ଆହେ ଦୀନବନ୍ଧୁ, ପ୍ରଭୁ କୃପା କରିବ କି ହେ ଭବତରଙ୍ଗିଣୀ-ସ୍ରୋତେ, ଡାକୁଛି ମୁଁ କଣ୍ଠାଗ୍ରତେ କୃପା-ନାବ ପଠାଇ, ମୋତେ ତାରିବ କି ହେ…? ବିଷୟା-ଜଞ୍ଜାଳ-ଜାଲ ଛନ୍ଦିଲେ ମତେ ପ୍ରବଳ ତବ କୃପା-କୃପାଣରେ ତାକୁ କାଟିବ
ଜୀବନ ଯାତ୍ରାରେ ସୁଖକୁ ଦେଇଛ ଦୁଃଖ ତ ପୁଣି ଦେଇଛ, ସୁଖ ଦୁଃଖ ସବୁ ଫେଣ୍ଟା ଫେଣ୍ଟି କଲେ କେବଳ ତୁମେ ଥାଉଛ । ସୁଖକୁ ନିଜର କଲାବେଳେ ମୁହିଁ ତୁମ ନାମ ଭୁଲିଗଲି,
ଭିକାରି ଗୋଟିଏ କର ମତେ ପ୍ରଭୁ ଥିବି ତୁମ ବଡ଼ଦାଣ୍ଡେ । ବଡ଼ଦାଣ୍ଡେ ଯେତେ ଆସିବେ ଭକତେ ସେ ରେଣୁ (ପଦ ରେଣୁ) ଥାଉ ମୋ ମୁଣ୍ଡେ ॥ ମାଳିଟିଏ ପ୍ରଭୁ କରିଦିଅ ମତେ
ଆସ ପ୍ରଭୁ ବସ ମୋର ହୃଦ କନ୍ଦରେ ଛାଡ଼ିବନି କେବେ ମୋତେ ଭଲ ମନ୍ଦରେ, ଭଲ ମନ୍ଦ ସବୁ ମହାପ୍ରସାଦ ସେ ମହାପ୍ରସାଦେ ମୋ ମନ ମୋଦ ଭକତି ପୁଷ୍ପାଞ୍ଜଳି ଶ୍ରୀ-ପାଦ ଦ୍ଵନ୍ଦରେ ॥
କୃପା ବାରିଧି କରୁଣା ନିଧି କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ସାଇଁ ବିଶ୍ୱ କରତା ଜଗତ ପିତା ଜଗତ ନାଥ ତୁହି ॥ ତୁମେ ତ’ ପିତା ତୁମେ ତ’ ମାତା ତୁମେ ଗୁରୁ ଗୋସାଇଁ ତୁମେ
ଆହେ ଦୀନବନ୍ଧୁ ପ୍ରଭୁ କୃପାସିନ୍ଧୁ କରୁଣା ସାଗର ହରି ଭବ ସାଗରରୁ ପାରିକର ମୋତେ ଦେଇ ତବ କୃପା ତରୀ ॥ ଅନାଥର ନାଥ ଆହେ ଜଗନ୍ନାଥ ପ୍ରଭୁ ନୀଳାଦ୍ରି ବିହାରୀ ମହୋଦଧି ତୀରେ
ଚକା ଆଖି ଆହେ ଚକା ଆଖି ଚକା ଆଖି ଆହେ ଚକା ଆଖି ତୁମେ ଥାଉ ହେଲି ନିରିମାଖି ଚକା ଆଖି ଆହେ ଚକା ଆଖି ॥ ବଡ଼ ଦେଉଳରେ ରତନ ବେଦିରେ ପରମ
ସମୟକୁ ଦିନେ ମଣିଷଟେ ପଚାରିଲା କହ କାହିଁକି ମୁଁ ବେଳେ ବେଳେ ହାରିଯାଏ ଜୀବନ ଖେଳରେ ? ହସିକି ସମୟ କହିଲା ମୋତେ ଦେଖ ଦିନ ହେଉ କି ରାତି ବର୍ଷା ହେଉ କି
