ରମ୍ଭାରିପୁ ପବମାନେ ପର୍ଣ୍ଣ ଯେହ୍ନେ ଧ୍ୱଂଶ ଶତସିଆଁ କରି ସଦା ରଖିଥାଏ ରୋଷ । ତେସନେ ସଙ୍ଗତି ତୋର, ବୁହାନ ପ୍ରଦେଶୁ ଆସି ନାଶୁ ଏ ସଂସାର ।୧। ସୁରରିପୁ ଜିଣା ଦମ୍ଭ ନିତ୍ୟ

ମଣିଷର ମନ ଏମିତି ପ୍ରକାର ଜାଣିଲେ ଲାଗଇ ଚିଡ଼ି ଚିଡ଼ା ପାଇବାର ଆଶା ଥିବାଯାଏ ସିଏ ଅତି ନିକଟରେ ହୋଇଥାଏ ଛିଡ଼ା ॥ ସତରେ ମଣିଷ କେତେ ସେ ଅଡ଼ୁଆ ମନେ ଥାଏ ତା’ର

ସୁଖ ଆଉ ଦୁଃଖକୁ ମିଶାଇ ଦେଖିଲି ମୋତେ ଏକାପରି ଲାଗିଲା ହସ ଭିତରେ କାନ୍ଦ, କାନ୍ଦ ଭିତରେ ହସକୁ ଖୋଜିବାପାଇଁ ଚେଷ୍ଟାକଲି ଶେଷରେ ମିଳିଗଲା । ମୁଁ ଜାଣିବାକୁ ସେଇଦିନ ପାଇଲି ଯୋଉଦିନ ଅସଂଖ୍ୟ

ଗଗନର ଗର୍ଭଚିରି ପ୍ରବେଶିଲା ଶକ୍ତି, ଚତୁଃପାର୍ଶ୍ଵେ ଗୁରୁଣ୍ଡିଲା ନପାଇଲା ମତି । ନିଶାରେ ଅନ୍ଧକାର ମତୁଆଲା ହୋଇ, ବିକଟାଳ ରୂପ ତା’ର ଘାରିଥିଲା ଭୂଇଁ । ନିଃସଙ୍ଗ, ଭୟଭୀତ ହେଲା ଯେ ଶକ୍ତି, ନପାଇ

କୁଢ଼ କୁଢ଼ ମଡ଼ ଶ୍ମଶାନରେ ଭିଡ଼ ପୋଡ଼ିବାକୁ ଜାଗା ନାହିଁ, ପୁଅ ମଡ଼ ବାପ ବୋହିଛି କାନ୍ଧରେ ହୃଦୟ ବିଦାରୁ ଥାଇ ।୧। ମାଆ କାନ୍ଦୁଥାଏ ପୁଅ ମଲା ବୋଲି କ୍ଷଣିକେ ମରେ ତା’

ଦ୍ଵିତୀୟ କୋଣାର୍କ ଗଢ଼ିବା ଆସ୍ପର୍ଦ୍ଧା କରିଥିଲ ହେ ଶିଳ୍ପୀଗୁରୁ ରଘୁନାଥ, ଶିଳ୍ପୀ କୂଳର ଚନ୍ଦ୍ରଉଦିଆ ହୋଇ କଳାଭାସ୍କର୍ଯ୍ୟ କରିବାକୁ ରୁଦ୍ଧିମନ୍ତ । ତୁମ ଉଦୟର ପୂର୍ବ ଦିଗର ଆଭା ଝଟକିଲା ମୁକୁତା ସମାନ ହୋଇ,

ତୁମ ସାଥେ ଦିନେ ଖେଳୁଥିଲି ହୋଲି ପାଳୁଥିଲି ଦୀପାବଳୀ, ଫଗୁଣରେ ଦୁହେଁ ଭିଜୁଥିଲେ ଆମେ ରଙ୍ଗ ହୋଇ ବୋଳାବୋଳି ॥ ଫଗୁ ରଙ୍ଗକୁ ସିନ୍ଥିରେ ମୋ ଭରି କହୁଥିଲ ତୁମ ବଧୂ, ମିଛ ବଧୂ

କରୋନା ବିକୁଛି ରୋଗ ପୁଡ଼ିଆଲୋ ବଜାର ଘାଟରେ ବୁଲି ଅମାନିଆ ସବୁ କିଣନ୍ତି ଆସିକି ମୁହଁରୁ ମାସ୍କ ଖୋଲି । ବର୍ଷ ଆରମ୍ଭରୁ ରାଲି ଇସ୍କୁଲୁ ହତାରେ କେବେ ଫିଙ୍ଗା ହବ ଭାତକୁ ପାଣିଆ

ଘନ କଳାକେଶେ ଗଜରା ବାନ୍ଧିଣ ଚାଲିଗଲେ ଏଇ ବାଟେ ମଲ୍ଲୀ ଜୁଇଜାଇ ହେନା ମାଳତୀର ବାସରେ ମହକ ଛୁଟେ । ରକ୍ତଜବା ପରି ଅଧରରୁ ଯେବେ ଝରି ପଡ଼େ ମିଠା ମହୁ କେଜାଣେ କାହିଁକି

ଚାରିକାନ୍ଧରେ ଶ୍ମଶାନ ଯିବା ପାଇଁ ଶବ ଜଗିଛି ହେଲେ ଜିଅନ୍ତା ମଣିଷ ଆଜି ଶବ ପାଲଟିଛି । ନିଜ ଜନମ ଭୂଇଁରେ ମିଶିଯିବା ପାଇଁ ଶବ ଆଜି ଝୁରୁଛି ହେଲେ ଗାଁ ଶ୍ମଶାନ ଆଜି

ପ୍ରେମର ମାନେ ଆଜି ସାଜିଛି ଛଳନା ଛଳନା ଭିତରେ ହଜି ଯାଇଛି ଭାବନା । ଅଢ଼େଇ ଅକ୍ଷର ପ୍ରେମ ସାକ୍ଷାତ ଇଶ୍ୱର ଇଶ୍ୱର ବଦଳରେ ଆଜି ସାଜିଲା ପଥର । ମନ ସାଥେ ମନ

ପ୍ରିୟତମା ମୋର ଭାରି ଅଭିମାନୀ କଥା କଥାରେ ଋଷି ବସିଯାଏ, ସନ୍ଦେହୀ ମାନିନୀ ଅଭିମାନ କରି ମୋ ମନେ ନିଆଁ ଲଗାଏ । ପ୍ରିୟା ଗୋ ତୁମ ହଂସିନୀ ଆଖି ଗୋଲାପ ପରି ଲାଲ୍