ନଇଁଲେ ମସ୍ତକ ବାରାନିଧି ପାର ଜାଣିଛି ଦୁନିଆଁ ସାରା, ଅବନତ କରି ପ୍ରଣାମ କରନ୍ତି ଜ୍ଞାନୀ ଗୁଣି ସସାଗରା । ଜଳଧର ନମ୍ରେ ନଭ ମଣ୍ଡଳରୁ ଜୀବନ କରନ୍ତି ଦାନ, ପାଦପ ଉଚ୍ଚରେ ଅବସ୍ଥାନ

ତୁ କହିବୁ ମୁଁ ଶୁଣିବି ମୁଁ କହିବି ତୁ ଶୁଣିବୁ ଏମିତି ହେବ ଆମ କଥୋପକଥନ । ତୁ ଚାଲିବୁ ଆଗେ ମୁଁ ଚାଲିବି ପଛେ ଚାଲିବା ଆମେ ଅସରନ୍ତି ପଥ ଜୀବନର ଚଲାପଥେ

ପଢ଼ିଛ କି କେବେ ମୃତ୍ୟୁର ଚିଠି କାଚ ବୋତଲର ଜଉମୁଦେ କେବେ ଭାସୁଥାଏ ଜୁଆର ଭିତରେ କେବେ ପଡ଼ିଥାଏ ବାଲିକୁଦେ । ଭଙ୍ଗା ଜାହାଜର ଟୁକୁଡ଼ା ଭିତରେ ଅଧାମରା କେହି ଜଣେ କେବେଠୁ ପଡ଼ିଛି

ସ୍ରଷ୍ଟାଙ୍କ ସୃଷ୍ଟିରେ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ସୁନ୍ଦର ରଚନା ନାରୀ, ଝିଅଜନ୍ମ ନୁହେଁ ଚୁଲିର ମୁଣ୍ଡକୁ ଶିକ୍ଷାର ସେ ଅଧିକାରୀ । ନାରୀଟି ସମାଜେ ଶିକ୍ଷିତ ହୋଇଲେ ସମାଜ ହୁଏ ଶିକ୍ଷିତ, ଶିଶୁଟିର ପୁଣି ବିକାଶ

ବାପା କହିଛନ୍ତି ଦୂର ରାଇଜୁ ଖୋଜି ଆଣି ଦେବେ ରାଜକୁମାର, ପାଖେଇ ଆସିଲାଣି ବିବାହ ବୟସ ମନ ହୁଏ ଭାରି ଛନ ଛନ, ପାଦରୁ ଝୁଣ୍ଟିଆ ହଜିଯାଏ ମୋର ମନେ ରହୁନାହିଁ ହେଜ ।

ରଖିଛି ସାଇତି ତମର ସେଇ ଅଭୁଲା ଅମର ଗୀତି ଭୁଲିଯାଇନାହିଁ ତମ ସାଥେ ଥିବା ଭିଜା ଭିଜା ସେଇ ସ୍ମୃତି ॥ ପଢ଼ୁଛି ଆଜିବି ଲୁଚେଇ ମୁହିଁ ତୁମ ହାତ ଲେଖା ଚିଠି ଚିରି

ହସ୍ତିନାପୁର ଯେ ବିରାଟ, ଯାହା ଜନ୍ମ ବୀରର, ବୀରତ୍ୱର ଗାଥା ଗାଏରେ, ଭୂଇଁ ଜନ୍ମ ଭୂମିର ॥ ଭରତ ସମ୍ରାଟ ନାମରେ, ଦେଶ ଏହି ଭାରତ, ପରାକ୍ରମୀ ଗୀତ ଲେଖେରେ, ଶତ୍ରୁ ମୃତ୍ୟୁରେ ହତ

ନାହିଁ ସେ ଅଗଣା ନାହିଁ ଚାଳଘର ଗାଈ ଗୋବରର ଲିପା ଛପିଗଲାଣି ସେ ମାଟିକାନ୍ଥ ଝୋଟି ହାତେ ମଞ୍ଜୁଆତି ଟିପା । ବାଜୁନାହିଁ କାନେ ସଞ୍ଜସକାଳର କୋଇଲିର କୁହୂତାନ ପାହନ୍ତିସକାଳେ କୁକୁଡ଼ା ଡାକର ହଜିଲାଣି