(୧) ବୁଝେନା ସେ କିଛି, ଯେତେ ବି ପଢ଼ିଚି ମୁଁ ବି ଜାଣିଚି, ହେଲେ ଏତିକି ଚାହୁଁଚି ଖାଲି ସେ ଜାଣୁ ଯାହା ବି ଲେଖିଚି, ତାକୁ ହିଁ ଲେଖିଚି । (୨) ସେ
ଓଡ଼ିଆ ଖାଦ୍ୟର ବାସ୍ନା ଅଲଗା, ରାଇଜ ମୋ ଅଟେ ତା’ଠୁ ଅଧିକା । ସଭିଏଁ ଅଟନ୍ତି ଭଉଣୀ ଭାଇ, ଆଜିକାଲି ଆଉ ସେ ଭାବ ନାହିଁ । ରାଗ ଅଭିମାନ ଚୁଲିକୁ ଯାଉ, ଓଡ଼ିଆଙ୍କ
ଆଜି କାହିଁ ନିରବ? ନିର୍ଜୀବ ଭଳି ଦିଗବଳୟକୁ ଚାହିଁ ରହିଛି, ମନରେ ଅସୁମାରି ପ୍ରଶ୍ନ, ସମାଧାନର ଉପାୟ ଖୋଜିଚାଲିଛି ।। ଆଜି କାହିଁ ନିରବ? ସମୟ ସ୍ରୋତରେ ଭାସି ମୁଁ ଚାଲିଛି, ଅଟକିବାର ବୃଥା
ଫୁଲଟିର ପରିଚୟ କ’ଣ ତା’ର ବାସ୍ନା ନା ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ….? କ’ଣ ଏତିକିରେ ପରିଚିତ ହୁଅନ୍ତି ଫୁଲମାନେ….!!! ଏ ସବୁର ପରିଧି ବାହାରେ କେହି କ’ଣ ଫୁଲର ମନ ପଢ଼ି ପାରେ..? ତା’ର ସେ ହସ
ଆହେ ଦୀନବନ୍ଧୁ, ପ୍ରଭୁ କୃପା କରିବ କି ହେ ଭବତରଙ୍ଗିଣୀ-ସ୍ରୋତେ, ଡାକୁଛି ମୁଁ କଣ୍ଠାଗ୍ରତେ କୃପା-ନାବ ପଠାଇ, ମୋତେ ତାରିବ କି ହେ…? ବିଷୟା-ଜଞ୍ଜାଳ-ଜାଲ ଛନ୍ଦିଲେ ମତେ ପ୍ରବଳ ତବ କୃପା-କୃପାଣରେ ତାକୁ କାଟିବ
ଜୀବନ ଯାତ୍ରାରେ ସୁଖକୁ ଦେଇଛ ଦୁଃଖ ତ ପୁଣି ଦେଇଛ, ସୁଖ ଦୁଃଖ ସବୁ ଫେଣ୍ଟା ଫେଣ୍ଟି କଲେ କେବଳ ତୁମେ ଥାଉଛ । ସୁଖକୁ ନିଜର କଲାବେଳେ ମୁହିଁ ତୁମ ନାମ ଭୁଲିଗଲି,
ଭିକାରି ଗୋଟିଏ କର ମତେ ପ୍ରଭୁ ଥିବି ତୁମ ବଡ଼ଦାଣ୍ଡେ । ବଡ଼ଦାଣ୍ଡେ ଯେତେ ଆସିବେ ଭକତେ ସେ ରେଣୁ (ପଦ ରେଣୁ) ଥାଉ ମୋ ମୁଣ୍ଡେ ॥ ମାଳିଟିଏ ପ୍ରଭୁ କରିଦିଅ ମତେ
ଆସ ପ୍ରଭୁ ବସ ମୋର ହୃଦ କନ୍ଦରେ ଛାଡ଼ିବନି କେବେ ମୋତେ ଭଲ ମନ୍ଦରେ, ଭଲ ମନ୍ଦ ସବୁ ମହାପ୍ରସାଦ ସେ ମହାପ୍ରସାଦେ ମୋ ମନ ମୋଦ ଭକତି ପୁଷ୍ପାଞ୍ଜଳି ଶ୍ରୀ-ପାଦ ଦ୍ଵନ୍ଦରେ ॥
