କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ଉଷା ଆଗରୁ, କେଉଁଠି ଥାଏ ସୂର୍ଯ୍ୟ? କିଏ କହିପାରିବ ତା’ର ଠିକଣା? ଆଉ ମୁଁ କେଉଁଠି ଥିଲି, ଏ ଦେହରେ ମୂର୍ତ୍ତ ହେବା ଆଗରୁ? ଏ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ମିଳେନା, ମନ ଧନ୍ଦିହୁଏ, “ମୁଁ କିଏ?”ର ଉତ୍ତର ଖୋଜିବା ପରି । ମୁଁ ହୁଏତ ଥିଲି, ଏକ ସମ୍ଭାବନା ଭାବେ, କିମ୍ବା ଅଦେଖା ଏକ ସ୍ୱପ୍ନ ରୂପେ, ଗୁପ୍ତ ହୋଇ କେଉଁ ଶୁପ୍ତ ଆଖିରେ । କିମ୍ବା ମୋ ଠିକଣା, ସେହି ମହାଶୂନ୍ୟ, ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱର…
ଅଶାର ନୂତନ ପରିଭାଷା, ସମ୍ଭାବନାର ଆଉ ଏକ ଆଶା । ଅନନ୍ତ ଜୀବନ ପୁଣି ଯାତ୍ରାର ଶୁଭାରମ୍ଭ, ସୁବାସିତ ପାରିଜାତ ପ୍ରୀତି ତା’ର ସୁରଭିତ ଭ୍ରମ । ଅତୀତ ନାହିଁ ପୁଣି ଭବିଷ୍ୟତ ଅଦୃଶ୍ୟ, ଦିଗ୍ବଳୟ ପାରି ତା’ ଆକଳନ, ସମୁଦ୍ରର ଗଭୀରତା ଠୁ ବଳି ତା’ ରହସ୍ୟ । ତଥାପି ବର୍ତ୍ତମାନରେ ଅଜାଡ଼ି ଦିଏ ସର୍ବସ୍ୱ । ଦିବସର ଅନ୍ତୁଡ଼ିଶାଳ ସେ ରଜନୀର ଯବନିକା, ମିଳନର ଅଭିସାରିକା ତ’ ବିଚ୍ଛେଦର ପୁଣି ବିଭୀଷିକା । ତମ…
ଭଲ ପାଇବାର ନଥିଲା ଯଦି, କାହିଁ ଦେଖାଇଲ ସପନ ମତେ । ନିଜର ଯଦି କରିବା ନଥିଲା, କାହିଁକି ଚାଲିଲ ମୋ ସାଥେ ଟିକେ ॥ ମନକଥା ଯଦି ବୁଝିବାର ନାହିଁ, କାହିଁକି ବୁଝିଲ ପ୍ରଥମେ ଏତେ । କାନ୍ଦି ପାରୁନାହିଁ ନିରୋଳା ରାତିରେ, ଆସୁନି ଆଖିରେ ଲୁହ ବି ଟିକେ ॥ କହି ପାରୁନି କି ଦେଖେଇ ପାରୁନି, ଛାତି ଭିତରର ଅକୁହା କୋହ । ଶୋଇ ପାରୁନାହିଁ ଆଖିବୁଜି ଟିକେ, ବଞ୍ଚିବି କିପରି ହସିକି…
‘ବୋଉ’ ତୁ କେମିତି ଛଡ଼େଇ ନେଉ ମୋ’ଠାରୁ ମୋର ସବୁ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟକୁ ପ୍ରତିବଦଳରେ ତୋର ସବୁ ସୁଖ ଶାନ୍ତିକୁ ମୋ ଉପରେ ଅଜାଡ଼ି ଦେଉ ତୋ’ ଜୀବନରେ ପ୍ରତିଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଜାଳିଦେଉ ତିଳ ତିଳ କରି ମୋ ଓଠରେ ଚେନାଏ ହସ ଦେଖିବାକୁ ଅଭାବ, ଅସୁବିଧା, ଦୁଃଖ, ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦଶମାସ, ଦଶଦିନ ଗର୍ଭରେ ଧରଣ କଲାପରେ ବି… ପୁଣି ହସି ହସି ସହିଯାଉଛୁ ସବୁକୁ । ଦୁନିଆରେ ସବୁ ହସ ଖୁସିକୁ ବାନ୍ଧି ରଖୁ କେବଳ…
ନା ମୁଁ ତୁମକୁ କେବେ ଦେଖିଛି ନା ତୁମେ ମୋତେ ଚାହିଁ ହସିଛ କିନ୍ତୁ ତୁମେ ମୋତେ ଜନ୍ମ ଦେଇଛ । ନା ତୁମେ ମୋତେ ତାଗିଦ୍ କରିଛ ନା ମୋ ଖୁସିରେ ଖୁସି ହେଇଛ କିନ୍ତୁ ମୋତେ ପରିଚୟ ଦେଇଛ । ନା ତୁମେ ମୋ ହାତ ଧରି ରାସ୍ତା ପାରି କରିଛ ନା ମୁଁ ତୁମ ହାତ ଧରି ଚାଲିବା ଶିଖିଛି କିନ୍ତୁ ତୁମେ ମୋତେ ସାହସୀ କରିଛ । ନା ତୁମେ ଦେଖିଛ…
