କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ମୁଁ ତ ମରିଥିଲେ ଥରେ ଜଳିଥାନ୍ତି ଗାଁ ଶେଷେ ମଶାଣିରେ, ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଜଳି ମୁଁ ଯାଉଛି ତୁମେ ଗଲା ପରେ ପରେ । ଜଳୁଛି ଏ ଦେହ ଝରୁଛି ଏ ଲୁହ ଛାତିରୁ କମେନି କୋହ, ତୁମେ ଗଲା ପରେ ଦିନ ରାତି ବସି ଗଡ଼ାଉଛି ଖାଲି ଲୁହ । ଦୂରେ ଚାଲିଯାଇ କି ଲାଭ ପାଇଲ ଭାଙ୍ଗି ଦେଇ ଏ ହୃଦୟ, ଏବେ ବି ଚାହିଁଛି ଫେରି ଆସ ଥରେ ହୃଦୟେ ଦେବି ଆଶ୍ରୟ…
ଛୁଅନା…ଛୁଅନା…. ପୁଣ୍ୟମୟୀ….! ତମ ସତୀତ୍ଵର ସଫେଦ ପରଦାରେ ଲାଗିଯିବ ଦାଗ , କହିବନି ଅଲାଜୁକ ମଣିଷ ଲଙ୍ଘିଗଲା ସୀମାହୀନ ଦିଗନ୍ତ । ମୁକ୍ତକେଶୀ…! ହୁଏତ ସହିଥିବ ଅପେକ୍ଷାର ମଧୁର ଯନ୍ତ୍ରଣା ଅତି ସନ୍ତର୍ପଣରେ , ମାତ୍ର ଏତିକିରେ ପୁଣ୍ୟତୋୟା…! ଉପେକ୍ଷା କଲ ତମେ ଅଜସ୍ର ଘୃଣା ଦେଇ । ଆନନ୍ଦମୟୀ…! ଯାଅନା…ଯାଅନା… ଅଦୃଶ୍ୟର ହା ହା କାର ଦୁନିଆଁକୁ ଲାଂଛିତ ଭାବି, ନିହାଳି ଦେବି ଗଭୀର ଅନୁରାଗ ତମ ଆସନ୍ନ ଅତୀତରେ ଅହେତୁକ ସରାଗ ଦେଇ ।…
ରୂପା ଜହ୍ନ ଆଲୁଅରେ ଆଖି ଇସାରା କରୁଛ ଥାଇ ଦୂରେ । ସେ ଆଖି ଇସାରେ ମନ ମୋ କଲ ଚୋରି ନିତିଦିନ ତୁମ ଛବି ମନ ମୋ ଝୁରେ । ସଞ୍ଜ ନଇଁ ଗଲା ପରେ … କୁରଙ୍ଗି ନୟନର ମଧୁ ଝରା କଟାକ୍ଷରେ ବୋହେ ମଳୟ ସମୀର ହୃଦୟେ ଧିରେ । ସଞ୍ଜ ନଇଁ ଗଲା ପରେ… ତେଜ ଦୀପ୍ତ ଅଙ୍ଗ ଦେଖି ନୟନ ଯାଏ ଝଲସି କିଏ ଗୋ ରୂପସୀ ତୁମେ ସାଜ…
ଜଙ୍ଗଲି ଜହ୍ନଟି ଶୀତଳ ଶୀତଳ ଗାଁ ଜହ୍ନ ତାତି ମିଠା ସହର ଜହ୍ନର ତାତି ତ ପ୍ରଖର ନାହିଁ ସେଠି ମଧୁରତା । ଜଙ୍ଗଲର ସେହି ଶୀତଳ ଜହ୍ନଟି ଲାଗୁଛି ଭାରି ସରଳ, ଗାଆଁ ଜହ୍ନ ଆଜି ଦେହ ଜଳଉଛି ସତେ ତା’ ତାତି ପ୍ରବଳ । ସହରି ଜହ୍ନର ତାତି ତ ପ୍ରବଳ ସତେ ସୁରୁଜ ସମାନ ସେହି ତାତି ଆଜି ଲଗାଉଛି ନିଆଁ ଫିକା ଲାଗେ ତା’ ମନ । ନିଜ କିରଣରେ ଜଙ୍ଗଲି…
ନୀରବତାକୁ ମୁଁ ବେଶି ଭଲପାଏ ନୀରବତା ମୋର ପ୍ରେମିକା ନୀରବତା ମୋ ନାୟିକା ଯିଏ ମୋ ଆଖିର ସୁନେଲୀ ସପନ ଜୀବନ ଗପର ନାୟିକା ॥ ଯଦି ବି ଏଠି ରାତିଗୁଡ଼ିକ ରଙ୍ଗହୀନ ନିଦମାନେ ନିରୁଦ୍ଧିଷ୍ଟ ସଖୀ ଅଜବ ଜୀବନ ରାସ୍ତା ତଥାପି ନିଜକୁ ଏକୁଟିଆ ମନେ କରିନି ନିଦ ନ ଆସିଲେ ଚାଲିଆସେ ଛାତ ଉପରକୁ କେବଳ ଦିଶେ ଜହ୍ନର ଚିତ୍ର ଥରେ ଆଖି ବୁଲେଇ ଚାହିଁଦେଲେ କୁଆଡ଼େ ହଜିଯାଏ ଏକାପଣ ॥ ନୀରବତାରେ ଯଦି…
