ବିଭାବରୀ ଅନ୍ତେ ଉଷା ପ୍ରବେଶିଲା ପଲ୍ଲବରେ ଶୁଭ ଆସିଲା ପଲ୍ଲବେ ନୀହାର ମୁକ୍ତା ପରି ଦିଶେ ରବି ରଶ୍ମି ଯେଣୁ ପଡ଼ିଲା । (୧) ମଧୁମୟ ବନେ ବିହଙ୍ଗ ସଙ୍ଗୀତ ସମୀରଣେ ଭାସି ଆସିଲା

ମୃତ୍ତିକା କର୍ଷଣ ପରେ ବୀଜ ବୁଣାଯାଏ, ତହିଁ ବୀଜରୁ ଜନମ ବୃକ୍ଷ ହୋଇଥାଏ । ତା’ପରେ ଜନମ ହୁଏ ଶାଖା ଓ ପ୍ରଶାଖା, ନବୀନ ପଲ୍ଲବେ ଏହା ଦିଶଇ ଶୋଭିତା । କିଛିଦିନ ପରେ

ବିଚାର ଚାଲିଛି, ଲୁହାଶିକୁଳିରେ ବନ୍ଧା ବର୍ବର ଆତ‌ତାୟୀମାନଙ୍କର ଅପରାଧ ରାଜଦ୍ରୋହ ଶ୍ରେଷ୍ଠତ୍ୱର ଶିରିପାବନ୍ଧା ରାଜାର ବିରୋଧରେ (ମିଛ) ବିଜୟର ତିଳକ ଲଗା କପାଳରେ (ସତ) କଳଙ୍କର ଛିଟା ରାଜା କେବେ ବରଦାସ୍ତ ନକରିପାରେ, ସେଥିପାଇଁ

ମନରେ ଅଗଣିତ ପ୍ରଶ୍ନ ସମାଧାନର ଉପାୟ ଖୋଜି ଚାଲିଛି ଆଖିରେ ଅସୁମାରି ସ୍ୱପ୍ନ ରାତ୍ରିର ଅନୁସନ୍ଧାନ କରୁଛି କେଇ ଦିନର ଭୋକିଲା ପେଟ ଖାଦ୍ୟ ପାଇଁ ଛଟ ପଟ ହେଉଛି ଚାଲିବାକୁ ବହୁପଥ ଅଛି

ଜୀବନର ବାଟେ ଚାଲୁ ଚାଲୁ କେବେ କଣ୍ଟାଟିଏ ମାଡ଼ିଛି, କେବେ ଫୁଲରେ ମୁଁ ଚାଲିଛି । କେବେ ବରଷାରେ ଭିଜିଛି କେବେ ବୈଶାଖକୁ ଛୁଇଁଛି, କେତେ ଯେ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିଛି କିଛି ପୁଣି ସତ

ତୁମ ସ‌ହ ମିଶିବାକୁ ବ‌ହୁତ ଇଚ୍ଛା ତୁମେ ଟିକେ ଆସନ୍ତନି ଭସା ବାଦଲରେ, ମୃଦୁ ମଳୟରେ ନ‌ଦୀର ସ୍ରୋତରେ, ପୁଷ୍ପର ସୁରଭିରେ କୋଇଲିର କୁହୁତାନେ ଅବା ଜ‌ହ୍ନର ଜୋଛନାରେ ତୁମେ ଟିକେ ଆସନ୍ତନି ।

ମୋ ଗାଁ ନଈକୁ କରି ଦୃଶ୍ୟମାନ ହଜିଯାଏ ମୁଁ ବାଲ୍ୟ କାଳେ, କେତେ ସନ୍ତରଣ କେତେ ସ୍ନାହାନ କରିଥିଲି ଦିନେ ତାରି କୋଳେ । ସୁନ୍ଦର ଦିଶଇ ମୋ ଗାଁ ନଈ ସତେକି ଜାହ୍ନବୀ

ସଠିକ୍ ସମୟ କେବେ ହେଲେ କହିଁକି ଆସେନି, ଭଲ ସମ୍ପର୍କଟେ କେବେ ଚିନ୍ତାକରି ଗଢ଼ି ହୁଏନି ॥ ସମୟ ତ’ ଏକ ଚମତ୍କାର ପ୍ରକୃତିର ଆଉ ସମ୍ପର୍କ ତ’ ମଣିଷର ହିଁ ଆବଶ୍ୟକତା ॥

ଜୀବନରେ ଥରେ ଭଲ ପାଇଥିଲି ତୁମକୁ ଖୁସି ଟିକେ ଦେବା ପାଇଁ, ସେହି ଜୀବନଟି ଧୋକା ପାଇଗଲା ତୁମର ସେ ଟିକ‌କ ଖୁସି ପାଇଁ । ବିଶ୍ୱାସ, ସ୍ନେହ, ଖୁସି ଦେଇ ଭଲ ତ’

ମୋ ଗାଆଁ ନୀରବି ଯାଇଛି ପୂରୁବ କଥାକୁ ମନରେ ଆଣି ସେ ଗୁମୁରି ଗୁମୁରି କେତେ କାନ୍ଦୁଛି ।୧। ଆଗ ଚମକତା ମୋ ଗାଆଁରେ ନାହିଁ ନିଆରା ନିଆରା ଲାଗୁଛି ପରା ପାଣି ପାଗ