ସେ ମିଛ କହୁଥିଲା ନିତି ନିତି ମୋତେ ଆଣିଦେବ ସରଗ ଶଶୀ ସେ ମିଛ କହୁଥିଲା ସବୁ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ମୁଁ ଯଦି କାନ୍ଦୁଥିଲି ବେଶୀ । ସେ କହୁଥିଲା ତୁ କାହିଁକି ମରୁନୁ ମୁଁ

ବଡ଼ି ଭୋର୍‌ରୁ ବ୍ଲଡ୍ ପ୍ରେସର୍, ଡାଇବେଟିସ୍ ଓ ଠାକୁର ଆଲାରାମ୍ ସାଜି ନିଦରୁ ଉଠାନ୍ତି, ବୟସକୁ ଦୁଇ ପାଦ ପଛକୁ ଠେଲୁ ଠେଲୁ ରାସ୍ତାରେ ଭେଟ ହୁଅନ୍ତି ଦୁଇଟି ସୂର୍ଯ୍ୟ, ଜଣେ ଅସ୍ତ ଏବଂ

ଅଭିମାନ… ଲୁଚିଛି ଯେଉଁଠି ଆତ୍ମୀୟତା ମିଛିମିଛିକା ରାଗରୁଷା କଥା କଟାକଟି ମନ ଫଟାଫଟି କଟି ପରେ ମିଟି । ଅଭିମାନ… ତେଜ୍ୟପୁତ୍ରର ଧମକ କୁଳାଙ୍ଗାର, ଅପଦାର୍ଥ ପରି ଗାଳି ପଛର ବିସ୍ତୃତ ସ୍ନେହ, ନନାଙ୍କ

ଆହାଃ… କି ସ୍ପର୍ଶ ମୋ ପ୍ରିୟତମାର, ସାମ୍ନାରେ ପ୍ରସସ୍ଥ ରାସ୍ତା, କାଠଯୋଡ଼ିରୁ ଶୀତୁଆ ପବନ । ମୋ ବାଇକ ପଛେ ତମେ, ଆଉ ତମ ବାହୁ ବନ୍ଧନ ॥ କଟକରୁ ଏକାମ୍ର, ଏଇନେ ସରିଯିବ

ସାଥେ ଥିଲେ ତୁମେ ଭଲଲାଗେ ମତେ ତୁମ ନାଁ ଡାକିବାକୁ ଏକା ଥିଲେ ମୁହିଁ ଭଲଲାଗେ ମତେ ତୁମ ଛବି ଦେଖିବାକୁ ॥ ବିତି ଯାଏ ଦିନ ପାହି ଯାଏ ରାତି ସରେ ନାହିଁ

ଯଦି କ୍ରୋଧର ଅନଳରେ ଜଳିନଥାନ୍ତି ସେଦିନ ହୁଏତ ଏ ଜୀବନେ ଆଜିବି ଥାଆନ୍ତା ଅସ୍ତିତ୍ୱ ତୁମର ନା ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଝୁରୁଥାନ୍ତା ଅଧିର ଏ ମନ ନା ଅବଶୋଷ କରୁଥାନ୍ତା ଚିର ଅପୂର୍ଣ୍ଣ ମୋ

ଚଳ ଚଞ୍ଚଳ ଅସ୍ଥିର ଏ ମନ ରାତ୍ରୀର ରାଣୀ ପାହୁଣ୍ଡେ ପାହୁଣ୍ଡେ ଆଗକୁ ବଢ଼ାଉଛି ପାଦ । ଚାରିଆଡ଼ ଶୁନଶାନ ନିଃଶବ୍ଦ ଆକାଶରୁ ଝରିପଡ଼ୁଛି ଅଦିନିଆ ଫଗୁଣର କେଇଟୋପା ଲୁହ । ଶରୀରଟା ଅଳ୍ପ

ଭାବନାରେ ବହିଯିବା ବୋଧେ ମୋ ଇତି କେବେ ନିରବିଛିନ୍ନ ପ୍ରବାହ ପୁଣି କେବେ ଶାନ୍ତ ମୂର୍ତ୍ତି । ବିଷପରି ପି’ ଚାଲିଛି ଏ ଜୀବନକୁ ସତେ କି ନୀଳକଣ୍ଠ ଅଭିଶପ୍ତ ଗନ୍ଧର୍ବ ଭଳି ଘୁରି

ବିରହୀ ପ୍ରେମିକ ସାଜି ଚିଠି ଆଜି କାନ୍ଦୁଛି, ଶ୍ରାବଣର ମେଘ ସାଜି ଚିଠି ଆଜି କାନ୍ଦୁଛି, ହୃଦୟର ବ୍ୟଥା ଅବା କହିବ କାହାକୁ, ଖୋଜୁଛି ମାଧ୍ୟମଟିଏ ପୁଣି ଥରେ ସାତ ସାଗର ପାରେ ଯିବାକୁ,

ବର୍ଷା ଝରେ ଟପ୍‌ଟାପ୍ ସୁରରେ ସୁ.. ସୁ.. ଶବ୍ଦରେ ଦୋଳି ଖେଳେ ପବନ ସାଥିରେ । ଉଲ୍ଲସିତ ହୁଏ ଚାଷୀ ବିଭୋର ହୁଏ କବି କୁରୁଳି ଉଠନ୍ତି ପ୍ରଣୟ-ପ୍ରଣୟୀ, ମାଟି ପ୍ରସବିଯାଏ ଅନାବନା କେତେ

ଆଜି ଫେରିବାର ଅଛି ଆଉ ଥରେ ଆସିବି କି ନାହିଁ ଜଣା ନାହିଁ କ’ଣ ନେବି କ’ଣ ଛାଡ଼ି ଯିବି? ଅଳନ୍ଦୁ ଭିଡ଼ରେ ପରିଚୟର ଧସ୍ତାଧସ୍ତିରେ କିଛି ମୁହୁର୍ତ୍ତ ଝୁଲୁଛି କାଚ ବନ୍ଧେଇରେ, ସମୟକୁ