କୃପା ବାରିଧି କରୁଣା ନିଧି କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ସାଇଁ ବିଶ୍ୱ କରତା ଜଗତ ପିତା ଜଗତ ନାଥ ତୁହି ॥ ତୁମେ ତ’ ପିତା ତୁମେ ତ’ ମାତା ତୁମେ ଗୁରୁ ଗୋସାଇଁ ତୁମେ
ଆହେ ଦୀନବନ୍ଧୁ ପ୍ରଭୁ କୃପାସିନ୍ଧୁ କରୁଣା ସାଗର ହରି ଭବ ସାଗରରୁ ପାରିକର ମୋତେ ଦେଇ ତବ କୃପା ତରୀ ॥ ଅନାଥର ନାଥ ଆହେ ଜଗନ୍ନାଥ ପ୍ରଭୁ ନୀଳାଦ୍ରି ବିହାରୀ ମହୋଦଧି ତୀରେ
ଚକା ଆଖି ଆହେ ଚକା ଆଖି ଚକା ଆଖି ଆହେ ଚକା ଆଖି ତୁମେ ଥାଉ ହେଲି ନିରିମାଖି ଚକା ଆଖି ଆହେ ଚକା ଆଖି ॥ ବଡ଼ ଦେଉଳରେ ରତନ ବେଦିରେ ପରମ
ସମୟକୁ ଦିନେ ମଣିଷଟେ ପଚାରିଲା କହ କାହିଁକି ମୁଁ ବେଳେ ବେଳେ ହାରିଯାଏ ଜୀବନ ଖେଳରେ ? ହସିକି ସମୟ କହିଲା ମୋତେ ଦେଖ ଦିନ ହେଉ କି ରାତି ବର୍ଷା ହେଉ କି
(୧) ବୁଝେନା ସେ କିଛି, ଯେତେ ବି ପଢ଼ିଚି ମୁଁ ବି ଜାଣିଚି, ହେଲେ ଏତିକି ଚାହୁଁଚି ଖାଲି ସେ ଜାଣୁ ଯାହା ବି ଲେଖିଚି, ତାକୁ ହିଁ ଲେଖିଚି । (୨) ସେ
ଓଡ଼ିଆ ଖାଦ୍ୟର ବାସ୍ନା ଅଲଗା, ରାଇଜ ମୋ ଅଟେ ତା’ଠୁ ଅଧିକା । ସଭିଏଁ ଅଟନ୍ତି ଭଉଣୀ ଭାଇ, ଆଜିକାଲି ଆଉ ସେ ଭାବ ନାହିଁ । ରାଗ ଅଭିମାନ ଚୁଲିକୁ ଯାଉ, ଓଡ଼ିଆଙ୍କ
ଆଜି କାହିଁ ନିରବ? ନିର୍ଜୀବ ଭଳି ଦିଗବଳୟକୁ ଚାହିଁ ରହିଛି, ମନରେ ଅସୁମାରି ପ୍ରଶ୍ନ, ସମାଧାନର ଉପାୟ ଖୋଜିଚାଲିଛି ।। ଆଜି କାହିଁ ନିରବ? ସମୟ ସ୍ରୋତରେ ଭାସି ମୁଁ ଚାଲିଛି, ଅଟକିବାର ବୃଥା
ଫୁଲଟିର ପରିଚୟ କ’ଣ ତା’ର ବାସ୍ନା ନା ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ….? କ’ଣ ଏତିକିରେ ପରିଚିତ ହୁଅନ୍ତି ଫୁଲମାନେ….!!! ଏ ସବୁର ପରିଧି ବାହାରେ କେହି କ’ଣ ଫୁଲର ମନ ପଢ଼ି ପାରେ..? ତା’ର ସେ ହସ
