ଲୋକଂକ ସହିତ ଯିଏ ଜାଣେନାହିଁ ମିଶି ବହି ପଢ଼ି ପାଉଥାଏ ଭ୍ରମଭରା ଖୁସି ପୁରାଣର କଳ୍ପକଥା ତା’ ମଥାରେ ପଶି ହୁଏ ନୂଆ ଚେତନାର ନୃଶଂସ ବିନାଶୀ ଖୁବ୍‌ ସହଜରେ ଏଠି ବହୁ ଶବ୍ଦଚାଷୀ

ମହ ମହ ଶବ୍ଦ ବାସ୍ନାରେ ଶବ୍ଦମାନେ ବେଳେ ବେଳେ ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗରୁ ଘେରି ଯାଆନ୍ତି ମୋତେ ଚରିଯାଆନ୍ତି ବାଉଁଶଟେ ଭାବି ଭେଦି ଯାଆନ୍ତି ଶିରା ପ୍ରଶିରାକୁ ଖାଇଯା’ନ୍ତି ମୋର ମାଂସରୁ ହାଡ଼ଯାଏଁ । ମୁଁ ଶବ୍ଦଗ୍ରସ୍ତ

ମୁଁ ଚାଷୀଟିଏ, ନିୟତୀର ନିର୍ଦେଶରେ ବା ପରିସ୍ଥିତିର ପ୍ରଭାବରେ ମୁଁ ଅଳ୍ପ ଭାଷୀଟିଏ, ମୁଁ ଚାଷୀଟିଏ ! ମାଟିରେ ମୋ ଜନ୍ମ ମାଟି ହିଁ ମୋ କର୍ମ, ମାଟି ମୋର ହୀରା ମୋତି ମାଟି

କାଳେ ତୁ ନ ଚାହିଁଲେ ଗଛରେ ନହଲେ ପତର କାଳେ ତୋ ଅଧର ନାଲିରେ ପାହାନ୍ତି ସୁରୁଜ ଗାଏ ଗୀତ ବିଞ୍ଚି ଲାଳିମା କିରଣ ଅତର ! କାଳେ ତୋ ବଇଁଶୀ ସୁରେ ବହେ

ଜୀବନର ଚଲାପଥରେ କାହା ସହ କେତେବେଳେ ଦେଖା ହୁଏ ଜାଣି ହୁଏନା, କିଏ ଲାଗେ ଚିହ୍ନା ପୁଣି କିଏ ଲାଗେ ଅଚିହ୍ନା ଜୀବନର ବାଟରେ କେତେବେଳେ ଫୁଲ ପୁଣି କେତେବେଳେ କଣ୍ଟା ହୁର୍ଦୟର ଶୂନ୍ୟତାରେ

ଆର୍ଯ୍ୟବର୍ତ୍ତ ଆମ ଭାରତବର୍ଷ ହିଁ ଅଟେ ସର୍ବୋତ୍କୃଷ୍ଟ ଦେଶ, ମହାନ ସଂସ୍କୃତି ଐତିହ୍ୟ ପରମ୍ପରା ରହିଅଛୁ ଯା’ର ଯଶ ।୧। ସର୍ବ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଯେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମନୁଷ୍ୟ ନାମ ହିଁ ଆର୍ଯ୍ୟ ଅଟଇ, ସେହି

ମୋର ଜନ୍ମ ହୋଇନଥିଲା, ବାସ୍ ଜୋର୍ ଜବରଦସ୍ତ ଜୀବନ ଦାନ ଦିଆ ହେଇଥିଲା ୧୯୫୦ରେ ଗଣ ଓ ତନ୍ତ୍ରକୁ ଏକାଠି କରିବାକୁ, ସେବେ ତ ମୁଁ ଭାବିଥିଲି ମୋ ନିଜକୁ ଏକ ଦେବତୁଲ୍ୟ ଅବତାର,

ଅତଳ ସାଗରତଳେ ଆସେ ଜୁଆର ଅତର୍କିତ ରକ୍ତାକ୍ତ କଳହପୂର୍ଣ୍ଣ ସମାଜ ଆଜି ବିକଶିତ ଅଗ୍ନି ଦାହେ ସମାହିତ ସୀତାଙ୍କ ସତୀତ୍ୱ ବୁଭୁକ୍ଷୁ ବି ଗଢ଼ିପାରେ ବିଶାଳ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ । (୧) ଜ୍ୱଳନ୍ତ ନିଦାଘେ ପୁଣି

କୁଶଳୀ ରାକ୍ଷସ ଆଉ ଅଭିଜ୍ଞ ଘାତକ ସ୍ୱୈରିଣୀ ଯୋଗିନୀ ସହ ସୁଜ୍ଞାନୀ ସ୍ତାବକ ସ୍ୱାର୍ଥାଂଧ ନେତୃସକଳ, ଶୁଆ ପରି ବକ୍ତା ହୋଇଛଂତି ସ୍ୱଭାଷାରେ ବୃକ୍ଷ ପରି ମୂକ ବଢ଼ୁଅଛି ଏମାନଂକ ସଂଖ୍ୟା ଦେଇଥିଲା କିଏ

ଦେଖିନି ପାଖରୁ ଜୀବନକୁ କେବେ ଏକାନ୍ତରେ ବସି ଯେବେ ମୁଁ ଭାବେ – ହସିକି କାନ୍ଦେ, କାନ୍ଦିକି ହସେ ଜୀବନଟା ବୋଧେ ଏମିତି ଦିଶେ । ନଦୀ ବହିଯାଏ ସମୁଦ୍ର ଆଡ଼େ କେତେ ଅଙ୍କା

ପହିଲି ବର୍ଷାରେ କାଦୁଆ ବିଲରେ ଧାନ ରୂଆଟିଏ ମୁଁ ମୋ କଅଁଳ କାଣ୍ଡକୁ ଶକ୍ତ କରୁଥିବା ଆଷାଢ଼ ଶ୍ରାବଣ ତୁ । ମନ ବହିଥାକ ଡାଏରୀର ସାଧା କାଗଜ ଫର୍ଦ୍ଦଟେ ମୁଁ ମୋ ଛାତିରେ

କିଛି ସତ ଲୁଚି ରହିବା ଭଲ ଆଖି କଣରେ ଅଶ୍ରୁ ଆଢ଼ୁଆଳରେ ହଉ କିମ୍ବା ଓଠ ତଳ ହସର ଓଢ଼ଣା ତଳେ କିଛି ସତ ଲୁଚି ରହିବା ଭଲ । କବିର ହୃତସ୍ପନ୍ଦନରେ ଯାହା