କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ପଛରେ ଛାଡ଼ି ଆସିଥିବା ଅତୀତର ସ୍ମୃତି, କେବେ ହୁଏନା ତା’ର ଇତି, ବୟସର ପରିପକ୍ଵତାରେ ବଳିଷ୍ଠ ହେଉଥାଏ, ଯେତେଦିନ ଯାଉଥିବ ବିତି । ସ୍ମରଣର ସଞ୍ଜିବନୀ ମନର ମୃଦୁ ଜଳେ କଲେ ଛିଞ୍ଚନ, ଜୀବନ୍ୟାସ ପାଇ ଚେଇଁ ଉଠେ ଆଖି ସାମ୍ନାରେ ପରଦାର ଛବିପରି ନାଚିଯାଏ ତା’ର କାମନୀୟ ରୂପ ଲାବଣ୍ୟ, କୋମଳ ହୃଦୟକୁ କରି ଆଚ୍ଛନ୍ନ । ଆଶାର ମୃଗୁଣୀକୁ ଧରି ପାରିବା ପ୍ରାରବ୍ଧର ଏକ ସଂଯୋଗ, ହାତ ଛଡ଼ା ହୋଇ ନିଜ ନଜରରୁ ହେଲେ…
ମୁଁ ତ ମରିଥିଲେ ଥରେ ଜଳିଥାନ୍ତି ଗାଁ ଶେଷେ ମଶାଣିରେ, ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଜଳି ମୁଁ ଯାଉଛି ତୁମେ ଗଲା ପରେ ପରେ । ଜଳୁଛି ଏ ଦେହ ଝରୁଛି ଏ ଲୁହ ଛାତିରୁ କମେନି କୋହ, ତୁମେ ଗଲା ପରେ ଦିନ ରାତି ବସି ଗଡ଼ାଉଛି ଖାଲି ଲୁହ । ଦୂରେ ଚାଲିଯାଇ କି ଲାଭ ପାଇଲ ଭାଙ୍ଗି ଦେଇ ଏ ହୃଦୟ, ଏବେ ବି ଚାହିଁଛି ଫେରି ଆସ ଥରେ ହୃଦୟେ ଦେବି ଆଶ୍ରୟ…
ଛୁଅନା…ଛୁଅନା…. ପୁଣ୍ୟମୟୀ….! ତମ ସତୀତ୍ଵର ସଫେଦ ପରଦାରେ ଲାଗିଯିବ ଦାଗ , କହିବନି ଅଲାଜୁକ ମଣିଷ ଲଙ୍ଘିଗଲା ସୀମାହୀନ ଦିଗନ୍ତ । ମୁକ୍ତକେଶୀ…! ହୁଏତ ସହିଥିବ ଅପେକ୍ଷାର ମଧୁର ଯନ୍ତ୍ରଣା ଅତି ସନ୍ତର୍ପଣରେ , ମାତ୍ର ଏତିକିରେ ପୁଣ୍ୟତୋୟା…! ଉପେକ୍ଷା କଲ ତମେ ଅଜସ୍ର ଘୃଣା ଦେଇ । ଆନନ୍ଦମୟୀ…! ଯାଅନା…ଯାଅନା… ଅଦୃଶ୍ୟର ହା ହା କାର ଦୁନିଆଁକୁ ଲାଂଛିତ ଭାବି, ନିହାଳି ଦେବି ଗଭୀର ଅନୁରାଗ ତମ ଆସନ୍ନ ଅତୀତରେ ଅହେତୁକ ସରାଗ ଦେଇ ।…
ରୂପା ଜହ୍ନ ଆଲୁଅରେ ଆଖି ଇସାରା କରୁଛ ଥାଇ ଦୂରେ । ସେ ଆଖି ଇସାରେ ମନ ମୋ କଲ ଚୋରି ନିତିଦିନ ତୁମ ଛବି ମନ ମୋ ଝୁରେ । ସଞ୍ଜ ନଇଁ ଗଲା ପରେ … କୁରଙ୍ଗି ନୟନର ମଧୁ ଝରା କଟାକ୍ଷରେ ବୋହେ ମଳୟ ସମୀର ହୃଦୟେ ଧିରେ । ସଞ୍ଜ ନଇଁ ଗଲା ପରେ… ତେଜ ଦୀପ୍ତ ଅଙ୍ଗ ଦେଖି ନୟନ ଯାଏ ଝଲସି କିଏ ଗୋ ରୂପସୀ ତୁମେ ସାଜ…
ଜଙ୍ଗଲି ଜହ୍ନଟି ଶୀତଳ ଶୀତଳ ଗାଁ ଜହ୍ନ ତାତି ମିଠା ସହର ଜହ୍ନର ତାତି ତ ପ୍ରଖର ନାହିଁ ସେଠି ମଧୁରତା । ଜଙ୍ଗଲର ସେହି ଶୀତଳ ଜହ୍ନଟି ଲାଗୁଛି ଭାରି ସରଳ, ଗାଆଁ ଜହ୍ନ ଆଜି ଦେହ ଜଳଉଛି ସତେ ତା’ ତାତି ପ୍ରବଳ । ସହରି ଜହ୍ନର ତାତି ତ ପ୍ରବଳ ସତେ ସୁରୁଜ ସମାନ ସେହି ତାତି ଆଜି ଲଗାଉଛି ନିଆଁ ଫିକା ଲାଗେ ତା’ ମନ । ନିଜ କିରଣରେ ଜଙ୍ଗଲି…
