ବାଲ୍ୟବିବାହ
ଆମ ସମାଜରେ ଝିଅଙ୍କୁ ଭାବନ୍ତି ପରିବାରର ଗୋଟେ ବୋଝ ତେଣୁ ବାଲ୍ୟକାଳୁ ବିବାହ ଦିଅନ୍ତି ନ ଭାବିକି ଆଗପଛ ॥ ବାପାମାଆ ଭାବନ୍ତି ବିବାହ ଦେଇକି ଦେଲେ ସେ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ସାରି ଜାଣି ପାରନ୍ତିନି
ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାରେ ଓଡ଼ିଆ ଲୋକଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ରଚିତ କିଛି ଗଳ୍ପ, ପ୍ରବନ୍ଧ, କବିତା, ଭ୍ରମଣ କାହାଣୀ, ଆତ୍ମକଥା, ବ୍ୟଙ୍ଗ ରଚନା ଆଦିକୁ ନେଇ ପରିକଳ୍ପନା କରାଯାଇଥିଲା ଏହି ଶୁଭପଲ୍ଲବର । ଏହି କିଛିବର୍ଷର ଯାତ୍ରାରେ, ଇ-ପତ୍ରିକାରୁ, ବିଭିନ୍ନ ଭାଷାରେ ୱେବ୍ ପୋର୍ଟାଲ୍, ପ୍ରକାଶନ, ଇ-ଷ୍ଟୋର୍ ଆଦି ଜନ୍ମନେଇଛି । ଆଗକୁ ବଢ଼ିବାର ଲକ୍ଷ୍ୟ ନେଇ ଆଗେଇ ଚାଲିଛୁ ସଭିଙ୍କୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ।
ଅଧିକ ପଢ଼ନ୍ତୁ→
ଆମ ସମାଜରେ ଝିଅଙ୍କୁ ଭାବନ୍ତି ପରିବାରର ଗୋଟେ ବୋଝ ତେଣୁ ବାଲ୍ୟକାଳୁ ବିବାହ ଦିଅନ୍ତି ନ ଭାବିକି ଆଗପଛ ॥ ବାପାମାଆ ଭାବନ୍ତି ବିବାହ ଦେଇକି ଦେଲେ ସେ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ସାରି ଜାଣି ପାରନ୍ତିନି
ଆମେ ଆଧୁନିକ ମଣିଷ, ଏକ ବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀର, ଆମେ ଗଢ଼ିବାକୁ ସକ୍ଷମ, ଆମ ଭବିଷ୍ୟତ ନିଜର । ଆମେ ନହୁଁ କହା ଉପରେ ନିର୍ଭରଶୀଳ, ବ୍ୟସ୍ତ ଆମେ ସଦା, ନାହିଁ ଆମପାଶେ ବେଳ ।
ଥିଲା ଏ ନିରୀହ ସ୍ରୋତର ସମ୍ମୋହିତ ସାହା, ଥିଲା ଏ ଅଜ୍ଞାତ ସଂଭ୍ରମ ଅବିରତ ରାହା । ନ ଥିଲା କୁଶଭଦ୍ରା କୂଳେ ଦ୍ବିତୀୟ କିରଣ, ନିୟତି କୁଢ଼ାଇ ଦେଲା ବିଧୁରା ମରମ ।
କେବେ କେମିତି କିଣା ହୋଇଥାଏ ହଜାର ହଜାର ବହି କେଜାଣେ କେଉଁଠି ବଂଧାହୋଇ ଥାଆଂତି ସବୁ ରହି ମନ ଥିଲେ ବି ପାଠକ ଜଣେ ଗୋଟିଏ ବି ପାଏନାହିଁ ପାଠାଗାର୍ରୁ ଫେରି ଆସିଥାଏ ଖୁବ୍
୧. ବଂଶ ଜାତି ଧର୍ମ ସଭିଏଁ ହାରିଲେ ଜିଣିଲା କାମ ଓ ସତ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତିର ନୀତି ସ୍ବଦେଶ ପ୍ରୀତି ବିଶ୍ବାସଭରା ତଥ୍ଯ ୨. ଗାଳି ଶୁଣି କେହି ଦବି ଯାଏନାହିଁ ସଭିଏଁ ପାରିଲେ ଦେଖି
