ମୃତ୍ୟୁର ଦ୍ୱାରଦେଶରେ ଅପେକ୍ଷାରତ ମୁଁ, ମୋ ଶୁଖିଲା ଶରୀରକୁ ନେଇ । ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ ମନକୁ ଚକୋଲେଟ୍ ଦେଇ ମନେଇ ଦେଇଛି । ତା’ ଚୁଲବୁଲି ପଣକୁ କବାଟ କଣରେ ଜାକିଦେଇ, ମୁଣ୍ଡରେ ନାଲି ଗାମୁଛାଟେ

ମୁଁ ଯଦି ପକ୍ଷୀଟେ ହୋଇଥାନ୍ତି ଗଗନେ ଘୂରି ଦେଖି ଆସିଥାନ୍ତି କି ସୁନ୍ଦର ଆହା ସେ ପ୍ରାକୃତିକ ଭେଷଭୂଷା ॥ ମୁଁ ଯଦି ଫୁଲଟେ ହୋଇଥାନ୍ତି ନିତି ପ୍ରଭାତେ ପ୍ରଭୁ ପାଦତଳେ ଲାଗି କରି

ଆଖିକୁ ଦିଶେ କେବଳ ସଫଳତାର ରଙ୍ଗ ରୋଷଣୀ ସଜ, ଦିଶେନା କେବେ ବିଜୟପଥେ ଲହୁ ଲୁହ ଆଉ ସ୍ୱେଦ । ସଫଳତା କେବେ ସୁଲଭ୍ୟ ନୁହଁ ଇଚ୍ଛାକଲେ ମିଳିଯିବ, ପଥ ଏ ଯେ ଭାରି

ଦୁନିଆଟା ତା’ ପାଇଁ ଅସରନ୍ତି ନାଟକ ବାକି ସବୁ ଅଭିନେତା ଏକେଲା ସେ ଦର୍ଶକ ଦୁଃଖ ସୁଖ ମୁଖା ତଳେ ଦିଶେ ତା’ର ମୁହଁ ସ୍ଥିତପ୍ରଜ୍ଞ ଅଟେ ସିଏ ନାହିଁ ତା’ଠି ଭୟ ତପେ

ହସିବା ଆଗରୁ ହସେଇ ସାରିଥିଲା ମୋ ମନର ଦରଜ… ଦରଜ ଭିତରେ ଦେଖିଥିଲି ହସିବାର କାମନା… କାମନାର ମୋହ ଆସିବା ଆଗରୁ ସରିଯାଇଥିଲା ନବ ଯୌବନର ଦରଜ… ପ୍ରେମ କରିବା ପୂର୍ବରୁ ସରିଯାଇ ଥିଲା

ଶୂନ୍ୟତାର କୋଠରୀରେ ବଞ୍ଚି ରୁହେ ମୁହିଁ ସ୍ଵପ୍ନର ନିଶ୍ଵାସ “ତୁମେ” ତୁମକୁ ଭଲ ପାଏ ମୁଁ ଏମିତି ଜହ୍ନ ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନାରେ ଛାଇ ଚାଲିଥାଏ ଯେମିତି ॥ ଭାବନା ବ୍ୟଥା ରଖିପାରେ ନାହିଁ ଏଇ ମୋ

ଦେବଭୂମି ଏ ବେଦଭୂମି ଏହି ମୋ ଭାରତବର୍ଷ, ଯୁଗ ଯୁଗ ଧରି ଗଙ୍ଗା ଯମୁନା ଗାଇଯାଏ ଯା’ର ଯଶ ।୦। ନୀଳ ପାରାବାର ଧୁଏ ଯା’ ପୟର ହିମାଳୟ ଶୋହେ ମସ୍ତକେ ଯାହାର, କଟିରେ

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁର ସାତ ରଙ୍ଗ କାହିଁ ଆଜି ବୁଣିଦିଏ, ସତେ ଯେମିତି ସୁନ୍ଦର ସୁସଜ୍ଜିତ ଆସ୍ତରଣଟିଏ । ଯାହାକି ଥିଲା ଅତ୍ୟନ୍ତ ରମଣୀୟ ଆଉ ମନ ଲୋଭା, ଲାଗୁଥିଲା ସତେ ଯେମିତି, ନିୟତିର କି ଅପୂର୍ବ

ତିନି ଅକ୍ଷର ନାଁଟିଏ ଭାରି ସୁନ୍ଦର ରାଜ୍ୟ ସିଏ ଭାରତ ଦେଶରେ ଥାଏ କୁହ ଭାଇ କୁହ ସିଏ କିଏ?? ଶାନ୍ତି ମୈତ୍ରୀର ଦେଶ ଏହି ନାଆଁଟି ଓଡ଼ିଶା ଅଟଇ ଏହି ରାଇଜେ ବହି

ବହୁ ବାଟ ଆଗେଇ ଆସିଲା ପରେ ପୁଣି ବଞ୍ଚିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହେଲା ପଛକୁ ଫେରି ଅତୀତର ବର୍ତ୍ତମାନରେ, ହେଲେ ପାଦ କହିଲେ ଆମେ ବାଟୋଇ ଅଫେରା ବାଟର । ଜୀବନର ରାଜପଥ ଉପରେ ଆଙ୍କିଲି