ଥିଲା ଏ ନିରୀହ ସ୍ରୋତର ସମ୍ମୋହିତ ସାହା, ଥିଲା ଏ ଅଜ୍ଞାତ ସଂଭ୍ରମ ଅବିରତ ରାହା । ନ ଥିଲା କୁଶଭଦ୍ରା କୂଳେ ଦ୍ବିତୀୟ କିରଣ, ନିୟତି କୁଢ଼ାଇ ଦେଲା ବିଧୁରା ମରମ ।

କେବେ କେମିତି କିଣା ହୋଇଥାଏ ହଜାର ହଜାର ବହି କେଜାଣେ କେଉଁଠି ବଂଧାହୋଇ ଥାଆଂତି ସବୁ ରହି ମନ ଥିଲେ ବି ପାଠକ ଜଣେ ଗୋଟିଏ ବି ପାଏନାହିଁ ପାଠାଗାର୍‌ରୁ ଫେରି ଆସିଥାଏ ଖୁବ୍

୧. ବଂଶ ଜାତି ଧର୍ମ ସଭିଏଁ ହାରିଲେ ଜିଣିଲା କାମ ଓ ସତ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତିର ନୀତି ସ୍ବଦେଶ ପ୍ରୀତି ବିଶ୍ବାସଭରା ତଥ୍ଯ ୨. ଗାଳି ଶୁଣି କେହି ଦବି ଯାଏନାହିଁ ସଭିଏଁ ପାରିଲେ ଦେଖି

ଆସ ଆମେ ଯିବା ଆମ କଳ୍ପିତ ପୃଥିବୀକୁ, ଇପ୍ସିତ ସକାଳର ସୁନେଲି ଖରାରେ ବାଟ କାଢ଼ି, ରାତିର ଅନ୍ଧାରରେ ଆମର ଅସ୍ତିତ୍ବ ଖୋଜିବା ଶବ୍ଦର କୁହୁକରେ କବିତାର ଜାତକ ଲେଖିବା ତୁମର ପ୍ରତିଟି ‘ହଁ’ରେ

ବୋଉ ଯାଇଛି ମାଉସୀ ଘରକୁ ଘରଯାକ କାମ ମୋ ମୁଣ୍ଡକୁ, ପାଉଁଜି ବାଜି ଛାତ ଉଠୁଛି ପଡ଼ୁଛି ଦମଦମ ପାଦ ଚଟାଣ ଖସୁଛି, ଝାଳ ଲତପତ କେଶ ଅଲରା ଘରଟାକୁ ଆଜି ମୁଣ୍ଡେଇଛି ପରା,

ସ୍ନିଗ୍ଧା ମହାନ୍ତିର ଶ୍ରାବଣୀ ବେଣୀର ମେଘର ବାସର ବସା ସେ ବେଣୀ ଝାଡ଼ିଲେ ଚାତକ ମୁଁ ମରେ ବଢ଼େ ହୃଦୟର ତୃଷା । ଏକ ଛତା ତଳେ ମୁଁ ଆଉ ସ୍ନିଗ୍ଧା ମହାନ୍ତିର ଦେହ

ବାନ୍ଧି ମୁଁ ରଖିଛି, ତୁମରି ସ୍ମୃତି, କିଛି ଅଭୁଲା ଅନୁଭୂତି, ଆଉ ଅତୀତର ସେହି ସୁବାସିତ ପ୍ରୀତି ନାଁ ତୁମେ ବାନ୍ଧି ହେଲ, ମୋ ପ୍ରୀତି ବନ୍ଧନରେ ନାଁ ମୁଁ ବନ୍ଦୀ କରିପାରିଲି, ମୋ

ଯାହାକୁ ଦେଇଛି ମାଇପ ନାଆଁ ବୁଝି ବୁଝାଇ କହୁ ଶ୍ବଶୁରଂକ ଝିଅ, ଶଳାର ଭଉଣୀ ନୁହେ କି ସିଏ ବାପାମାଆଂକର ବୋହୂ? କନିଆକୁ ଧରି ଦୁନିଆ ବୁଲଂତି ଭୁଲିଯାଇ ଗାଆଁ ଘର ଛୁଆର ମାଆକୁ