Odia Poem Andhar (ଅନ୍ଧାର) by Rajesh Pujari
ଅନ୍ଧାର
ମୋର ଜୀବନ ବହିର ହରଏକ୍ ଚଉଠେ ସାହି ହେଇ ଚରିଯାଇଛେ ଅନ୍ଧାର... ଏନ୍ତା ଚପଲିଛେ ଗୁଡୁ ମୁଡ଼ ତକ୍ ଯେ- ନାଇଁ ପୁଛି ହେବାର ସୁନ୍ଦରି ଫଗୁନର ପନତେ କି'ଧୁଇ ନାଇଁ ହେବାର କାନ୍ଦରି ଶରାବନର ଆଁଖଲେ ହୁତାହୁତି ଯାହା ଚୁପଚାପ୍…
ଆସ ନକରି ଉଛୁର
ଆସ ନକରି ଉଛୁର
ଆସ ନକରି ଉଛୁର ଚେଷ୍ଟା କରିବା ଗଢ଼ିବାକୁ ବହୁବାର ଭାଙ୍ଗୁଥିବା ସେ ବିଲୁଆ ଘର ଗାଇବା ଫୁସେଇବା ପାଇଁ- "ଥୁକଲ୍ ଥାକୁଲ୍ ଥା ମୋର୍ ଘର୍ ନା ଉଜୁର୍ ଭାଲୁର୍ ଘର୍ ଉଜରିଯା ।" କଥାଦିଅ ଚହଲିବନି ଆଦୌ ଏଥର ଚଗଲି…
ଚାଲ୍ ଯିବା ଜହ୍ନକୁ
ଚାଲ୍ ଯିବା ଜହ୍ନକୁ
ଜହ୍ନରେ ନାଁ ଲେଖିବାକୁ ହେଲେ ଦମ୍ଭର ପାହାଚ ଧୈର୍ଯ୍ୟର ପାହାଡ ଚଢ଼ି ବିବେକାଶ ମାର୍ଗରେ ବାନ୍ଧିବାକୁ ପଡ଼େ ଭରସାର ସେତୁବନ୍ଧଟେ । ଏମିତି ସେମିତି କଥା ନୁହେଁ ଜହ୍ନକୁ ପହଞ୍ଚି ପାରେ ସିଏ ଯିଏ ଆବୋରି ପାରେ ସ୍ୱତଃସ୍ଫୁର୍ତ୍ତ ଭାବୋଛ୍ୱାସମାନଙ୍କୁ ଚୁମ୍ବକୀୟ…
ଅଫେରା
ଅଫେରା
ଜୀମୂତମାଳାରୁ ଜନ୍ମି ଟୋପାଏ ଅମୃତ କିଛି ଦୂର ଆସିଲା ବଢ଼ି କିଛି କ୍ଷଣ ପରେ ଭାବିହେଲା କାହିଁକି ଆସିଲି ମୋ ଜନ୍ମଭୂମି ଛାଡ଼ି କ'ଣ ଲେଖା କପାଳେ ମିଶିଯିବି ମାଟିରେ ଅବା ଭାଗ୍ୟ ଯିବ ଫିଟିରେ ! ରହି ରହି ଗଲା…
ତୁମପାଇଁ
ତୁମପାଇଁ
କେବେ ହେଲେ ତୁମ ମଥାର କୁଙ୍କୁମ କେବେ ଗଭାର ଗଜରା, ନୟନ ଅଞ୍ଜନ ହେଲେ କେତେବେଳେ ପୁଣି କେବେ ଗଳାହାରା । ନହୁଲି ଅଧରେ ନାଲି ଗାଢ଼ ରଙ୍ଗ ଲାଜରା ବଦନ ହସ, ଆଉ କେବେ ହେବି ପାଦର ନୁପୁର କେବେ…
