ଶିଶିର ଆକାଶେ ଶଶଧର ଦିଶେ ଶୁଭ୍ର ମେଘଖଣ୍ଡ ଭାସୁଛି ଶ୍ୱେତବର୍ଣ୍ଣର କାଶତଣ୍ଡି ଫୁଲେ ଶ୍ମଶାନ ବାଲିପଠା ହସୁଛି । ଶତହ୍ରଦା (ବିଜୁଳି) ଆଉ ନଭେ ଚମକୁନି ଶୁନାଶୀର ଗରବେ ହସୁନି ଶୀତାତପ ଦାଉ ଅସହିଷ୍ଣୁ

ପ୍ରେମ ଯେ ସଜାଏ କାହା ଆଖିରେ ସ୍ୱପ୍ନ ଜୋଛନାର ଜହ୍ନରାତି ପ୍ରେମ ଯେ ସଜାଏ କାହା ତନୁରେ ଭ୍ରମ ଅଦେଖା ଅଶ୍ରୁର ତାତି ॥ ସାଉଁଟି ସାଉଁଟି ଖୋଜୁଥାଏ ସେ ତ ଶାମୁକା ଭିତରୁ

ହେ ମୁଖାବରଣ !! ତୁମେ ସତ୍ୟର ଆବରଣ, ସତେ ଯେମିତି ଲାଲ୍ ଟହଟହ ଲୋଭନୀୟ ମହାକାଳ ଫଳ, ବାହ୍ୟ ଉପଢୌକନର ଚାକଚକ୍ୟରେ ଲୁଚାଇ ଦେଇଛ ନିଜ ଅସ୍ତିତ୍ୱକୁ । ଶୁଣିଛି ଚେହେରାରୁ ଜାଣିହୁଏ ହୃଦୟର

ସ୍ମୃତିର ତାଳେ ତାଳେ ନୃତ୍ୟେ ଭୋଳ ଅଶ୍ରୁ ଜଳେ କରାଳ ଲହରୀ ଭେରି ହୃଦ ସାଗରେ ଖେଳେ । ସ୍ମୃତିର ତାଳେ ତାଳେ । ସ୍ମୃତିର ତାଳେ ତାଳେ ପ୍ରତିବିମ୍ବ ମନେ ଧରି ତୋଳେ

ଆଖି ବୁଜିଦେଇ ତୁମରି କଥାକୁ ଭାବେ ଯେବେ ମୋ ମନରେ, କ୍ଷଣିକେବି ତୁମେ ଡେରି ନ କରି ଗୋ ଚାଲିଆସ ଭାବନାରେ ॥ ଲାଗୁଛି ତୁମରି ପ୍ରେମ ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇ ଯାଇଅଛି, ପାରୁନି

ଟିକିଏ ନିରବି ଯାଅ, ନିଶବ୍ଦରେ ଶୁଣ, ସ୍ପଷ୍ଟ ଶବ୍ଦ ‘ନିଶବ୍ଦତା’ର । ଏବଂ ‘କିଛି ନାହିଁ’ର ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ, ଶୁନ୍ୟତାରେ, ‘ପୂର୍ଣ୍ଣତା’କୁ ଅନୁଭବ କର । ଆଖି ବନ୍ଦକର ଏବଂ ଦେଖ, ‘କିଛି ନାହିଁ’ର ଏ

ମୁଁ ତୋ ମମତା ପଞ୍ଜୁରୀରେ କଏଦୀ ଶୁଆଟିଏ ! ଉଡ଼ିଯିବାକୁ ଚାହେଁ, ହେଲେ ଅଜଣା ଏ ସ‌ହରରେ ନାହିଁ ମୋର ବସାଟିଏ !! ପଞ୍ଜୁରୀ ବାହାର ଦୁନିଆରେ କେତେ ହିଂସ୍ର ବାତାବରଣ ! କ୍ଷମାହୀନ

ବରଷାରାଣୀ ଯେ ବିଦାୟ ଘେନିଲା ଧରାକୁ ଆସିଲା ଶରତ ଆକାଶରେ ନାହିଁ ବାଦଲର ଛବି ହସି ଉଠିଲାଣି ମରତ ॥୧॥ ନବପଲ୍ଲବରେ ଶିଶିର ବିନ୍ଦୁର ଶୁଭଦୃଷ୍ଟି ଟିକେ ପଡ଼ିଲା ସୁରୁଜ ମୁରୁଜ ବୁଣିଦେଲା ପରେ

ତୋଡ଼ି ରାମ୍ପେ ଦଣ୍ଡିକିରି ଉବୁଟୁବୁ ହୁଏ କେରାଣ୍ଡି ବା ଗଡ଼ିଶାଟେ ଝୁଲେ ଏଇ ଆଦିବାସୀ ପିଲାର ବନଶୀରେ ନିର୍ଗଳ ପାଣିର ସୁଅରେ ଛାଞ୍ଚ ବସେ, ସୂର୍ଯ୍ୟ ଖସେ ନିଘଞ୍ଚ ଏ ଶାଲବଣ ଧାରେ କମ୍ର

ବ୍ୟବସ୍ଥା ଅବସ୍ଥା ବିଗିଡ଼ି ଯାଇଛି ଉଜୁଡ଼ି ଯାଇଛି ସବୁ ସଜାଡ଼ିବା ଲୋକେ ବିଗିଡ଼ିବେ ଯେବେ କିଏ ସେ କରିବ କାବୁ? ରାଜନେତା ଆମ ଭାରି ଚାଲାକିଆ କଥାରେ କରନ୍ତି ଯାଦୁ ଟଙ୍କାରେ ନହେଲେ, ହାତ