ଲୋକଂକ ବାଣୀ ନିୟଂତ୍ରଣ ପ୍ରଚେଷ୍ଟା ଅଟେ ଅକାରଣ ଶବ୍ଦକୋଷ କି ବ୍ୟାକରଣ ନ ହୋଇପାରେ ସର୍ବମାନ୍ୟ ନିର୍ଦିଷ୍ଟ କାଳେ ସ୍ଥଳେ ଭାଷା ଯେମିତି ସୁଦଶା ଦୁର୍ଦଶା ଭୋଗେ, ତହିଁର ବିବରଣ ଲିଖିତ ବହି ବ୍ୟାକରଣ

ଜୀବନର କିଛି ପୃଷ୍ଠାର ପଛକୁ ଯାଇ ଦେଖେ ତ ତୁମକୁ ପାଏ ସ୍ମୃତିକୁ ରୋମନ୍ଥନ କରେ ତୁମସାଥେ ଚୁପ୍ ଚାପ ନଈକୂଳ ତୁଠରେ ରାଗ ଅଭିମାନ ସବୁ ଅଜାଡ଼ି ଦିଅ ମୋ ଉପରେ ଆଉ

ଏହାର ତାହାର, ଆମର ତାଂକର ଭିତର ବାହାର ଶବ୍ଦ ଜଣା ପଡ଼େନାହିଁ ସହଜେ ଲୋକଂକୁ କିପାଇଁ ବୃଥା ବିବାଦ ଯେଉଁ ଶବ୍ଦ ଯେଉଁଠାରୁ ଆସିଥାଉ ପଡ଼ିଲେ ଲୋକଂକ କାନେ ତାହା ବଦଳାଇ ସୁବିଧାନୁସାରେ ସାଇତି

ନିଶୁଆ ବୁଢାକୁ ଲୋକେ ଜାଣିଥିଲେ ଧରୁଥିଲା ଗୋଟେ ବାଡ଼ି ମୁଂଡରେ ରଂଗିନ ପଗଡ଼ି ନିଜ ବୋହୂ ସଂଗେ ହୋଇ ଯୋଡ଼ାଯୋଡ଼ି ଧରା ପଡ଼ିଗଲା ଅଧ ରାତିରେ କିରୋସିନ୍‌ ଢାଳି ଜାଳିଦେଲା ନିଆଁଖାଡ଼ି ବୋହୂ ଛାଡ଼ୁଥିଲା

ଏଠି କୁଆଡ଼େ ଦେଶ ସ୍ୱାଧୀନ ଆଉ ଆମେ ବି ସ୍ୱାଧୀନ? କିନ୍ତୁ ଏଇ ସ୍ୱାଧିନତା ଭିତରେ ଅହରହ ନାରୀର ଇଜତ୍ ଲୁଟ୍ ହୋଇଚାଲେ ଦିନର ସ୍ପଷ୍ଟ ସୂର୍ଯ୍ୟାଲୋକରେ ଆଉ ରାତିର ବି ସେଇ ଗାଢ

ନିରୀହ ନାରୀକୁ କରାଯାଏ ମନଭରି ବଳାତ୍କାର, ଗରିବକୁ ମିଳେ ଏଠି ଅକଥନୀୟ ଅତ୍ୟାଚାର, ଶୋଷଣକୁ ମିଳେ ଅବାଞ୍ଛିତ ପୁରସ୍କାର, ଏଠି ପୁଣି ନାଗରା ବାଜେ ସ୍ୱାଧୀନତାର । ଅଫୁଟା କଢ଼ିଟି ହୁଏ ଧର୍ଷଣର ଶିକାର,