ପ୍ରିୟତମା ମୋର ଭାରି ଅଭିମାନୀ କଥା କଥାରେ ଋଷି ବସିଯାଏ, ସନ୍ଦେହୀ ମାନିନୀ ଅଭିମାନ କରି ମୋ ମନେ ନିଆଁ ଲଗାଏ । ପ୍ରିୟା ଗୋ ତୁମ ହଂସିନୀ ଆଖି ଗୋଲାପ ପରି ଲାଲ୍

ହାତେ ହାତେ ଦେଲେ ହାତୀ ଉଠିଯାଏ କହନ୍ତି ଜଗତ ଲୋକ, ତୁହିରେ କାଳିଆ ହାତ ଟେକି ଦେଲେ ଆଉ କି ରହନ୍ତା ଦୁଃଖ । ହାତୀ ବୁଲୁଥିଲେ ବନସ୍ତ ଭିତରେ ଅଟେ ସେ ତ

ଦୂର ଆକାଶଟା ନିଜର ଲାଗୁଛି ପର ଲାଗେ ମିଠା ଖରା ଅନ୍ଧାରକୁ କେବେ ଆପଣା ଭାବିଲେ ଇର୍ଷାରେ ଜଳୁଛି ଏ ଧରା ॥ ବରଷା ଦିନରେ ଭିଜି ଭିଜି ସତେ ଦେହ ହଉଥିଲା ଥଣ୍ଡା

ପରିସମାପ୍ତିର ଠିକ ପୂର୍ବରୁ ସବୁକିଛି ପୁଣି କାହିଁକି ଜୀବନ୍ତ ହୋଇଉଠେ ! ସ୍ମୃତିର ବକ୍ଷ ଚିରି ଅତୀତ ଆଜି ଭାସି ଉଠେ ଜଳଜଳ କରି ଆଖି ଆଗରେ । ଇତିର ଅୟମାରମ୍ଭ ଆଗରୁ ଆରମ୍ଭ

ଫୁଲଟିଏ ମୁଁ ଫୁଟିଅଛି ସତେ ଦିଶୁଅଛି କେଡ଼େ ସୁନ୍ଦର । ତୋଳନି ମୋତେ ଫୁଟିଛି ଯତନେ ମହକିବି କରି ଆଦର ॥ କଣ୍ଟା ବୁଦାମୂଳେ ଫୁଟିଅଛି ମୁଁ ଥାଏ ପର୍ବତେ ଜଳ ସ୍ଥଳେ ।

ମୁଁ ଦିଗହରା ବିହଙ୍ଗଟେ ପରି ବୁଲୁଥିଲି ଇତସ୍ତତଃ ହୋଇ ନୀଳ ଆକାଶର ବୁକୁରେ ତୁମେ ପରାଗର ରେଣୁ ପରି ଉଡ଼ି ଆସି ପୁଷ୍ପ ଉଦ୍ୟାନରୁ ବିଞ୍ଚି ଦେଲ ମୋ ଦେହେ ମହକତାର ବାସ୍ନାଟିଏ ।

ଝିଲମିଲ ରୂପେଲି ଜ୍ୟୋସ୍ନା ତୁମେ ମୁଁ ବାଲିର ଛୋଟ ଏକ କଣ ଚନ୍ଦ୍ରମା ତୁମେ ମୁଁ ତା’ର ଏକ ଉଜ୍ଵଳ କିରଣ ଫୁଲ ତୁମେ ତା’ର ସୁଗନ୍ଧ ମୁଁ ଗୀତ ତୁମେ ସ୍ୱର ମୁଁ

ଆରେ ବାଇଆ… ବସିଛୁ କାହିଁ ମନକୁ ମାରି କାମରେ ତୋର କରୁଛୁ ଡେରି, ବେଳ କାଳ ତତେ ଜଣା ପଡ଼ୁନି କିସ ଭାବୁଛୁ ବୁଝି ହଉନି । ବାପା ହୋଟେଲରେ ଖାଉଚୁୁ ନିଇତି ଟିକିଏ

ପ୍ରେମ ବଦଳରେ ପ୍ରେମ ଚାହିଁଥିଲି କାହିଁ ଦେଲୁ ପ୍ରତାରଣା, ଟିକେ ଭଲପାଇବା ମାଗି ଥିଲି ବୋଲି ମୋତେ ଦେଲୁ ତୁ ଛଳନା । କିଛିଦିନ ପାଇଁ ହସ ଦେଇ ଓଠେ କରି ଚାଲିଗଲ ଏକା,

ସୁନ୍ଦର କରଣି ବିଧାତା ବରଣି ହେମାଙ୍ଗି ଛବି ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ରୂପେ ନିରୂପମ ଦିଶେ ଅନୁପମ ମାଦକ ବର୍ଣ୍ଣ ବିହ୍ୱଳ । ଅନିନ୍ଦ୍ୟ ସେ ରୂପ ଆଖି ଲାଗେ ପାପ ଢାଳନ୍ତି କି ଜ୍ୟୋତି ରବି