ତୁମ ରୂପଗୁଣ ବର୍ଣିତ ନ ହୁଏ ଭାଷାରେ ସୌରଭ ତୁମ ମହକି ଉଠଇ ସଖି ଗୋ । ଓଷ୍ଠରୁ ସଦା ଅମୃତ ଧାରା ଝରଇ ଉପମା ସବୁ ହାର ମାନେ ତୁମ ପାଖରେ ।

ଅତୀତରେ କେବେ ଗାଁ ଥିଲା ସେ ଗାଁ’ରେ ଶୀତଳ ଛାଇ ଥିଲା ସେ ଛାଇରୁ ଛାଣି ହୋଇକରି ବଞ୍ଚିବାର ଛୋଟ ଆଶା ଥିଲା । ନବବଧୂ ମଥା ଓଢ଼ଣାରେ କଅଁଳ ଶିଶୁର ଝୁଲଣାରେ ବିଶ୍ୱାସର

ଏମିତି କିଛି କଥା ନାହିଁ, ତତେ କିଛି ଭେଟି ଦେବା ପାଇଁ… ଏମିତି କିଛି କଥା ନାହିଁ, ତୋ’ ଛବିକୁ ସାଇତିବା ପାଇଁ- ଏମିତି କିଛି କଥା ନାହିଁ, ତୋ ଓଠରେ ମୁଁ, ହସ

ଆଜି ବି ଜୁଆର ଆସେ ଏ ଜୀବନ ବେଳାଭୂମି ପରେ, ଆଜି ବି ଆସଇ ଝଡ଼ ଏ ଜୀବନ ପ୍ରାନ୍ତରେ । ଲୁଚକାଳି ଖେଳେ ଜହ୍ନ ତାର ଛାଇ ଆଲୁଅକୁ ଘେନି, ଶ୍ରାବଣ ଧାରାରେ

କେତେ ବସନ୍ତ ପରେ ଆସିଛି ଆଉ ଏକ ବସନ୍ତ ତଥାପି ହୋଇ ନାହିଁ ଅପେକ୍ଷାର ଅନ୍ତ ॥ ଶୀତଳ ମଳୟ ଯେବେ ତନୁକୁ ମୋ ଶିହରେଇ ଦିଏ ଝରକା ଖୋଲି ଦେଖେ ତୁମେ ତ

କଅଁଳିଆ କଞ୍ଚା ସୁନେଲି କୀରଣ ଲୁଚକାଳି ଖେଳୁଥାଏ ସେ ଅଧାଖୋଲା ଝରକାରୁ, କୋଇଲିର ମଧୁସ୍ୱର ତାଳେ ତାଳେ କିଛି ଅମାନିଆ ଶୀତଳ ପବନ ଛୁଇଁଯାଏ ଥକ୍କା ଦେହଟାକୁ ମୋର ସକାଳ, ତମେ ଆସିଲା ପରେ

କିଏ ଜାଣିଛି ଆଉ ଥରେ ଆସିବା, ହେବ ଅବା ନାହିଁ? ଯଦି ବି ଫେରିଆସେ, କିଏ ଜାଣିଛି, କେଉଁଠି, କେମିତି, କି ଭାବେ ଆସିବି? ତୁମ ସହ ଆଉଥରେ ଦେଖାହେବ ଅବା ନାହିଁ? ସେଥି

କୁତ୍ସିତ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଉଡ଼ିଯାଏ ଯେବେ ଅଳସୀ ସନ୍ଧ୍ୟା ଓଢ଼ଣି, ନଗ୍ନତାର ମୁଖା ପରଳ ପକାଏ ଶୃଗାଳ ନଗ୍ନ ଚାହାଣୀ । ଅଶ୍ରୁ ତର୍ପଣରେ ଭିଜୁଥାଏ ଗାଲ ବୁକୁ ଉହାଡ଼ରେ ଭୟ, ସଶରୀର ଧାରି ପିଶାଚଙ୍କ

ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତର ଆରପାରି ସମାଜକୁ ପିଠିକରି, ହାଟ ଏଠି ଗହଳି, ଚହଳି ମୂଲଚାଲ୍, ବିକାକିଣା… ଭିନ୍ନ ଏକ ବାଘ ସହ ତମାମ୍ ସଲାସୁତୁରା ଭୋକ, ଲାଜ, ବିବେକର ସେ ଆଦିମ ଆବଶ୍ୟକତା’ର…. ଜହ୍ନି ଫୁଲ ଆୟୁଷରେ

ତୋର ହସ ଯେବେ ଲୁଚିଗଲା, ତୋର ଚିତ୍କାର ଆଢ଼ୁଆଳରେ, ସେଇ ନିର୍ଜନ କାଳ ରାତ୍ରିରେ । ତୋର କ୍ଷତ-ବିକ୍ଷତ ଶରୀର ସାଥେ, ରହିଗଲା କିଛି ଗଭୀର ଛାପ, ତୋ ପବିତ୍ର ଆତ୍ମା ରେ ॥

୧ ନିଶାର୍ଦ୍ଧରେ କଷ୍ଟଲାଗେ କାନ୍ଥଘଣ୍ଟା ଟିକ୍ ଟିକ୍ ଶବ୍ଦ । ସତେଅବା, କୋଣାର୍କର ଚୂଡ଼ାଦେଶେ ଯାଯାବର ବଢ଼େଇର ନିଶାଣ ପ୍ରହାର ଆଜି ପ୍ରମତ୍ତ ପ୍ରଲୁବ୍ଧ ॥ ୨ ନିଶାର୍ଦ୍ଧରେ କଷ୍ଟଦିଏ ମଶକର ଗୁଣୁଗୁଣୁ ଗୀତ