କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ତୁମ ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଏମିତି ଏକ ସୂର୍ଯ୍ୟଦୟ ଯାହା ମୋତେ କରେ ଆଲୋକିତ । ତୁମ ଅବିଶ୍ୱାସ ଏମିତି ଏକ ଅନ୍ଧକାର ଯାହା ମୋତେ କରିଦିଏ ଅଚିହ୍ନା । ତଥାପି ତ ତୁମେ ଲାଗ ଆହୁରି ନିଜର । ତୁମର ସ୍ନେହଭରା ମୁହଁରେ ଶାରଦୀୟ ସଞ୍ଜର ଆକାଶେ କେତେ ନିର୍ଲିପ୍ତ, ଅଥଚ କେତେ ଉଦାସ ତୁମ ସୁରଭିତ ସମ୍ପର୍କର ପାଖୁଡ଼ା । ଝରି ପଡ଼ିଲେ ଅବେଳରେ ଭାଙ୍ଗିଯାଏ ମନେ ଥିବା ସ୍ୱପ୍ନଗୁଡ଼ା । ତଥାପି ତୁମ ସ୍ମୃତି…
ଫୁଲଟିଏ ଫୁଟୁଚି ବୋଲି ତ ବଗିଚାଟି ଦିଶୁଚି ସୁନ୍ଦର ପବନର ଖିଲି ଖିଲି ହସରେ ଫୁଲର ସୁଗନ୍ଧରେ ମହକୁଚି ପରିବେଶ । ପ୍ରଜାପତି ଡେଣା ଝାଡ଼ି ଝାଡ଼ି ବୁଣି ଦେଉଛି ମଧୁ ମତୁଆଲା ମହୁମାଛି ଗୁଣୁଗୁଣୁ ହୋଇ ଗାଉଅଛି ମିଳନର ମଧୁର ସଙ୍ଗୀତ । ଢାଳି ଦେଉଛନ୍ତି ରବି ଅସରନ୍ତି ରଙ୍ଗର ଅବିର ଗଛଲତା ନଇଁ ପଡ଼ୁଛନ୍ତି ପେନ୍ଥା ପେନ୍ଥା ଫୁଲର ସମ୍ଭାରେ । ଆଉ କାଳିଆର ମନ ହେଉଛି ସଜେଇ ହେବାକୁ ସେ ଫୁଲର ଗଜରା…
ମୁଁ ଚାହେଁ ଚାଲିଯିବା ପାଇଁ ଏ ଦୁନିଆଠାରୁ ବହୁଦୂରକୁ ଯେଉଁଠାରେ ଖରା ଆଉ ବର୍ଷା ଖେଳୁଥିବେ ହୋଲି ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁର ରଙ୍ଗ ନେଇ, ଆକାଶ ଆଉ ମାଟି ଖୁସିରେ ନାଚି ଉଠୁଥିବେ ପରସ୍ପରର ସ୍ପର୍ଶ ପାଇ…. ସେଠି ଆଖିର ନଈ ଶୁଖିଯିବ ଆଉ ଓଠ ବଗିଚାରେ ଫୁଟିଯିବ ହସର ପୁଲକ, ମନରେ ଭରିଯିବ ବାଲ୍ୟ ଚପଳତା ଆଉ ଉନ୍ମାଦନା, ମୋ’ଠାରୁ ବହୁଦୂରରେ ଥିବ ସମାଜର ଲାଞ୍ଛନା…. ନଥିବେ କେହି ପଥରୋଧ କରିବାପାଇଁ ସ୍ୱପ୍ନକୁ ଦେବାପାଇଁ ଦଳି, ହୃଦୟର ଉତ୍କର୍ଷତା…
ମଧୁଶାଳା ଏବେ ମୋ ନୂଆ ଠିକଣା ମଦିରା ମୋ ପ୍ରିୟତମା ନିଶାସକ୍ତ ସାଜି ବିରହରେ ଭିଜି ଖୋଜେ ତୁମ ପରିସୀମା ॥ ଛଳନା ଛୁରୀରେ କ୍ଷତାକ୍ତ କରିଲ ଆଖିରୁ ଝରେ ରୁଧିର ବିଷଧର ପ୍ରାୟେ ଦଂଶନ କରିଲ ମରୁଛି ମୁଁ ବାରବାର ॥ ଅଦେଖା କ୍ଷତକୁ ଲୁଚେଇ ରଖିଛି ଉପଶମ ନାହିଁ ଯା’ର ମୃତ୍ୟୁର ସ୍ପର୍ଶରେ ଆରୋଗ୍ୟ ଲଭିବି ଏଇ ବୋଧେ ପ୍ରତିକାର ॥ ଶେଷ ନିଦ୍ରା ଏବେ ହେବ ଉପଗତ ଆଉ କିଛି କ୍ଷଣ ବାକି…
ପ୍ରେମର ଏ ପହିଲି ଋତୁରେ, ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ମୋର ଥାଆନ୍ତା କି ଡେଣା ଉଡ଼ନ୍ତି ମୁଁ ତୁମରି ସାଥିରେ; ପ୍ରେମର ଏ ପହିଲି ଖରାରେ, ଭାବୁଛି ଏ ମନ ଗପିବାକୁ ଖାଲି ତୁମ ସାଥେ ସମୁଦ୍ର କୂଳରେ; ପ୍ରେମର ଏ ପହିଲି ବର୍ଷାରେ, ମନ କହେ ଖାଲି ଭିଜିବାକୁ ଆଜି କେବଳ ତୁମରି ସାଥିରେ; ପ୍ରେମର ଏ ପହିଲି ଶୀତରେ, ଯାଆନ୍ତି କି ବୁଲି ଦେଶ ବିଦେଶକୁ ତୁମ ସାଥେ ମୁଁ ଜାହାଜରେ; ପ୍ରେମର ଏ ପହିଲି…
