କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ଆଖି ପଲକ ମୋ ଲାଖି ରହିଯାଏ ପ୍ରିୟା ତୋ ଗୋଲାପୀ ଓଠେ ତୋ ଓଠରୁ ମଧୁ ଶୋଷି ନେବାପାଇଁ ମନ ମୋ କୁରୁଳି ଉଠେ ଝରକା ଫାଙ୍କେ ତୋ କଣେଇ ଚାହାଣୀ ଖେଳେ ଲୁଚକାଳି ଖେଳ ତୋ ମନର କଥା ଅଛପା ନାହିଁ ଲୋ ଆ’ କରିବା ଅନୁକୂଳ ଯୌବନ କାନନେ ମଧୂପ ବଖାଣେ ହୃଦ ବେଦନାର ଭାଷା ଧାଇଁ ଧାଇଁ ପ୍ରାଣ ବ୍ୟାକୁଳ ହେଲାଣି କେବେ ମେଣ୍ଟିବ ମୋ ତୃଷା ଅବୁଝା ମନ ମୋ ଉଡ଼ିବୁଲେ ଆଜି ଅନ୍ତରେ ସଞ୍ଚାରେ ପ୍ରଶ୍ନ ପ୍ରେମ ଚଢ଼େଇଟା କହେ ଆସି…
ଯେତେ ଯାହା କଲେ ହାଣିଲେ କାଟିଲେ ଗଛ କ’ଣ କିଛି କହିଛି ଖରା କି ବରଷା କାକର କୁହୁଡ଼ି ନୀରବରେ ସବୁ ସହିଛି ॥ ବିପଦ ଆପଦ ଜୀବନେ ଆସିଲେ ମଥା ପାତି ଆମେ ସହିବା; ଗଛ ଶିକ୍ଷା ଦିଏ ସହିବା ଗୁଣଟି ସଭିଙ୍କୁ ଏ କଥା କହିବା ॥ ଗଛ ଦାନ କରେ ଫଳ, ମୂଳ, କାଠ ମହୁ, ଲାଖ, ଝୁଣା, ଟସର କାହାର ଦାନରେ ମଣିଷ ବଞ୍ଚିଛି ନିଜକୁ ଏ ପ୍ରଶ୍ନ କର !!…
ତମ କୃଷ୍ଣ କବରୀର ଗୋଲାପ ପାଖୁଡ଼ା ମତୁଆଲା କରେ ମତେ । ସୁଗନ୍ଧରେ ତା’ର ମହକି ଉଠୁଛି ମୋ ପ୍ରେମ ଗମ୍ଭିରୀ ଭିତରେ ସାଇତା ସ୍ଥାନ ଯେତେ । ଚିର ଇପ୍ଷିତ ଚିର ଆକାଂକ୍ଷିତ ତମେ ମୋ ସ୍ୱପ୍ନର ରାଜଜେମା । ରୋମାଞ୍ଚିତ ମନ ନିବିଡ଼ ସମ୍ପର୍କ ତମେ ପୁଣି ମୋର କଳ୍ପନାର ଅପ୍ସରା । ହୃଦୟରେ ମୋର ସାଇତା ହୋଇଛି ତମ ଦେହର ସେଇ ତାତି । ପ୍ରେମ ପ୍ରଣୟରେ ଭରା ମୋ ଦେହର ସେଇ…
ଆଖି ଖୋଲା ହେଉ ହେଉ ତା’ ଚରିତ୍ର ଉପରେ ପ୍ରଶ୍ନ । ବନ୍ଦ କଲେ ତ ସ୍ୱପ୍ନର କୁହେଳିକା । ତୋ’ର ଗୋଟିଏ ନ୍ୟୁନ ଚିନ୍ତାଧାରା ତା’ର ଅସ୍ଥିତ୍ଵ ଛଡ଼ାଇ ନେଲା ! କିଛି ବୁନ୍ଦା ପାଇଁ ସମାଜ ତା’ର ଚରିତ୍ରରେ କଳଙ୍କ ବୋଲିଦେଲା ! କାଲି ପିତାମାତା କହି ଫୁଲେଇ ହୋଇ ଆଣିଥିବା କିଛି ଲୋକଙ୍କ ପାଇଁ, ଆଜି ସେ ବାରଙ୍ଗନା, କୁଳଟା, ଚରିତ୍ରହୀନା ପାଲଟିଗଲା । ମାତ୍ର ଗୋଟିଏ ଧଳା ଚାଦରରେ ତା’ର ଚଉଦିଗ…
ଅସରନ୍ତି ତୃଷ୍ଣା ଏ ମନର ଘର ନରକ ପଥରେ ହୁଏ ଅଗ୍ରସର ॥ ଚଞ୍ଚଳ ମନଟି କାମନାର ଦାସ ଶରୀର ସୁଖ ପାଇଁ ଦୁଃଖକୁ ଗ୍ରାସ ॥ ଆଜିର ନାରୀକୁ ସଜାଇ ଖେଳଣା କାମନା ଭୋକରେ ହେଲୁ ବାଟବଣା ॥ ସମାଜ ଏପାଇଁ କରିଅଛି ନୀତି ମାନବିକତା ଭୁଲି କରୁ ପୀରତି ॥ ସୃଷ୍ଟିର ଏ ପୁଅ ହଉ କି ସେ ଝିଅ କାମନା ମାୟାରେ ବରତୀ ନ ରୁହ ॥ କାମନାକୁ କରି ହୃଦୟୁ ଦମନ…
