କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ତୁ ଆସୁଛୁ… ଏଇ କାଶତଣ୍ଡୀ ଖୁସିରେ କହିଲା ମୋତେ…! ତୁ ଆସୁଛୁ… ତେଣୁ ତ ସେ ଆଜି ହସି ପାରୁଛି ଏତେ…! ତୁ ଆସୁଛୁ… ଆଗରୁ ସେଥିପାଇଁ ସେ ତୋତେ ଜଗିଛି ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ…!! ତୁ ଆସୁଛୁ… ତେଣୁ ମଳୟ ବଦଳାଇଛି ନିଜ ଗତି…! ତୁ ଆସୁଛୁ… ତେଣୁ ଖୁସିରେ ବହୁଛି ସେ ଫୁଲେଇ ଛାତି…! ତୁ ଆସୁଛୁ… କହିଲା ପବନ ତେଣୁ ସେ ବାଣ୍ଟୁଛି ପିରତୀ…!! ତୁ ଆସୁଛୁ… ଘଣ୍ଟା ଘଣ୍ଟ ଶଙ୍ଖ ମହୁରୀ କୋଳାହଳ କହିଲେ…!…
ପରିବ୍ୟାପ୍ତ ଏ ସଂସାର ପରିଧି, ଆଞ୍ଜୁଳାଏ ଆୟୁଷକୁ ନେଇ ଅଶାନ୍ତ ଜୀବନ ପାରିଧି, ମୋହ ମାୟାର ଜୁଆର ଭଟ୍ଟା ପାଇ ବିସ୍ମୃତ ବିଲୁପ୍ତ ପ୍ରାୟ ଆତ୍ମପ୍ରତ୍ୟୟର ଅମୃତ ମନ୍ତ୍ର ଧ୍ୱନି ଅନ୍ତଃକରଣ ପାସୋରି ଅନୁତାପେ କାନ୍ଦୁଛୁ ବାହୁନି ବାହୁନି !…(୧) ମୁଁ କାର ଗୁଞ୍ଜନ ଛାଡ଼ି, ଓଁକାର କରତୁ ଦିବା ନିଶି ସ୍ମରଣ ଜନ୍ମ ସହ ଧ୍ରୁବ ସତ୍ୟ ମରଣ, ମୋକ୍ଷ ମିଳେ ଥିଲେ ସମର୍ପଣ ପରିବର୍ତ୍ତିତ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ବିକାଶ ଦର୍ପଣରେ ଲାଜେଇ ଯାଆନ୍ତି ଚେତନା ଚଢ଼େଇ…
ଦୁନିଆଁରେ ସଭିଙ୍କର ଲୋଡ଼ାହୁଏ କାନ୍ଧଟିଏ ପୁଅର ଲୋଡ଼ା ନିଜ କାନ୍ଧ ଚଉଡ଼ା ହେଲାଯାଏଁ ଝିଅର ଲୋଡ଼ା ଆଖିର ଆକ୍ଷେପରୁ ନିଜକୁ ଲୁଚେଇ ଦେବାକୁ ଆର ଘରକୁ ଗଲାଯାଏଁ ॥ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକର ବି ଲୋଡ଼ା ପ୍ରେମ ଆଉ ଅହଙ୍କାରକୁ ଦାଣ୍ଡରେ ପ୍ରକାଶିବା ଯାଏଁ ବୟସ ବୋଝରେ କ୍ଳାନ୍ତ ବାପାଙ୍କର, ମାଆର ବି ଲୋଡ଼ାହୁଏ କାନ୍ଧ ଅନ୍ୟକୁ ଦେଖେଇବାକୁ ସବୁ ଭଲ-ମନ୍ଦ ବେଳକୁ ॥ ଜିଇଁଥିବା ସବୁ ଲୋକର ଲୋଡ଼ା କାନ୍ଧଟିଏ ଉପରକୁ ଉଠିବାକୁ ପାପକୁ ଲୁଚେଇବାକୁ ଆଉ…
ଜୀବନ ଜିଜୀବିଷା ଖୋଜୁଥାଏ ଅହର୍ନିଶ ଭଲ ପାଇବାର ଦରୋଟି ଭାଷା ପ୍ରେମରେ ପୂର୍ଣ୍ଣତା ହିଁ ଜାଗ୍ରତ କରେ ବିଶ୍ୱାସ ଓ ଆସ୍ଥା ନୂତନ ସମ୍ଭାବନାର ଆଶା । ବାସନା ଭରା ପ୍ରେମ ଅବା ଲୋଲୁପତାର ଆୟୁଷ ବା କେତେ? ଅପଲକେ ଧରାଶାୟୀ ହୁଏ ଧୂମକେତୁ ପରି, ଅକ୍ଷମ ଆବେଗମାନେ ଛଟପଟ ହୁଅନ୍ତି ବାସି ବିଛଣାରେ… ପ୍ରତାରଣାର ଆଘାତରେ ବ୍ୟାପ୍ତ ହୁଏ ଆକାଶ ଉନ୍ମୁଖି ପ୍ରଲମ୍ବିତ ତିମିରତା । ଫଗୁଣର ସ୍ୱପ୍ନ ସବୁ ଉର୍ବଶୀର ଗାଁରେ ପାଲଟି ଯାଆନ୍ତି…
ଲେଖିଥିଲି ଅନେକ ଚିଠି ଦେଇ ପାରି ନାହିଁ ଓଠ ଯାଏ ଆସିଥିଲା ନାଆଁ କହି ପାରି ନାହିଁ ଛାତି ତଳେ କେଉଁଠି ଲୁହର ନଈଟେ ଏ ଯାଏଁ ସାଇତା ବହି ପାରି ନାହିଁ ତୋ’ ପାପୁଲିର ଅତି ପାଖକୁ ଯାଇଛି ପାପୁଲି ଛୁଇଁ ପାରି ନାହିଁ ଦାଗ ପ୍ରତାରଣାର ଖୁବ୍ ପକ୍କା ଥିଲା ବୋଧେ କେତେ ଶ୍ରାବଣ ଆସିଲା, ଗଲା ଧୋଇ ପାରି ନାହିଁ ତତେ ଭଲ ପାଇବା ପରେ ବି ମୁଁ ଆହୁରି ଭଲ ପାଇଛି…
