ଦୁଖ୍ ଜଞୀଲ୍ କେ ଯାଏସି ସହି ପାଏନ୍ ଢୁକେ ପିଇ ଯାଏସି ରହି ପେଟର୍ ଭୁଖ୍‌କେ ମାରି, କାମ୍ କଲେ ଖାଏସି ନାହେଲେ ଚାହେଁସି ହଲିଆ ଗୁତି କରି ॥୧॥ ଫୁର୍ ଫୁର୍ ଉଡ଼େ

ଗାଁ’ଠାରୁ ଦୂରକୁ ମୋହର ସ୍ଥାନଟିଏ ଜାଣିଥିବ, ପିଲା ବୃଦ୍ଧ ଦେଖେଁ ନାହିଁ ମୁଁ ସଭିଙ୍କୁ ଜାଗା ମିଳିବ ।୧। ପ୍ରାଣ ଛାଡ଼ି ଦେଲେ ଶରୀର କୋଳରେ ମୋର ଲୋଟିବ, ଭାଗ୍ୟ ନେଇ ତ ଆସିଥିଲ

ଶୈଶବରୁ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟର ଦୀର୍ଘତମ ପଥରେ… ଶୈଶବ ଶଯ୍ୟା ଛାଡ଼ି ଯୌବନ ପଦାର୍ପଣ କଲା ଧନ, ଯୌବନ ଅଢ଼େଇଦିନ ପ୍ରଳାପ ଲାଗିଲା ହସ, ଖୁସି, ଉତ୍କଣ୍ଠାରେ ଜୀବନର ଶଯ୍ୟା ପୁରି ଉଠୁଥିଲା… ଜଣା ପଡ଼ିଲାନି କେତେବେଳେ

ତୁମେ ହିଁ ମୋର ଆଶା । ତୁମେ ହିଁ ମୋ କବିତାର ଭାଷା ॥ ତୁମେ ହିଁ ତ ମୋର ଜିଜ୍ଞାସା । ତୁମେ ହିଁ ମୋର ଅନୁସନ୍ଧିତ୍ସା ॥ ଦିନ ଥିଲା ତୁମେ

ସାତ ଜନମକୁ କଥା ଦେଇ ତୁମେ ସାତ ଦିନେ ଭୁଲିଗଲ ଭଲପାଇବାର ଛଳନା ନିଆଁରେ ମୋତେ ତୁମେ ଜାଳିଦେଲ । ସାତ ଦରିଆକୁ ପାରିବି ମୁଁ ଡେଇଁ କହିଥିଲି ତୁମ ପାଇଁ ଜୀବନର ବାଟ

ମୋ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ପାଇଁ ତୁମକୁ କେବେ ଦାୟୀ କରିବିନି, ମୋ ଦୁଃଖ ଲାଘବ ପାଇଁ ତୁମ ଆଗେ କେବେ ଅଳି କରିବିନି । ତୁମେ ଜାଣିଛ, କ’ଣ କ’ଣ ଲେଖିଛ, କାହିଁକି ଲେଖିଛ

ବେଳେବେଳେ ଆଉକା’ ଇଚ୍ଛାରେ ଇଚ୍ଛା କରି ଜୀଇଁବାକୁ ହୁଏ, ବେଳେବେଳେ କାହା ମନ ବୁଝି ମନ ନେଇ ଚଳିବାକୁ ହୁଏ । (୦) ଜୀବନ ତ ଏକ ମରୁର ବୁକୁରେ କଣ୍ଟା ଗଛଟିଏ ପରି,

ସାପଶିଢ଼ିର ଏ ଜୀବନ ଖେଳରେ ବିଧାତା ଲେଖିଛି ଶୂନ ଶହେକୁ ନିଜର ଭାବିବାଟା ମୋର ଅଟେ ସିନା ମୂର୍ଖପଣ ॥ ସମୟ ସୁଅରେ ସମ୍ଭାବନା ସବୁ ନିମିଷକେ ଯାଏ ଭାସି ବେସାହାରା ହୁଏ ବ୍ୟଥିତ

ଋତୁ ଆସି ପୁଣି ଋତୁ ଚାଲିଗଲା ହେଲେ ପ୍ରିୟା ତୁମେ ଆସିଲ ନାହିଁ, ଦିନ ସରି ପୁଣି ରାତି ପାହିଗଲା ସପନ ତୁମର ସରିଲା ନାହିଁ । ସ୍ମୃତିର କାଗଜ ଚିରିଦେଇ ତୁମେ କେମିତି

ଦୁଃଖ ସୁଖ ସେଇ ଜଣଙ୍କ ହାତରେ ମଣିଷ ନିମିତ୍ତ ମାତ୍ର । ଜନମ ମରଣ ହିସାବ ତା’ପାଶେ ସଂସାର ରୀତି ବିଚିତ୍ର । ସତୀଦାହ ପ୍ରଥା ଉଚ୍ଛେଦ ହୋଇଲା ସମାଜ ସୁଧାର ହେଲା ।

ପୃଥିବୀ କେବେ ନୁହେଁ ଆକାଶର… ରାତ୍ରୀ କେବେ ନୁହେଁ ଦିବସର… ବସନ୍ତ କେବେ ନୁହେଁ କୋଇଲିର… ମଧୁ କେବେ ନୁହେଁ ଅଳିକର… ତଥାପି ତାଙ୍କ ସମ୍ପର୍କ ଯୁଗଯୁଗର… ଜାଣିଥିଲି ମୁଁ ତୁମେ ନୁହେଁ କେବେ

କିଏ ସେ ବୁଝିଛି ଏ ଦୁନିଆକୁ ଆଜି କେମିତି ଚାଲିବ କରି ତାକୁ ସାଥି ଭବିଷ୍ୟତ ଆଖି ଆଗରେ ରହିଛି ବର୍ତ୍ତମାନରେ ସେ ବୁଡ଼ି ରହୁଛି ॥ କିଏ ସେ ବୁଝିଛି ଭଲପାଇବାର ମୂଲ୍ୟ