ପ୍ରହେଳିକା ମୁକ୍ତ ଜୀବନଚର୍ଯ୍ୟା କ’ଣ ହୋଇପାରେ ଜୀବନର ପରିଭାଷା ବାସ୍ତବବାଦ କ’ଣ ଆଣିପାରେ ଦିଗହିନ ପବନ ପାଇଁ ବ୍ୟତିକ୍ରମ?? ଆଛା କହ ତ, ନିରବ ଝଡ଼ରେ ଆହତ ସେ ଜୁଳୁଜୁଳିଆ ପୋକର ଆୟୂଷ କିଏ ନିର୍ଦ୍ଧାର କରେ? ଶେଷ ନିଶ୍ୱାସ ଯାଏ ସେ ଯେଉଁ ଆଲୁଅ ବାଣ୍ଟେ କିଏ କ’ଣ ତାକୁ ଲୋଡ଼େ !? ସେ ଆଲୁଅ ଟିକକ ବାଟବଣା ହେଲାପରେ କେଉଁ ଏକ ଅନ୍ଧାରୀ ଗହିରୀରେ ତାରାମାନେ ତ ପରଦେଶୀ ଛାଡ଼ ମ ତାଙ୍କ କଥା…
ମନୁଷ୍ୟ ହେଉଛି ଭଗବାନଙ୍କ ସର୍ବୋତ୍ତମ ସୃଷ୍ଟି । କିନ୍ତୁ ଏହି ସର୍ବୋତ୍ତମ ସୃଷ୍ଟି ସମୂଳେ ବିଧ୍ୱଂସ ହେବାକୁ ବସେ, ଯେତେବେଳେ ଅହଙ୍କାର ରୂପୀ ରାକ୍ଷାସ ତାକୁ ଗ୍ରାସ କରିବା ଆରମ୍ଭ କରେ । ଏହି ଅହଙ୍କାର ଯୋଗୁଁ ସେ ଅଜ୍ଞାନ ରୂପକ ଅନ୍ଧକାରରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ଅନ୍ଧ ହୋଇଯାଏ । ତାକୁ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରାଣୀ ରୂପେ ବିବେଚିତ କରୁଥିବା ସମସ୍ତ ଗୁଣ ଏହି ଅନ୍ଧକାର ମଧ୍ୟରେ ଲୀନ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ଏହି କାରଣରୁ ସେ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇ…
ଅବେଳରେ ଅବାଞ୍ଛିତ ହସ ଅପଦସ୍ତ କରେ, ହସ ସଙ୍ଗେ ସମ୍ବନ୍ଧ ବିଚ୍ଛେଦ ପାଇଁ ତୀବ୍ର ଇଛାହୁଏ, ଅକାରଣେ ଆସିଯାଏ ଭୁଲ ଜାଗାରେ, ଭୁଲ ସମୟରେ । ସତେ, କାହାକୁ ସମ୍ମାନ ନାହିଁ, ଭୁଲ ଠିକର କଳନା ନାହିଁ, ତା’ ମର୍ଜୀର ସେ ମାଲିକ, କୌଣସି ଖୁସିର ବାର୍ତ୍ତା ବାହକ ନୁହେଁ, ପ୍ରହସନରେ, ଏକ ବିଦୂଷକ ପରି ମୁହଁରେ ଅନେକ ରଙ୍ଗର ପ୍ରଲେପ ବୋଳି, ନିଜ ଉପସ୍ଥିତି ଜାହିର କରେ । କେବେ ଅର୍ଦ୍ଧ ହାସ୍ୟ, କୃତ୍ରିମ ହାସ୍ୟ,…
ଦିନ ଥିଲା ସେ ଶୀତ ବି ଥିଲା ଥରୁଥିଲା ଓଠଟି ତା’ର ଥରି ଯାଉଥିଲା ତା’ର ଶରୀର ଚାଦର ଘୋଡ଼ାଇ ହେଇ ଆସେ ସେ ନି’ତି ବଜାର ଲାଗୁଥିଲା ନିଆଁ ଧୁନିର ଉପଚାର ଦଳ ଦଳ ହୋଇ ବସୁଥିଲେ ଏକ ପ୍ରକାର କାଇଁ ସେ ଟୋକା କାଇଁ ସେ ବୁଢ଼ା ସମସ୍ତେ କରୁଥିଲେ କିଛି ନା କିଛି ଆଳାପ ବିଚାର ଭଲ ଲାଗୁଥିଲା ସେଇ ସମୟର ମେଳାପ ବିଚାର । – ଦେବାଶିଷ ମହାପାତ୍ର
ବଗିଚାର ଫୁଟା ଗୋଲାପ ଏବେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ମଉଳା, ଝାଉଁଳି ପଡ଼ିଛି ଆଜି ତା’ର ସତେଜ ପାଖୁଡ଼ା, ପ୍ରେମ ଆଜି ପାଲଟିଛି ରାସ୍ତାକଡ଼ର ଅଳିଆ ବଦଳି ଯାଇଛି ଆଜି ରୂପରେଖା ଏ ପ୍ରେମର । ଅନ୍ଧକାର ଅଛି ସିନା ଆଲୁଅ ଦେଖେଇବା ପାଇଁ କେହି ନାହିଁ । ବିଚ୍ଛେଦ ଅଛି ସିନା ସଂଯୋଗ ପାଇଁ ଆଉ ସାହସ ନାହିଁ । ଶୁଭୁନି ଆଉ ସେ ବିରହର ସ୍ୱର, ଆଧୁନିକ ସଭ୍ୟତା ତଳେ ଚାପି ହେଇ ଆଜି ପ୍ରେମ କରୁଛି…
