କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ମୋ ବୋଉ ପଣତ ଶ୍ରୀ ମନ୍ଦିର ନେତ ଦିଏ ସେ ଶୀତଳ ଛାୟା ସେ ପଣତ ତଳେ ନଥାଏ ତ ଡର ଆସୁ ଯେତେ ଝାଞ୍ଜି ବାଆ ।। ରାତିରେ ବେଶି ସେ ପାରେ ନାହିଁ ଶୋଇ ରହିଯାଏ କାମେ ବାନ୍ଧି ଆମ ସଭିଙ୍କ ମନ ଜିତି ନିଏ ପରା ନାନା ପ୍ରକାରର ରାନ୍ଧି ।। ମୋ ବୋଉ ମମତା ହୃଦ ନୀରବତା ହୃଦୟ ପବିତ୍ର ଗୀତା ତା’ ସ୍ନେହ ପରଶ ମୋ ପାଇଁ ଚନ୍ଦନ ହୃଦେ…
ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ର ଅଧିର, ଭକ୍ତ ନାରଖାର କେମିତି ଅଛ ହେ କାଳିଆ ଠାକୁର ନିୟତି ପ୍ରକୃତି ସୃଷ୍ଟି ଆଦିରଥି ସଂସାର ଶ୍ରୀଧର ତ୍ରିଲୋକ ମୂରତି ପଞ୍ଚଭୂତ ପଞ୍ଚ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ପ୍ରକାଶେ ସୃଷ୍ଟ ଜଗତ କି ହେବ ‘ସତ୍’ ଶେଷେ ଆୟୁଷ ଅମୃତ କାଳଚକ୍ରର କବଚ ନୀଳଚକ୍ର ଅଖ ଅଙ୍କେ ଆଉ କି ସଙ୍କୋଚ ଦଶଦିଗ କୀର୍ତ୍ତି ସମାପ୍ତିବ ଦଶ ତୁଠେ କ୍ଷଣେ ପ୍ରଳୟ ଘେରିବ ଏଇ ଧରା ରଥେ ସଂସାର ସାଗର ପଦ୍ମେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ ପୂର୍ଣ୍ଣରୂପ ପରଂବ୍ରହ୍ମ…
ତୁମେ କେତେ ଅଭିମାନୀ !! ଦେବାର କିଛି କ୍ଷମତା ନାହିଁ ବୋଲି, ତୁମେ ଅଳି କର, ଅର୍ଦ୍ଦଳି କର, ରାଗ, ରୋଷ ଓ ଅଭିମାନ ବି କର, ପରିଶେଷେ ତୁମର କେଇ ପଦ ମୃଦୁ ସଂଭାଷଣ, “ଯଦି ଭୁଲରେ କିଛି କହିଥିବି କ୍ଷମା କରିଦେବ ।” ମତେ ଭଲ ପାଇବା ଦିନଠୁଁ ଜାଣେନା, ତୁମେ କିଛି ପାଇଛ କି ନାଇଁ, ବରଂ ହରେଇଛ ନିଜସ୍ୱପଣ, ହରେଇଛ ମନର ସ୍ଥିରତା, ନିଜର ସ୍ଵାଧୀନତା, ପରିଶେଷେ ତୁମର କୁମାରୀ ଚପଳତା…
ବଣମଲ୍ଲୀ ବଣେ ଫୁଟି, ପଡ଼ୁଥିଲା ଝଡ଼ି ଅସୁମାରୀ ସ୍ୱପ୍ନ ହାତେ, ଦେଇ ସେ କବରୀ ବାସଥିଲା ନ ଥିଲା ତ, ତା’ ବାସର ମୂଲ ମୂଲ ବୁଝି ମାଳି ସାଜି, ଯିଏ କରିନେଲା କୋଳ ମନରେ ଆଶା ସଞ୍ଚାରି, ମଳୟ ପରଶେ ଭରି ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗେ ଖେଳାଇଲା, ନୂଆ ଏକ ପଲ୍ଲବ… ଶୁଭପଲ୍ଲବ ସେ ଶୁଭପଲ୍ଲବ… ସେ ଶୁଭପଲ୍ଲବ… ଫଗୁଣଟା ସତେ, ଲାଗୁଥିଲା ରଙ୍ଗହୀନ ଫୁଲ ଲାଗୁଥିଲା ଫିକା ପଡ଼ିଥିଲା ମଳିନ ଶୁଭୁ ତ ନଥିଲା ଟିକେ, କୋଇଲିର…
ସତରେ କ’ଣ ତୁ ଜାଣିନୁ ମୋ ମନର ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ କୋହକୁ ଆଉ ତୋ’ ପ୍ରତି ଅହେତୁକ ଆବେଗକୁ; ଅବୁଝାର ମନ ନେଇ ଖାଲି ବୁଝିବାର, ଖାମ୍ଖିଆଲି ଢଙ୍ଗରେ ବଲ ବଲ ଚାହିଁ ଥାଉ ସତେ ଯେମିତି, ସବୁ କିଛି ବୁଝିଛୁ ଆଉ ବୁଝି ସାରି, ସବୁ କିଛି କରୁଛୁ । ସେଦିନ ମୁଁ କ’ଣ, ଭୁଲ କରିଥିଲି? ମୋ ଡାକ ନ ଶୁଣି, ମୋ ମନକୁ ଠିକରେ ନ ପଢ଼ି ଏତେ ବଡ଼ ପାହାଡ଼ ପରା ବୋଝ…
