ ଚାହେଁ ଏକାଠି ଆମ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ମନେ ପଡ଼ିଯାଏ ସେତେଥର ନିଜଠୁ ପୁଣି ହାରିଯାଏ ।୧। ଏତେ ବ୍ୟାକୁଳତା କାହିଁକି କେଜାଣି ସ୍ମୃତି ପଟ୍ଟେ ଉଦ୍ଭାଷିତ ସେ କ୍ଷଣ ପୁଣି ନିର୍ଜନ ପରି ଲାଗେ ସବୁ କୋଳାହଳ ହୃଦୟ ସ୍ପନ୍ଦନେ ଗୁଞ୍ଜରିତ ସାରା ଘର ।୨। କରିବାକୁ ପ୍ରକାଶ ଯେତେ ଚେଷ୍ଟା ମୁଁ କରୁଛି ପାରୁନି ସବୁ କହି ଆହୁରି ବାକି ରହିଯାଉଛି ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ…
ଦେଖୁଥାଏ ପରସ୍ତ ପରସ୍ତ ମେଘ ଉହାଡ଼ରେ, କୁଞ୍ଚିତ କବରୀ କୃଷ୍ଣ, ହସର ଲାବଣ୍ୟ, କେବେ ସାଜ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ସାତ ରଙ୍ଗ ମାଖି, ବିଜୁଳି ଚମକେ ତୁମ, ଖେଳେ ଶିହରଣ ! ପାଇଯାଏ ଥିରି ଥିରି ମଳୟ ବାସ୍ନାରେ, ମଧୁମାଳତୀର ମିଠା ଗୋଧୂଳି ଲଗନ, କୋଇଲିର କୁହୁ ତୁମ ପ୍ରୀତି ଡାକବାଜି, ଆମ୍ରକାନନରେ ଅବା ଲୁଚିଛ ମଉନ ! ଅନୁଭବେ ଦିଗନ୍ତର ପାହାଡ଼ ଶିଳାରେ, ଦେଖୁଛି ସହୁଛି ସେ ତ ସମୟର ଖେଳ, ତଥାପି ତା’ ଚିତ୍ତ ଶାନ୍ତ,…
ସକାଳ ପାହିବା ମାତ୍ରେ ମୁଁ ତତେ ହିଁ ଅନୁଭବି ପାରେ ଜହ୍ନର ଜ୍ୟୋସ୍ନାରେ ଜଙ୍ଗଲର ଅଦ୍ଭୁତ ଓ ଅନାବୃତ ପକ୍ଷୀ ମାନଙ୍କର ପ୍ରେମରେ । ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଗୁଡ୍ ମର୍ନିଙ୍ଗ୍ ନୁହେଁ ବରଂ କପେ ଚାହା ହେଲେ ଜୀବନକୁ ଶାନ୍ତି ମିଳେ ଭରପୁର ମଜା ଲାଗେ ଲାଗେ ମତେ ଗୋଲାପର ପ୍ରେମରେ ପ୍ରେମିକ ପାଲଟି ଯାଇଛି । ତା’ ଧୂଆଁ ଧୂଆଁ ନୁହେଁ ମତେ ଆଉଁସି ଦେଉଥିବା ଗୋଟେ ଅଜସ୍ର ପ୍ରେମର ହାତ ପାପୁଲି ଓଃ !…
ଆସ ସାଥୀ ! ଦୁଆର ଯେ ଖୋଲା, ପ୍ରବେଶ କର… ନା’ ନା’… ଟିକିଏ ଅପେକ୍ଷା କର ! ଏରୁଣ୍ଡିର ପାପୋଛରେ, ସ୍ୱୟଂର ଅହଂକୁ ଝାଡ଼ି ଦେବ ! ଛାତରେ ଲୋଟିଛି ମାଳତୀ ଲତା, କ୍ରୋଧର ପସରା ସେଇଠି ଅଜାଡ଼ି ଦେବ ! ମନର ଭଗ୍ନାଂଶ କୁ ରଖି ଦେବ, ଚଉରା ମୂଳରେ… ଜୀବନର ବ୍ୟସ୍ତତାକୁ ଓହଳେଇ ଦେବ ପାଚେରୀ ଖୁଣ୍ଟରେ… ଶୁଭୁଛି ଶିଶୁଙ୍କ କୋଳାହଳ, ସେଥିରୁ, ଦୁଷ୍ଟାମୀ ଟିକିଏ ମାଗି ଆଣିବ… ଉପବନେ ଫୁଲର ରଙ୍ଗୀନ…
