କେବେ କେବେ ସବୁଜ ବଳୟ ମଧ୍ୟରେ ସ୍ୱପ୍ନର ନାୟିକା ସନ୍ଧାନରେ । କେବେ ପୁଣି ଚିରସ୍ରୋତା ନଦୀର କୂଳରେ ପାଗଳ ପ୍ରାୟ ମୁଁ ଭ୍ରମେରେ ॥ ସକାଳ ଖରାର କୋମଳ ତାତିରେ ତା’ରି ଉଷ୍ମତା

ଅନେଇ ରହିଥିଲା ସେ ନିଶା ଅନ୍ଧକାରେ ବକ୍ଷେ ଜାବୁଡ଼ି ଦୁଇ ସୁତ ଶଙ୍ଖା ସିନ୍ଦୂରର ପଥକୁ ଅନେଇ ତା’ ପ୍ରାଣର ପ୍ରିୟକୁ ସେ ତ ! ବାହୁଡ଼ିବେ ଆଜି ବୋଲି କର୍ମଯୁଦ୍ଧରୁ ଦେଇଥିଲେ ସେ

ନୀଳ ଗଗନର ଶୋଭା ମାଲ୍ୟମୁକ୍ତ ବିହଙ୍ଗମ ଦିଗନ୍ତେ ଅସ୍ତମିତ ରବି ରଙ୍ଗେଇ ନଭ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣିମ ବସୁଧାର ଛତ୍ର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଅତୀବ ମନୋରମ ନବୋଦିତ ଅଂଶୁମାଳିଙ୍କ ପ୍ରଚ୍ଛଦପଟ ଅପ୍ରତିମ ! ନୀଳ ପୟୋଧିରେ ଖେଳେ ଲହରୀ

ପୃଥିବୀ ମୋହର କେଡ଼େ ସୁନ୍ଦର ଫୁଲ ଫଳ ଲତା ତା’ ଉପହାର ମାନବ ଜାତିଟି ଏଡ଼େ ନିଷ୍ଠୁର ତା’ ଉପହାରକୁ କଲା ସଂହାର । ସୁନା ରୂପା ହୀରା ଖୋଦିତ ଦେହେ ଦେଖି ପ୍ରଲୋଭିତ

କ’ଣ ବା କରିବ ସିଏ? ଫୁରସତ୍ ନାହିଁ ଗଢ଼ିବାକୁ ବାଲିଘରଟିଏ, ତଥାପି ଆଉ ଏକ କୋଣାର୍କ ଗଢ଼ିବାର ଇଚ୍ଛା ॥ ହାତ ଥରୁଛି ଧରିବାକୁ ତୂଳୀଟିଏ, ତଥାପି ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁଟିଏ ଆଙ୍କିବାର ଆକାଂକ୍ଷା

ଫେରିଗଲା ମହାମାରୀ ମୃତ୍ୟୁର ତାଣ୍ଡବ କରି ଫେରିଲେ ନାହିଁ ଆମ ଡାକ୍ତର ବନ୍ଧୁ ଆଉ ପୋଲିସ ଭାଇ ଶିକ୍ଷକ କେତେ ଆଉ ଆସିଲେ ନାହିଁ ପରିବାର ଏବେ ବି ରହିଛି ଚାହିଁ ରୋଗକୁ ମଣିଷ

ସମୟ ଗଡ଼ିଚାଲେ ଅବିରତ ଅବିରାମ ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ ଭଳି ଆମେ ହିସାବ ରଖୁ ଦିନ ପରେ ମାସ ମାସ ପରେ ବର୍ଷ ଶୁଭ ଅଶୁଭ ଭଲ ମନ୍ଦ ଏସବୁ ତ ଆମ ବିଚାର କିନ୍ତୁ… ସମୟ

ତୋ’ ସହିତ ସେହି ଦେଖା ଅଳ୍ପ ସମୟ ପାଇଁ କିଛି କଥା । ମନରେ ଯାଇଛି ରହି ଯେତେ ଚାହିଁଲେ ବି ମୁଁ ଭୁଲି ପାରୁନାହଁ । ମନରେ ମୋର ଏତେ ଦ୍ୱନ୍ଦ କାହିଁ?

ମାତୃଭାଷାକୁ ଭାବି ନ୍ୟୂନ ନ କଲେ ପଠନ ଲିଖନ କ’ଣ ହୁଏ ଯେ ଭାଷାବସ୍ଥା ଦେଖିଲେ ବି ପଶେନି ଚେତା ଏପରି ମନୋଭାବ ପୋଷି ଲେଖକମାନେ ଏଠି ଖୁସି ନ ବୁଝି ସ୍ୱଭାଷାର ସ୍ଥିତି

ଚିଠି ଲେଖୁଛି ମୁଁ ଜଗା ପାଖକୁ ହେୟ ନଭାବିବୁ ମୋ ଚିଠିକୁ ॥ ଯେତେ ସବୁ ଦୁଃଖ ଅଛି ଏ ଜୀବନେ ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ଲେଖିଛି ଏଥିରେ ॥ ଥରେ ମୋ ଚିଠିକୁ

ଅନେଶତ ହଜାର ନଅ ଶହ ଅନେଶତ ଟଂକା କରିସାରି ପୁଅ ଜମା କହିଲା ‘ଶୁଣ୍‌ ଗୋ ମା ଦେ ମୋତେ ଗୋଟେ ଟଂକା ତାହା ପାଇଲେ ମୁଁ ହେବି ଲକ୍ଷପତି ମନୁ ପଳାଇବ ଶଂକା’

ପ୍ରଥମ ଦେଖାରେ           ଚି଼ହ୍ନି ନଥିଲେ ବି ନିଜର ଲାଗିଲ ସତେ, ଧୀରେ ଧୀରେ ପୁଣି           କେମିତି କେଜାଣି ଭଲ ପାଇଗଲ ମୋତେ ॥