ଶ୍ରାବଣ ମାସେ ହୁଏ ମେଘ ପ୍ରବେଶ, ପରିଭ୍ରମଣ କରନ୍ତି ପ୍ରଦେଶ ପ୍ରଦେଶ, ପ୍ରେୟସୀ ପ୍ରତି ହେଲା ଯେ ଆବେଶ, ନେଇ ଯାଆନ୍ତୁ ମୋର ପ୍ରେମସନ୍ଦେଶ |୧| ପ୍ରେମିକା ପାଇଛି ଅପ୍ସରା ରୂପର ଆଶିଷ, ନିତ୍ୟେ

ଆଜି ଆକାଶକୁ ପଚାରିଲି ତୁ ତାରାବିନା ରହିପାରିବୁ? ସେ ଉତ୍ତର ନଦେଇ ପ୍ରଶ୍ନ କଲା ମତେ କହ ତ!!!!! ତୁ କ’ଣ ନିଃଶ୍ୱାସ ବିନା ବଞ୍ଚି ପାରିବୁ? ମୁଁ ଚାଲିଗଲି ସାଗର ପାଖକୁ ଏଇ

ପ୍ରଥମ ଦେଖାରେ ଯେବେ, ତାକୁ ମନ ଦେଇ ଆସିଲି । ଜଣେ ଅଜଣା ଚେହେରାକୁ ହୃଦୟ ଆଇନାରେ ଆଙ୍କିଦେଇ ଆସିଲି ॥ ଆଖିପଲକରେ ଯେବେ ମୋର, ତା’ ସ୍ୱପ୍ନନେଇ ଆସିଲି । ଜଣେ ଅଜଣା

ସାତ ଜନମକୁ କଥା ଦେଇଥିଲ ନିଜର କରିବ ବୋଲି ପ୍ରତାରଣା କରି ଚାଲିଗଲ ତୁମେ ସର୍ବହରା ମୁଁ ହୋଇଲି ॥ କହି ବି ପାରୁନି ସହି ବି ପାରୁନି ବେଦନା ମୋ ହୃଦୟର ବୁଝି

ପାଶବିକତା ଚୁମି ଦେଇଯାଏ ଆପଦ ମସ୍ତକ.. ଉଆଁସ ରାତିର ବିସ୍ତାରିତ କାୟାରେ ଅବା, ଫ୍ଲଡ ଲାଇଟ୍‌ର ସୂକ୍ଷ୍ମାଲୋକରେ ଏକାନ୍ତ ତରୁଣୀ କୁଦ ଜନପଥରେ ଦେଖି ॥ ଦ୍ୱିତୀୟ ଦାରୁ ବି ନିର୍ଦ୍ଦୟୀ ସାଜେ ଅଭାବୀ,

ନରୀ ସାରା ବିଶ୍ୱ ବନ୍ଦିତା ନରୀ ପୁଣି ସିଏ ଜଗତମାତା ଶକ୍ତି ସ୍ୱରୂପା ଦିଏ ସ୍ନେହମୟୀ ନରୀ ସେ ପୁଣି ଜଗତ ପୂଜିତା ନାରୀ ସୃଷ୍ଟି, ପୁଣି ସେ ବିଧ୍ୱଂସକାରିଣୀ କେବେ ଦୁହିତା, ଭଗିନୀ,

ମୁଁ ତ ଗଢ଼ିଥିଲି ଏକ ସୁନ୍ଦର ରାଜଉଆସ ଏ ହୃଦୟରେ କାହିଁ କେତେ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଆଉ ବିଶ୍ୱାସର ମୂଲ୍ୟରେ, ତୁମେ ହିଁ ଉପେକ୍ଷା କଲ ସେ ରାଜଉଆସକୁ ଆଉ ତୁଳନା କଲ ଧନ ଓ

ତୁ ବସା ଭାଙ୍ଗି ଉଡ଼ି ଯାଉଥିବା ଚଢ଼େଇ, ମୁଁ ବସା ବାନ୍ଧିବାକୁ ଯାଉଥିବା ବଢ଼େଇ । ତୁ ବାଟ ଭାଙ୍ଗି ଚାଲି ଯାଉଥିବା ନଈ, ମୁଁ ବାଟ ଚାହିଁ ରହୁଥିବା ବାଟୋଇ । ତୁ

ତତେ ଦେଖିବାକୁ କିଛି ଆଧାର କି ଲୋଡ଼ା, ତତେ ପାଖରେ ପାଇବାକୁ କିଛି ମାଧ୍ୟମର କି ଲୋଡ଼ା, ତୋତେ ଅନୁଭବ କରିବାକୁ ତୋ ଛୁଆଁର କି ଲୋଡ଼ା, ତୁ ତ ଅଛୁ ମୋ ଭିତରେ…

କବି ନୁହେଁ ମୁଁ କିନ୍ତୁ ତମ ପାଇଁ କବି ସାଜି ଲେଖେ କବିତା ଶବ୍ଦ ପରେ ଶବ୍ଦ ଯୋଡ଼ି କାଗଜରେ ଧାଡ଼ି ଧାଡ଼ି ଖଞ୍ଜିଦିଏ ଭାବନା ଓ କଳ୍ପନାର ମଣି ମୁକୁତା । କବି

କ’ଣ ହେଇଯାଇଛି ଏ ହୃଦୟକୁ? କାହିଁକି ଆଉ କାହାର ଦୁଃଖ ଶୁଣିଲେ ସେତିକି କଷ୍ଟ ହେଉନି ନିଜକୁ ହଁ ଅବଶୋଷ ତ ହେଉଛି ବହୁତ ହେଲେ କାହା ଦୁଃଖରେ ସାମିଲ କାହିଁକି ହେଇପାରୁନି? ଏ

ନାହିଁ ତା’ର ରୂପ ଗନ୍ଧ ନାହିଁ ତା ଆକାର ତା ବିହୁନେ ସୃଷ୍ଟି ନାମ ଆଉ ସବୁ ନିମିତ୍ତ ମାତର । ସ୍ୱାଦହୀନ ହୋଇ ପୁଣି ସଭିଙ୍କର ପ୍ରିୟ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ ଆତଯାତ ଅଭାବରେ