ବୟସର ଅପରାହ୍ନରେ ଦଣ୍ଡାୟମାନ ମୁଁ ଆଜି ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗ ଅନ୍ଧକାର ପାଏ ନାହିଁ ନିଜକୁ ଖୋଜି । କ୍ଷଣିକରେ ସାୟଂ କାଳ ଅସ୍ତ ଯିବେ ରବି କର୍ମମୟ ଜୀବନରୁ ଆଜି ମୁହିଁ ବାହୁଡ଼ିବି । ଆସିବନି

ଶୀତରେ ମୁଁ ଗୀତଲେଖେ ଫୁଲ ପାଖୁଡ଼ାରେ ଚିକିମିକି ଚିକିମିକି କାକର ଟୋପାରେ । ତୁମେ ମୋର ପାଖେ ଥିଲେ କିଛି ଲୋଡ଼ା ନାହିଁ ସବୁକିଛି ପାଇଯିବି ତୁମକୁ ମୁଁ ଚାହିଁ । ତୁମେ ମୋର

ପରୋକ୍ଷ ପରୋକ୍ଷ କରି ସତେକିରେ ହୋଇଗଲୁ ଏତେ ପର, ଜାଣିପାରୁ ନାହୁଁ ଏହି ଶାସନରେ କିଏ ଅଟଇ ନିଜର । ସ୍ଵାଧୀନତା ପରେ ଦେଶ ସୁମରିଲା ନୂଆ ଶାସନର ମନ୍ତ୍ର, ଅଛପା ନୁହଇ ସାରା

ପଶାପାଲି ଚକ୍ଷୁଅଗ୍ରେ ପ୍ରବେଶଇ ମନେ, ନାମ ଶୁଣି ଥରିଯାଏ କୁରୁକ୍ଷେତ୍ର ଗାନେ । ନୁହେଁ ସେ ଆତତାୟୀ ହୃଦୟ ବିଦାରୀ, ଅତିସ୍ନେହୀ ଭ୍ରାତା ଜାଣେ ସେ ଗାନ୍ଧାରୀ । ଗାନ୍ଧାର ସୁକନ୍ୟା ଅଲିଅଳୀ ରାଜକନ୍ୟା,

ବାପା ତୁମେ ଗଲା ପରେ… (ମୁଁ) ଜୀଅନ୍ତା ଶବଟିଏ ପାଲଟି ଯାଇଛି ମନର ମନ୍ଦିର ଭୁଶୁଡ଼ି ପଡ଼ିଛି କାନ୍ଥ, ବାଡ଼, ସାହି ପଡ଼ିଶା ନିରବ, ନିସ୍ତବ୍ଧ ଖାଲି ତୁମ ପ୍ରତିଛବି ତୁମ ସ୍ମୃତି ମନେପଡ଼ୁଛି

ବର୍ଷା ଆଉ ତୋ’ ଭିତରେ ଏ କେମିତିଆ ସମ୍ପର୍କ? ତୁ ଆସିଲେ ବର୍ଷା ଆସିଯାଏ ଆଉ ବର୍ଷା ଆସିଲେ କୋଉଠୁ କେଜାଣି ତୁ ଉଭା ହେଇଯାଉ । ତୋ’ ସହ ଅଗଣିତ ବର୍ଷାଜଡ଼ିତ ସ୍ମୃତି,

ଆମ ପରିବାର… ସର୍ବ ପ୍ରାଚୀନ ଅନୁଷ୍ଠାନଟିଏ ଗଢ଼େ ସମାଜ, ଗ୍ରାମ ଦେଶ ବିଦେଶ, ଯେଉଁଠି ଜନ୍ମର କୁଆଁ ରଡ଼ିରେ ଆନନ୍ଦ ବିସରେ ଖୁସି ଲହଡ଼ୀ ମାରେ ହସ ଢେଉ ଭାଙ୍ଗେ ମୃତ୍ୟୁରେ ଯେଉଁମାନେ ବହନ୍ତି

ଦୁଇଗୋଟି ରଜ୍ଜୁରେ ବନ୍ଧା ଜୀବନ ଦୋଳି ସମାହାର ଜନମ ମରଣର, ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଆଦଶେ ବନ୍ଧା ଯେ ହୋଇଛି ବିଚିତ୍ରତା ପୂର୍ଣ୍ଣ ଏହା ସୃଷ୍ଟିର । ଜୀବନ ଦୋଳିର ଦୁଇପାର୍ଶ୍ଵ ସଜ୍ଜିତ ହୋଇଛି କେବେ ସୁଖ

ପରଖିବା ସୀମା ଲଙ୍ଘନର ପରେ ଘୃଣା ଲାଗଇ ତମକୁ, ଶରଣ ରଖିନ ଫୋପାଡ଼ିଲ ଦୂରେ ଭରଷା ଅବା କାହାକୁ । ବରମୁଡ଼ା କୋଣ ଜଳ ଭଉଁରୀରେ ହରାଇ ହୃଦୟ ହାର, ମୋହ ମାୟା ପୂର୍ଣ୍ଣ

ଆମ ଘର ଅଟେ ଏକ ମନ୍ଦିର, ବାପା ମାଆ ଆମ ପାଇଁ ଜୀବନ୍ତ ଠାକୁର ॥ ଭାଇ ଭଉଣୀ ଆମେ ଅଟୁ ଦୁଇଜଣ, ବାପା ମାଆଙ୍କର ସବୁବେଳେ ଜିଣିଥାଉ ମନ ॥ ତାଙ୍କ ପାଖରେ

ହେ ବର୍ଷା ! କେତେବେଳେ ତୁମେ ଶାନ୍ତ ନିରବ ଶବ୍ଦରେ ମନର କୋହ ଆଉ କେତେବେଳେ ବଜ୍ର ବତାସରେ ଆଖିର ଲୁହ ॥ ହେ ବର୍ଷା ! ଅବାସ୍ତବକୁ ବାସ୍ତବ କରି ଦେଖେଇଥିଲ କେତେ