ଶିଶୁ ଶ୍ରମିକମାନଙ୍କ ହାତରେ, ଅସହାୟତାର ଇଟା ହୀନମନ୍ୟତାର ସିମେଣ୍ଟ ବୁହାଯାଇ ସଭ୍ୟ ସମାଜର ନିର୍ମାଣ କରାଯାଏ ସେଇ ସଭ୍ୟତାରେ ପୁଣି, ଭବିଷ୍ୟତ ରାସ୍ତା କଡ଼ ଅଳିଆ ଗଦାରେ ସଢ଼ୁଥାଏ ତା’କୁ ମୁଁ ମୋର ସମାଜ
ଆସ ଆମେ ଯିବା ଆମ କଳ୍ପିତ ପୃଥିବୀକୁ, ଇପ୍ସିତ ସକାଳର ସୁନେଲି ଖରାରେ ବାଟ କାଢ଼ି, ରାତିର ଅନ୍ଧାରରେ ଆମର ଅସ୍ତିତ୍ବ ଖୋଜିବା ଶବ୍ଦର କୁହୁକରେ କବିତାର ଜାତକ ଲେଖିବା ତୁମର ପ୍ରତିଟି ‘ହଁ’ରେ
ବୋଉ ଯାଇଛି ମାଉସୀ ଘରକୁ ଘରଯାକ କାମ ମୋ ମୁଣ୍ଡକୁ, ପାଉଁଜି ବାଜି ଛାତ ଉଠୁଛି ପଡ଼ୁଛି ଦମଦମ ପାଦ ଚଟାଣ ଖସୁଛି, ଝାଳ ଲତପତ କେଶ ଅଲରା ଘରଟାକୁ ଆଜି ମୁଣ୍ଡେଇଛି ପରା,
ସ୍ନିଗ୍ଧା ମହାନ୍ତିର ଶ୍ରାବଣୀ ବେଣୀର ମେଘର ବାସର ବସା ସେ ବେଣୀ ଝାଡ଼ିଲେ ଚାତକ ମୁଁ ମରେ ବଢ଼େ ହୃଦୟର ତୃଷା । ଏକ ଛତା ତଳେ ମୁଁ ଆଉ ସ୍ନିଗ୍ଧା ମହାନ୍ତିର ଦେହ
ନୁହେଁ ମୁଁ ଅନନ୍ତ ନୁହେଁ ଯଶୋବନ୍ତ ନୁହେଁ ମୁଁ ଅଚ୍ୟୁତ ବଳରାମ ଦାସ ଜଗନ୍ନାଥ ଦାସ ପରି ସଖା ନୁହେଁ ତଥାପି ରହିଛି ମୋ ତୁମଠି ଭାବ । ସେ ଭାବକୁ ନେଇ କରୁଛି
ବାନ୍ଧି ମୁଁ ରଖିଛି, ତୁମରି ସ୍ମୃତି, କିଛି ଅଭୁଲା ଅନୁଭୂତି, ଆଉ ଅତୀତର ସେହି ସୁବାସିତ ପ୍ରୀତି ନାଁ ତୁମେ ବାନ୍ଧି ହେଲ, ମୋ ପ୍ରୀତି ବନ୍ଧନରେ ନାଁ ମୁଁ ବନ୍ଦୀ କରିପାରିଲି, ମୋ
ଯାହାକୁ ଦେଇଛି ମାଇପ ନାଆଁ ବୁଝି ବୁଝାଇ କହୁ ଶ୍ବଶୁରଂକ ଝିଅ, ଶଳାର ଭଉଣୀ ନୁହେ କି ସିଏ ବାପାମାଆଂକର ବୋହୂ? କନିଆକୁ ଧରି ଦୁନିଆ ବୁଲଂତି ଭୁଲିଯାଇ ଗାଆଁ ଘର ଛୁଆର ମାଆକୁ
ଆମ ସମାଜରେ ଝିଅଙ୍କୁ ଭାବନ୍ତି ପରିବାରର ଗୋଟେ ବୋଝ ତେଣୁ ବାଲ୍ୟକାଳୁ ବିବାହ ଦିଅନ୍ତି ନ ଭାବିକି ଆଗପଛ ॥ ବାପାମାଆ ଭାବନ୍ତି ବିବାହ ଦେଇକି ଦେଲେ ସେ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ସାରି ଜାଣି ପାରନ୍ତିନି
ଆମେ ଆଧୁନିକ ମଣିଷ, ଏକ ବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀର, ଆମେ ଗଢ଼ିବାକୁ ସକ୍ଷମ, ଆମ ଭବିଷ୍ୟତ ନିଜର । ଆମେ ନହୁଁ କହା ଉପରେ ନିର୍ଭରଶୀଳ, ବ୍ୟସ୍ତ ଆମେ ସଦା, ନାହିଁ ଆମପାଶେ ବେଳ ।
