କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ସଞ୍ଜ ଆସିଗଲେ ତୋ କଥା ମନେପଡ଼େ ରାତି ହେଲେ ତୋ ଛବି ଉଙ୍କିମାରେ କେମିତି କହିବି ତୋ ଆଗେ ସ୍ୱପ୍ନରେ ମୁଁ ନିତି ଏମିତି ହଜୁଥାଏ । ଚାଲିଗଲେ ପଛକୁ ବୁଲି ଚାହେଁ ଲାଗୁଥାଏ ଏମିତି କାହିଁ କି ହୁଏ କେମିତି କହିବି ତୋ ଆଗେ ସତରେ ମୁଁ ଏମିତି ତୋତେ ଝୁରୁଥାଏ । କାହିଁ କେବେ ଏକୁଟିଆ କଥା ହୁଏ ଆସିଗଲେ କେହି ମୁଁ ଚାଲିଯାଏ କେମିତି କହିବି ତୋ ଆଗେ ଏ ମନ ତୋତେ…
କାହିଁକି ଖେଳୁଛ ନାରୀଙ୍କ ଦେହରେ କି ଲାଭ ତୁମେ ବା ପାଉଛ, ମାଂସ ଲୋଭୀ ତୁମେ ରାକ୍ଷସ ସାଜିଣ ଅନ୍ୟର ଜୀବନ ନେଉଛ । କାମନାରେ ତୁମେ ବଶବର୍ତ୍ତୀ ହୋଇ କାହିଁକି ଇଜ୍ଜତ ଲୁଟୁଛ, ଆଉ କାହା ଦେହେ କଳଙ୍କ ଲଗେଇ କି ସୁଖ ତୁମେ ବା ପାଉଛ । ନାରୀ ଅଟେ ମାଆ ସିଏ ବି ଭଗିନୀ ଏକଥା କି ଭୁଲି ଯାଉଛ, ସହଧର୍ମିଣୀ ଯେ ଅଟେ ସେହି ନାରୀ ଜୀବନ ଯା ସାଥେ କାଟୁଛ…
କାଗଜ ଟୁକୁଡ଼ା ସାଇତିଲୁ ବୋଲି କାହିଁକି ତୋ ଏତେ ଅହଂକାର, କାଗଜର କ’ଣ ହେବ ତରଳି ଯାଏ ଏଇଠି ଲୌହ ପଥର ॥ ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ ଲୋକଙ୍କ ବଳି ଦେଇ ଗଢ଼ି ଦେଲୁ ଅଟ୍ଟାଳିକା, ସେବା ଭାବ ପାଇଁ ସମୟ ତୋ ନାହିଁ ତୁହି ସ୍ୱାର୍ଥପର ଏକା ତୁହି ସ୍ୱାର୍ଥପର ଏକା ॥ ଅନ୍ୟର ସେବା ପାଇଁ ଜନମିଥିଲୁ ଭୁଲିଗଲୁ ତୁ ତୋ କର୍ମ ଜାତି ପ୍ରଥା ନାଁ’ରେ ଝଗଡ଼ା କରାଇ ବିବାଦରେ ଆଣୁ ଧର୍ମ…
ମୋ ଗାଁ ପୋଖରୀ ଗଙ୍ଗା ଠାରୁ ପବିତ୍ରତମା , ବିନ୍ଦୁଏରେ ଭରା ସିନ୍ଧୁଏ ମମତା ତା’ ସମ ନାହିଁ କିଛି ଉପମା । ସ୍ଥିତ ପ୍ରଜ୍ଞ କଠୋର ତପସ୍ୟାରତ ବାଣ୍ଟୁଥାଏ ଅମୃତ ଧାରା , ଆବାହମାନ କାଳରୁ ଆକୁଣ୍ଠ ଦାନ ହେଉ ଶୀତ, ବର୍ଷା ଅବା ଖରା । ତା’ ତୁଠ ସ୍ଵର୍ଗଠୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଏନ୍ତୁଡ଼ିଶାଳରୁ ଅନ୍ତିମ ଯାତ୍ରାରେ ଲୋଡ଼ା, ଧନୀ ଗରିବର ମିଳନ ସ୍ଥଳ ସେ ଦଶଦିଗ ସହ ସର୍ବଦା ଯୋଡ଼ା । ଅସ୍ତିମ ସୂର୍ଯ୍ୟ…
ମାନବିକତାକୁ ସାଥିରେ ଧରି ଆସିବ କି ତମେ ମାନବ ସାରା ଦୁନିଆ ବଦଳି ଯିବ ତମର ହେଲେ ଆବିର୍ଭାବ । ମାନବିକତା ନାହିଁ ବୋଲି ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଦୟା ନାହିଁ ଏଠାରେ ଏସବୁ ସାଥିରେ ଧରି ଆସହେ ମାନବ ଥରେ । ମାନବିକତାର ଅଗ୍ନି ଜାଳି ଜାଳିଦିଅ ହିଂସା ଅହଂକାର ମାନବ ତମେ ଥରୁଟିଏ ଆସ ମାନବିକତାର ହେବ ଜୟକାର । କନ୍ୟା ଭୃଣ ବଞ୍ଚିବ ନାରୀର ସମ୍ମାନ ଫେରିବ ମାନବ ଯେବେ ତମେ ଆସିବ ମାନବିକତାର…
