କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ପାନ୍ଥଶାଳା ମୁଁ ପାନ୍ଥଶାଳା ରାସ୍ତା କଡ଼ରେ ହୋଇଛି ଠିଆ ନିସଙ୍ଗତା ଚରା ଭୂଇଁରେ ସ୍ଥିତି ମୁଁ ରହିଛି ଏକୁଟିଆ । ରାତ୍ରୀ କାଳେ ଯାତ୍ରୀ ଆସନ୍ତି ରାତି ଯାପନ କରିବା ପାଇଁ ପାହାନ୍ତି ରବି କର ସ୍ପର୍ଶେ ପରଦେଶକୁ ଯାଆନ୍ତି ଧାଇଁ । ସ୍ୱାର୍ଥପର ସଂସାରେ ଆଜି ନିଃସ୍ୱାର୍ଥପର କେହି ବି ନାହିଁ ଚିହ୍ନା ଆଜି ଅଚିହ୍ନା ସାଜେ ସମ୍ପର୍କ ସେତୁ ଭାଙ୍ଗିବା ପାଇଁ । ତିଳେ ନାହିଁ ମୋ ମନେ ଦୁଃଖ ଏକାନ୍ତେ ଆଜି ରହିଛି…
କେବେ ଖରା କେବେ ବର୍ଷା କେବେ ଶୀତ ଦେଇ କେବେ ବସନ୍ତର ରଙ୍ଗରେ ରଙ୍ଗେଇ ହେମନ୍ତର ଶିଶିରରେ ଗାଧୋଇ ପୁଣି କେବେ ଶରତକୁ ଛାତିରେ ଜଡ଼ାଇ ସମୟଟା ଚାଲିଛି ଯେ ଚାଲିଛି ଏକା ଏକା ଏକମୁହାଁ ହୋଇ ! ଆଗକୁ ଅନାଇ… ଗ୍ରୀଷ୍ମରେ ଝାଞ୍ଜି ପବନ ରୌଦ୍ରପ୍ରତାପ ସହି ବର୍ଷାରେ ଭିଜି ଭିଜି ଘଡ଼ଘଡ଼ି ବିଜୁଳି ଆଡ଼େଇ ଅବା କେବେ ହାଡ଼ଭଙ୍ଗା ଜାଡ଼ ସହ ହୀମ ପ୍ରବାହକୁ ବୋହି ଚୋରା ବସନ୍ତର ମୃଦୁ ମଳୟକୁ ଛୁଇଁ ଶରତରେ…
ତୁମ ଛବି ଦେଖି ଆଜି ମୁ ଜୀଉଁଛି ଏଇ ସପ୍ନଭରା ନିଶାରାତି ମନକଥା ମୋର ପାରୁନି ମୁଁ କହି ତୁମକୁ କରୁଛି ବୋଲି ଗୋ ପ୍ରିତୀ ତୁମେ ତ ମୋର ଆଭିମାନିନୀ କିଆଁ ଲାଜୁଛ ଗୋ ଏତେ ତୁମେ ତ ମୋର ଅଭୁଲା ରାତୀ ଭୁଲି ପାରୁନି ମୁଁ ସତେ ॥ ଜହ୍ନ ରାଇଜରେ ଘରଟେ କରିବି ରଖିବି ସଜେଇ ରାଣୀ ତୋ ପାଇଁ ମୁଁ ଆଣିଦେବି ସତେ ହୀରା, ନୀଲା, ମୋତି ମାଣୀ ॥ ତମକୁ…
ଏ ଆଖି ତୁମକୁ ଦେଖିଲା ପରେ ମନ କାହିଁକି ଝୁରେ ତୁମେ ବି ଅଜଣା ମୁଁ ବି ଅଜଣା ବସା ବାନ୍ଧିଦେଲ ହୃଦୟରେ ଏ ଆଖି ତୁମକୁ ଦେଖିଲା ପରେ… ମନ କାହିଁକି ଝୁରେ… ସହି ପାରେ ନାହିଁ, କହି ପାରେ ନାହିଁ ବିରହ ଜୁଇରେ ମୁଁ ଜଳେରେ ଥିରି ଥିରି ତୁମେ ଚାଲି ଯାଉଥିଲ କଣେଇ ଚାହିଁଲ ଦୁଷ୍ଟାମୀରେ ଏ ଆଖି ତୁମକୁ ଦେଖିଲା ପରେ… ମନ କାହିଁକି ଝୁରେ… ଫିକା ଫିକା ମନ ଲାଗେ…
ବାପା ତୁମେ ମୋ ଜୀବନ ଜଞ୍ଜାଳର ଉଦୁଉଦିଆ ଖରାରେ ଗାଁ ମୁଣ୍ଡ ଝଙ୍କାଳିଆ ବରଗଛ ଛାଇ । ଥକ୍କାକୁ ଧକ୍କା ମାରିବାର ତୁମେ ତ ସାହାସ ଆତ୍ମବିଶ୍ୱାସରେ ଅସ୍ତିତ୍ଵହରା ଆଶା ଆଶଙ୍କାର ମୋ ଶୁଷ୍କ ମରୁଭୂମିରେ ତୁମେ ମୋ ବିଶ୍ୱାସ ଭରସାର କୁଳୁକୁଳୁ ପ୍ରବାହିତ ଚିରସ୍ରୋତା ନଈ ॥ ଆକାଶର ପରିସୀମାକୁ ସୀମିତ କରି ତୁମଛଡ଼ା କିଏ ଦେଇପାରିବ ସୁରକ୍ଷିତ ଆଶ୍ରୟର ବିଶାଳ ଛାତଟେ?? ଶୃଙ୍ଖଳା ଆକଟରେ ତୁମେ ଭୟଙ୍କର ଅଶାନ୍ତ ଲହଡ଼ି । ହେଲେ ଗଭୀର…
