ନାରୀ
ତୋର ହସ ଯେବେ ଲୁଚିଗଲା, ତୋର ଚିତ୍କାର ଆଢ଼ୁଆଳରେ, ସେଇ ନିର୍ଜନ କାଳ ରାତ୍ରିରେ । ତୋର କ୍ଷତ-ବିକ୍ଷତ ଶରୀର ସାଥେ, ରହିଗଲା କିଛି ଗଭୀର ଛାପ, ତୋ ପବିତ୍ର ଆତ୍ମା ରେ ॥ ତୋର ଲୁହ ଦେଖିଲେ ନାହିଁ କେହି, ଯାହା ବିତିଗଲା ରାତି ସହ, ବଢ଼ି ଚାଲିଥିଲା । କହିଲେ ନାହିଁ ଆହା ପଦେ କେହି, ଆଉ ଏକା ଏକା ତୋତେ, ସହିବାକୁ ପଡ଼ିଥିଲା ॥ ସହି ଗଲୁ ତୁନି ତୁନି ସବୁ ଦୁଃଖ…