ରୂପା ଜହ୍ନ ଆଲୁଅରେ ଆଖି ଇସାରା କରୁଛ ଥାଇ ଦୂରେ । ସେ ଆଖି ଇସାରେ ମନ ମୋ କଲ ଚୋରି ନିତିଦିନ ତୁମ ଛବି ମନ ମୋ ଝୁରେ । ସଞ୍ଜ ନଇଁ

ଜଙ୍ଗଲି ଜହ୍ନଟି ଶୀତଳ ଶୀତଳ ଗାଁ ଜହ୍ନ ତାତି ମିଠା ସହର ଜହ୍ନର ତାତି ତ ପ୍ରଖର ନାହିଁ ସେଠି ମଧୁରତା । ଜଙ୍ଗଲର ସେହି ଶୀତଳ ଜ‌ହ୍ନଟି ଲାଗୁଛି ଭାରି ସରଳ, ଗାଆଁ

ନୀରବତାକୁ ମୁଁ ବେଶି ଭଲପାଏ ନୀରବତା ମୋର ପ୍ରେମିକା ନୀରବତା ମୋ ନାୟିକା ଯିଏ ମୋ ଆଖିର ସୁନେଲୀ ସପନ ଜୀବନ ଗପର ନାୟିକା ॥ ଯଦି ବି ଏଠି ରାତିଗୁଡ଼ିକ ରଙ୍ଗ‌ହୀନ ନିଦମାନେ

ଗୋଟିଏ ମୁଦ୍ରାର ଦୁଇଟି ପାର୍ଶ୍ୱ ଜଣେ ନାରୀ ଆଉ ଜଣେ ପୁରୁଷ । (୧) ସରଳ ନିରୀହ ନାରୀର ମନ କଥାରେ ତା’ ବହେ ମଳୟ ପବନ । (୨) ଜନନୀ, ଜାୟା, ଭଗିନୀ

କେବେ ହାତ ମୁଠାରେ କେବେ ବ‌ହୁ ଦୂରରେ କେବେ ନିଜ କଚଟିରେ ତ କେବେ ପଡ଼ିଶା ଘରେ… କେବେ ପାପୁଲି ରେଖାରେ କେବେ ବ‌ହି ଖାତାରେ କେବେ କଲମ ସ୍ୟାହିରେ ତ କେବେ ଦୀପ

ଏଠି — ମାଟିର ଅଭାବ ପାଣିର ଅଭାବ ଖାଦ୍ୟର ଅଭାବ ଭାବର ଅଭାବ । ଚତୁଃପାର୍ଶ୍ୱରେ ଖାଲି ଅ-ଭା-ବ । ଘଟଣ-ଅଘଟଣରେ ଶିକାର ହୋଇ ଜିଇ ଚାଲିଛନ୍ତି ଅଭାବଦାସ ମାନେ… । ଭଙ୍ଗ-ଦଦରା ଘର

ମୁଁ ଫୁଟ୍‌ପାଥର ରାଜା କେହି ନୁହନ୍ତି ମୋର ପ୍ରଜା ମୋତେ କରନ୍ତିନି କେହି ଖୋଜା ମୁଁ ଫୁଟ୍‌ପାଥର ରାଜା । ମୋଦି, ଟ୍ରମ୍ପ ଯିଏବି ହୁଅନ୍ତୁ ନେତା ଧୋନି, ବିରାଟ ଯିଏବି ହେଉ ବିଜେତା

ତୁମେ କେବେ ମୟୁରୀପାଇଁ ଜୀମୂତ ପ୍ରେମ ବାରତା, ତୁମେ କେବେ କବିଟି ପାଇଁ କଲମ ଝରା କବିତା । ତୁମେ କେବେ ବେଙ୍ଗୁଲୀ ପାଇଁ ମେଘ ଆଗମନ ତୂରୀ, ତୁମେ କେବେ କୃଷକ ପାଇଁ

ବର୍ଷା ଭିଜା ଦେହ ତୋର ଦେଖିଲେ ଶିହରଣ ଆଉ ଛୁଇଁ ଦେଲେ କମ୍ପନ ମିଶିଗଲେ ସେ ଦେହରେ ଅକସ୍ମାତ ମୋ ଦେହରେ ଘଟେ ବିସ୍ଫୋରଣ !! ଘନଘନ ମାରୁଛି ବିଜୁଳି ଝାପସା ଝାପସା ଆଲୁଅରେ

ଅଶିଣ ଆକାଶେ ରୂପା ଜହ୍ନ ହସେ ରୂପେଲୀ ଜୋଛନା ବୁଣି, ତମସାକୁ ଚିରି ନାଚେ ଥିରି ଥିରି ରୂପସୀ ରଜନୀ ରାଣୀ ॥ ନଦୀ ପଠା ଦେହେ କାଶତଣ୍ଡୀ ମୋହେ ଶୁଭ୍ର ମୁକ୍ତକେଶି ହେଇ,

କିଛି ତୁନି ତୁନି କିଛି ଚୁପି ଚୁପି ଶବ୍ଦ କହିଯାଏ ଶୂନ୍ୟତା ମତେ । ଭାଗ୍ୟ ନୁହେଁ ପ୍ରାରବ୍ଧ ନୁହେଁ ଶତ ସହସ୍ର ଯୁଗର ପ୍ରେମିକ ସେ ସତେ !! କିଛି ଭିନ୍ନ କିଛି

ଶିଶିର ଆକାଶେ ଶଶଧର ଦିଶେ ଶୁଭ୍ର ମେଘଖଣ୍ଡ ଭାସୁଛି ଶ୍ୱେତବର୍ଣ୍ଣର କାଶତଣ୍ଡି ଫୁଲେ ଶ୍ମଶାନ ବାଲିପଠା ହସୁଛି । ଶତହ୍ରଦା (ବିଜୁଳି) ଆଉ ନଭେ ଚମକୁନି ଶୁନାଶୀର ଗରବେ ହସୁନି ଶୀତାତପ ଦାଉ ଅସହିଷ୍ଣୁ