କୁଆଡ଼ୁ ମାଡ଼ି ଆସିଲା ଏ କୋରନା ଆମ ଜୀବନେ ଚାରିଆଡ଼େ ହସି ଖେଳି ରଚିଲା ମୃତ୍ୟୁର ତାଣ୍ଡବ ସିଏ ସଭିଙ୍କ ମନରୁ ହସ ଖୁସି ଛଡ଼େଇ ଭୟ, ଆଶଙ୍କା ଭରିଦେଲା ଆମ ଜୀବନେ ଘରୁ ବାହାରିବାକୁ ଡର ଲାଗୁଛି ଯେମିତି ବନ୍ଦୀ ଜୀବନ ଘରେ କଟୁଛି ସବୁ କିଛି କାମ ସେମିତି ଆଗକୁ ପଡ଼ିରହିଛି ସମୟ ତା’ ବାଟରେ ଚାଲି ଯାଉଛି ଏମିତି ଜୀବନ ଲୋଡ଼ା ନାହିଁ ଆମ ସବୁ କିଛି ଭୟ, ଦୁଃଖର ହେଉ ଅବସାନ…
ହଇରେ କରୋନା ତୁ ଏତେ ଅବୋଧ ହୋଇଲୁ ଠାକୁର ଦେଶରେ ଆସି ତୁ ଯେ ପ୍ରବେଶିଲୁ ଜଣାନାହିଁ ବୋଧେ ତତେ ଇଏ ଠାକୁର ଦେଶ ତା’ କୋପ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଆଜି ତୁ ହୋଇବୁ ଶେଷ ମହାମାରୀ ନାମରେ ତୁ ବିଶ୍ୱର ପରିଚିତ ତୋ’ ପାଇଁ ଚିନ୍ତିତ ଆଜି ଏ ସାରା ଜଗତ ସଭିଙ୍କ ମୁହଁରେ ଦେଲୁ ତୁ ଯେ ପଟି ବାନ୍ଧି ନର ରାକ୍ଷାସ ହେବୁ ବୋଲି କରିଛୁ କି ସନ୍ଧି? ଗୋଡ଼େଇ ଗୋଡ଼େଇ ଖାଇଲୁ ତୁ…
ଯଦି ଆପଣମାନେ ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ସହିତ ବୁଲୁଛନ୍ତି, ରେଷ୍ଟୁରାଣ୍ଟକୁ ଯାଉଛନ୍ତି, ଏବଂ ଭାବୁଛନ୍ତି କରୋନା କିଛି ନୁହେଁ, ତେବେ ସଜାଗ ହେବା ଆରମ୍ଭ କରିଦିଅନ୍ତୁ । ଆଉ ହଁ ଏହି ନିମ୍ନଲିଖିତ ପ୍ରସଙ୍ଗଟି ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ ପଢ଼ନ୍ତୁ, ଯାହାକି ଜଣେ ଇଟାଲୀୟ ନାଗରିକଙ୍କ ଲେଖାର ଅନୁବାଦ ଅଟେ । “ପୃଥିବୀବାସୀ, ତୁମମାନଙ୍କର ଲେଶ ମାତ୍ର ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ ଯେ ତୁମ ପାଖକୁ କ’ଣ ଆସୁଛି?” (ଥେନସ୍ ଆସୁଛି…. ନା, ତା’ଠାରୁ ବି ଭୟଙ୍କର ହେଇପାରେ ଏହି ଘଟଣା ।)…
ସରିଛି ଏବେ ନାରୀ ବନ୍ଦନା ପୁଣି ଶୁଭିଲାଣି ତା’ର କାନ୍ଦଣା, କେଉଁଠି ବିଷ ତ କେଉଁଠି ହଣା ଗୃହ ବନ୍ଦୀ ସିଏ ମନା ଅଗଣା ।। ଦିନ ଦ୍ୱିପହରରେ ହୁଏ ଧର୍ଷିତା ଜଳେ ପୁଣି ତା’ର ଚିତା ଜୀଅନ୍ତା, ଯୌନ ପିପାସୁ ବା ସେ ନରହନ୍ତା ବର୍ତ୍ତନ୍ତି ନାହିଁ ବି କୋଳ ଖେଳନ୍ତା ।। ନାରୀର ମାନେ ଏଠି ଯାତନା ଅଭିଶପ୍ତ ସେ ମନା ଯୋଚ୍ଛନା, ନ୍ୟାୟର ମାନେ ଦୀର୍ଘ ପ୍ରତୀକ୍ଷା ନିଶ୍ଵାସ ବି ହାରେ କରି…
ଜନନୀ ଭଗିନୀ ମୁଁ ଅବିରତ ବୁହା ଗଙ୍ଗା ମୁଁ ବନରେ ରହି ବି ସୀତା ମୁଁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଚଣ୍ଡୀ ଦୁର୍ଗା ମୁଁ ପେଟରେ ପାଳିବାବାଲା ମୁଁ ବିନାଶକାରିଣୀ ବି ମୁଁ ସ୍ତ୍ରୀ ମୁଁ ହଁ ନାରୀ ମୁଁ ।। ମୋତେ କ’ଣ ବା ଜାଳିବୁ ତୁ ଜଳନ୍ତା ଆଗ୍ନେୟଗିରି ମୁଁ ।। ଅବଳା ନୁହେଁ ସବଳା ମୁଁ ହଁ କଳ୍ପନା ଚାୱଲା ମୁଁ ।। ହଁ ସ୍ତ୍ରୀ ମୁଁ ହଁ ନାରୀ ମୁଁ ଅଭିଶାପ ନୁହେଁ ବରଦାନ…