ଥିଲା ଏ ନିରୀହ ସ୍ରୋତର ସମ୍ମୋହିତ ସାହା, ଥିଲା ଏ ଅଜ୍ଞାତ ସଂଭ୍ରମ ଅବିରତ ରାହା । ନ ଥିଲା କୁଶଭଦ୍ରା କୂଳେ ଦ୍ବିତୀୟ କିରଣ, ନିୟତି କୁଢ଼ାଇ ଦେଲା ବିଧୁରା ମରମ ।
କେବେ କେମିତି କିଣା ହୋଇଥାଏ ହଜାର ହଜାର ବହି କେଜାଣେ କେଉଁଠି ବଂଧାହୋଇ ଥାଆଂତି ସବୁ ରହି ମନ ଥିଲେ ବି ପାଠକ ଜଣେ ଗୋଟିଏ ବି ପାଏନାହିଁ ପାଠାଗାର୍ରୁ ଫେରି ଆସିଥାଏ ଖୁବ୍
୧. ବଂଶ ଜାତି ଧର୍ମ ସଭିଏଁ ହାରିଲେ ଜିଣିଲା କାମ ଓ ସତ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତିର ନୀତି ସ୍ବଦେଶ ପ୍ରୀତି ବିଶ୍ବାସଭରା ତଥ୍ଯ ୨. ଗାଳି ଶୁଣି କେହି ଦବି ଯାଏନାହିଁ ସଭିଏଁ ପାରିଲେ ଦେଖି
ଶିଶୁ ଶ୍ରମିକମାନଙ୍କ ହାତରେ, ଅସହାୟତାର ଇଟା ହୀନମନ୍ୟତାର ସିମେଣ୍ଟ ବୁହାଯାଇ ସଭ୍ୟ ସମାଜର ନିର୍ମାଣ କରାଯାଏ ସେଇ ସଭ୍ୟତାରେ ପୁଣି, ଭବିଷ୍ୟତ ରାସ୍ତା କଡ଼ ଅଳିଆ ଗଦାରେ ସଢ଼ୁଥାଏ ତା’କୁ ମୁଁ ମୋର ସମାଜ
ଆସ ଆମେ ଯିବା ଆମ କଳ୍ପିତ ପୃଥିବୀକୁ, ଇପ୍ସିତ ସକାଳର ସୁନେଲି ଖରାରେ ବାଟ କାଢ଼ି, ରାତିର ଅନ୍ଧାରରେ ଆମର ଅସ୍ତିତ୍ବ ଖୋଜିବା ଶବ୍ଦର କୁହୁକରେ କବିତାର ଜାତକ ଲେଖିବା ତୁମର ପ୍ରତିଟି ‘ହଁ’ରେ
ବୋଉ ଯାଇଛି ମାଉସୀ ଘରକୁ ଘରଯାକ କାମ ମୋ ମୁଣ୍ଡକୁ, ପାଉଁଜି ବାଜି ଛାତ ଉଠୁଛି ପଡ଼ୁଛି ଦମଦମ ପାଦ ଚଟାଣ ଖସୁଛି, ଝାଳ ଲତପତ କେଶ ଅଲରା ଘରଟାକୁ ଆଜି ମୁଣ୍ଡେଇଛି ପରା,
ସ୍ନିଗ୍ଧା ମହାନ୍ତିର ଶ୍ରାବଣୀ ବେଣୀର ମେଘର ବାସର ବସା ସେ ବେଣୀ ଝାଡ଼ିଲେ ଚାତକ ମୁଁ ମରେ ବଢ଼େ ହୃଦୟର ତୃଷା । ଏକ ଛତା ତଳେ ମୁଁ ଆଉ ସ୍ନିଗ୍ଧା ମହାନ୍ତିର ଦେହ
ନୁହେଁ ମୁଁ ଅନନ୍ତ ନୁହେଁ ଯଶୋବନ୍ତ ନୁହେଁ ମୁଁ ଅଚ୍ୟୁତ ବଳରାମ ଦାସ ଜଗନ୍ନାଥ ଦାସ ପରି ସଖା ନୁହେଁ ତଥାପି ରହିଛି ମୋ ତୁମଠି ଭାବ । ସେ ଭାବକୁ ନେଇ କରୁଛି
ବାନ୍ଧି ମୁଁ ରଖିଛି, ତୁମରି ସ୍ମୃତି, କିଛି ଅଭୁଲା ଅନୁଭୂତି, ଆଉ ଅତୀତର ସେହି ସୁବାସିତ ପ୍ରୀତି ନାଁ ତୁମେ ବାନ୍ଧି ହେଲ, ମୋ ପ୍ରୀତି ବନ୍ଧନରେ ନାଁ ମୁଁ ବନ୍ଦୀ କରିପାରିଲି, ମୋ
ଯାହାକୁ ଦେଇଛି ମାଇପ ନାଆଁ ବୁଝି ବୁଝାଇ କହୁ ଶ୍ବଶୁରଂକ ଝିଅ, ଶଳାର ଭଉଣୀ ନୁହେ କି ସିଏ ବାପାମାଆଂକର ବୋହୂ? କନିଆକୁ ଧରି ଦୁନିଆ ବୁଲଂତି ଭୁଲିଯାଇ ଗାଆଁ ଘର ଛୁଆର ମାଆକୁ