କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ଶବ୍ଦ ଶିଳାକୁ ରୂପଦିଏ ବସି ବିରହୀ ଶିଳ୍ପୀ ସାଜି ଭଗ୍ନ କରନା ଭାବନାକୁ ତୁମେ ମଗ୍ନ ମୁଁ ନିଦ୍ରା ତେଜି । ଅନାମିକା କେଉଁ ତନ୍ଵୀ ରୂପସୀ କୁଚର ଅନ୍ତିମ ଛୁଆଁ ଦେବାପରେ ସାଥୀ ବାହୁଡ଼ି ଯିବି ମୁଁ ସେଇ ବାସ୍ତବ ଗାଁ’ । ଯେଉଁଠି ନଥିବ ପ୍ରେମ ପ୍ରତାରଣା (ଆଉ) ହୃଦୟ ଖଣ୍ଡର ଦାହ (ଥିବ) ଅଗଣିତ ରାତ୍ରୀ ତନ୍ଦ୍ରା ଜଡ଼ିତ ପଲକେ ସ୍ୱପ୍ନ ମୋହ । ଚୂନା ଚୁନା ଫୁଲ ଫୁଟି ଝରୁଥିବେ ସଞ୍ଜ…
ହେ ମୋ ଉତ୍କଳ ମୋ ଜନନୀ ପବିତ୍ର ଭୂମି, ସବୁଜିମା, ତଟିନୀ ପ୍ରାଣ ତୁ ଏ ଓଡ଼ିଆ ଜାତିର ତୋ’ ପାଇଁ ଝରେ ସମ୍ମାନ ନିର୍ଝରଣୀ । ଜନ୍ମ ନେଇ ତୋ’ କୋଳେ ହେଇଛି ଧନ୍ୟ ତୋ ପବିତ୍ର ମାଟି ବୋଳି ହେଇ ଦେହେ ଲୋଟିଛି ସେଥିରେ ଭାବି ତତେ ଫଗୁ ପାଇଛି ତୋ’ ସ୍ନେହର ବାସ୍ନା ଯାହା ଅନନ୍ୟ । ଜୀବନ ତରି ତୁ କେତେ ଜୀବିକାର ତୋ’ ମହାନଦୀ ମୂକସାକ୍ଷୀ ତାହାର, ତୋ’ ପଣତ…
ଚରିତ୍ର ସୁନ୍ଦର କାମରେ କଲେ ସମୃଦ୍ଧି ସମ୍ଭବ ସଭିଙ୍କୁ ନେଲେ ଧନ ଦଉଲତ ମାନ ଠିକଣା କପଟ କୁଚିନ୍ତା ଭାରି ଯନ୍ତ୍ରଣା କଥା ବିକା ଧନ ଦିନକୁ ସୁଖ ସେ ଦିନ ସରିଲେ ପାଇବ ଦୁଃଖ କର୍ମ ସ୍ୱଭାବରେ ବଢ଼ିବ ମାନ ସୁଖରେ କଟିବ ସବୁରି ଦିନ ଅଧିକ କହିବା ନୁହଁ ଜରୁରୀ କେବେକେବେ ଏତ ପଡ଼ିବ ଭାରି ସଭିଙ୍କୁ କରିଲେ ସ୍ନେହ ସମ୍ମାନ ଭଲ ପାଇବେ ଆମ ପ୍ରିୟଜନ । – ରମେଶ ଚନ୍ଦ୍ର ବେହେରା…
ମୋର ଜୀବନ ବହିର ହରଏକ୍ ଚଉଠେ ସାହି ହେଇ ଚରିଯାଇଛେ ଅନ୍ଧାର… ଏନ୍ତା ଚପଲିଛେ ଗୁଡୁ ମୁଡ଼ ତକ୍ ଯେ- ନାଇଁ ପୁଛି ହେବାର ସୁନ୍ଦରି ଫଗୁନର ପନତେ କି’ଧୁଇ ନାଇଁ ହେବାର କାନ୍ଦରି ଶରାବନର ଆଁଖଲେ ହୁତାହୁତି ଯାହା ଚୁପଚାପ୍ ସଁଥଲିହେବାକେ ପଡ଼ୁଛେ ଆପେ ଜୁଏ ହେଇଯିବାର ତକ୍ ଅନ୍ଧାରର ନୀରବ ଦହନ ଥି । ଇ ଦଗାଦିଆ ସମିଆ ଭିଲ୍ କାହିଁ ବାଁ ଯାଏତା ମତେ ବଦି ଦେଇ ପୁଢ଼ା ଘା’ଥି ନୁନ୍ ରେଥବାରୁଁ…
ଓଲଟାଇବା ପାଇଁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ବେଳେ ବେଳେ ପୁରୁଣା ପୃଷ୍ଠା, ପେଡ଼ି ଖୋଲିଦେଲେ ଆଖି ଲାଖି ଯାଏ ହଜି ଯାଏ ମନ…. ମିଳି ଯାଏ କିଛି ସ୍ମୃତି ଚିଠା !! ସତେ, କଷ୍ଟଦାୟକ ଥିଲା ସେ ଅତୀତ ବର୍ତ୍ତମାନ ନାମେ ଯେବେ ଥିଲା ସେ ନାମିତ କେତେ ଲୁହ ବୁହାଇଛି, ହୃଦୟ କନ୍ଦରୁ ଆଉ କେତେ କୋହୋ ସେ ରଖିଛି ସାଇତି ଧାର ଧାର ଲୁହ ବୁହାଇଛି, ନୟନ ଯୁଗଳୁ ଆଜି ଗୋଟେ ବର୍ତ୍ତମାନେ ପହଞ୍ଚି ଭାବୁଛି…
