କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ହେ ମୁଖାବରଣ !! ତୁମେ ସତ୍ୟର ଆବରଣ, ସତେ ଯେମିତି ଲାଲ୍ ଟହଟହ ଲୋଭନୀୟ ମହାକାଳ ଫଳ, ବାହ୍ୟ ଉପଢୌକନର ଚାକଚକ୍ୟରେ ଲୁଚାଇ ଦେଇଛ ନିଜ ଅସ୍ତିତ୍ୱକୁ । ଶୁଣିଛି ଚେହେରାରୁ ଜାଣିହୁଏ ହୃଦୟର କଥା, ଚେହେରା ସାଜିଯାଏ ମନର ଆଇନା… କିନ୍ତୁ ହେ ମୁଖାବରଣ, କେମିତି ସାଜ ଏତେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ତୁମେ !! କେମିତି ଆବୃତ୍ତ କରିପାର ଚେହେରାର ମୌଳିକତାକୁ ନିଜ ଭିତରେ… କେମିତି ଆଙ୍କିପାର ମିଥ୍ୟାଭିମାନର ହସ, ଆଉ ଦେଖାଇ ପାର ଦାମ୍ଭିକତାର ପରାକାଷ୍ଠା……
ସ୍ମୃତିର ତାଳେ ତାଳେ ନୃତ୍ୟେ ଭୋଳ ଅଶ୍ରୁ ଜଳେ କରାଳ ଲହରୀ ଭେରି ହୃଦ ସାଗରେ ଖେଳେ । ସ୍ମୃତିର ତାଳେ ତାଳେ । ସ୍ମୃତିର ତାଳେ ତାଳେ ପ୍ରତିବିମ୍ବ ମନେ ଧରି ତୋଳେ ଅଲୋଡ଼ା ସତ୍ତା ଅନ୍ୱେଷଣ ସମୟ ପାଉଁଶଗଦା ତଳେ ସ୍ମୃତିର ତାଳେ ତାଳେ… ସ୍ମୃତିର ତାଳେ ତାଳେ ମନ ହଜେ ଅନ୍ତରାଳେ, ଗାଇ ପୁଲକର ଗୀତି ମଗ୍ନ ହୁଏ ମୋହ ଛଳେ । ସ୍ମୃତିର ତାଳେ ତାଳେ… ସ୍ମୃତିର ତାଳେ ତାଳେ ମନ…
ଆଖି ବୁଜିଦେଇ ତୁମରି କଥାକୁ ଭାବେ ଯେବେ ମୋ ମନରେ, କ୍ଷଣିକେବି ତୁମେ ଡେରି ନ କରି ଗୋ ଚାଲିଆସ ଭାବନାରେ ॥ ଲାଗୁଛି ତୁମରି ପ୍ରେମ ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇ ଯାଇଅଛି, ପାରୁନି ତୁମଠୁ ଦୂରେ ଆଉ ରହି ପ୍ରତିମୁହୂର୍ତ୍ତେ ଖୋଜୁଛି ॥ ପ୍ରତୀକ୍ଷା କରିଛି ତୁମରି ପଥକୁ ଆସିବ ଯେ କେବେ କୁହ, ଚାହିଁ ଚାହିଁ କେତେ ଦିନ ବିତିଲାଣି ଆଉ କେତେ ଯେ ସମୟ ॥ ବାକି ଅଛି ଖାଲି ତୁମରି ସାଥିରେ…
ଟିକିଏ ନିରବି ଯାଅ, ନିଶବ୍ଦରେ ଶୁଣ, ସ୍ପଷ୍ଟ ଶବ୍ଦ ‘ନିଶବ୍ଦତା’ର । ଏବଂ ‘କିଛି ନାହିଁ’ର ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ, ଶୁନ୍ୟତାରେ, ‘ପୂର୍ଣ୍ଣତା’କୁ ଅନୁଭବ କର । ଆଖି ବନ୍ଦକର ଏବଂ ଦେଖ, ‘କିଛି ନାହିଁ’ର ଏ ସୃଷ୍ଟି କିପରି ସୃଜନରେ ବ୍ୟସ୍ତ । ଶୂନ୍ୟ କେବଳ ‘କିଛି ନଥିବାର’ ପରିଭାଷା ନୁହେଁ, ଶୁନ୍ୟ ‘ସବୁ କିଛି’ ଥିବାର ଆଭାସ । ସବୁ କିଛି ଦୃଶ୍ୟ ନୁହେଁ ଏଠି, ହେଲେ, ସବୁ କିଛି ଦେଖିବାର ଆଶା । କିନ୍ତୁ, ନୟନ…
ମୁଁ ତୋ ମମତା ପଞ୍ଜୁରୀରେ କଏଦୀ ଶୁଆଟିଏ ! ଉଡ଼ିଯିବାକୁ ଚାହେଁ, ହେଲେ ଅଜଣା ଏ ସହରରେ ନାହିଁ ମୋର ବସାଟିଏ !! ପଞ୍ଜୁରୀ ବାହାର ଦୁନିଆରେ କେତେ ହିଂସ୍ର ବାତାବରଣ ! କ୍ଷମାହୀନ ସମୟରେ ବଦଳୁଥିବା ଏଇ ଋତୁମାନ ମୁଁ କ’ଣ ପାରିବି ବଞ୍ଚି ତୁମବିନା ମୁକ୍ତିର ଏ ଜୀବନ !! କିଏ ପକେଇବ ସ୍ନେହରେ ଦାନା ମତେ ସେ ବାହାନାରେ ହୋଇଯାଏ ତୁମ ସାଥେ ସାକ୍ଷାତ କେତେ ମୁଁ କ’ଣ ପାରିବି ଲଢ଼ି ତୁମବିନା…
