କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ଭାବନା ଅନନ୍ତ ଶବ୍ଦ ସୀମିତ । କହିବି ବା କଅଣ ଲେଖିବି ବା କଅଣ ତମସା ଅନନ୍ତ ଦୀପ ସୀମିତ । ଭାବନା ଅନନ୍ତ ଶବ୍ଦ ସୀମିତ ॥ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଜୀବନ, ଅଭାବ ଅଛି ତଥାପି କଳ୍ପନା ଅତୀତ ଏ ଭାବ ଅଛି ତଥାପି । ଦେବ ଆଶୀଷ ବା ମିଳିବ କାହିଁ ଅର୍ଚ୍ଚନା ଅନନ୍ତ ପୂଜା ସୀମିତ । ଭାବନା ଅନନ୍ତ ଶବ୍ଦ ସୀମିତ ॥ ନିରାଶାର ନୁହଁ ଭୟ ଆଶାର ସୁରଭିର ନୁହଁ ମୋହ…
ତୁମ ରୂପଗୁଣ ବର୍ଣିତ ନ ହୁଏ ଭାଷାରେ ସୌରଭ ତୁମ ମହକି ଉଠଇ ସଖି ଗୋ । ଓଷ୍ଠରୁ ସଦା ଅମୃତ ଧାରା ଝରଇ ଉପମା ସବୁ ହାର ମାନେ ତୁମ ପାଖରେ । ସଂସାରରେ ରହି, ଯେତେ କାମନା ବାସନା ଜାଗିଛି ତୁମ ପାଇଁ ସବୁ ଯଶ ପୁରୁଷ ମୋହରି । ଆଗୋ ପ୍ରିୟତମା, ମୋ ହୃଦୟ ରାଇଜ ମାନସୀ । ପରସରେ ତୁମ ନୂତନ ଜୀବନ ଲଭିଛି, ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ବୈଧୌତ ରଜନୀରେ ତୁମ ସାଥିରେ…
ଅତୀତରେ କେବେ ଗାଁ ଥିଲା ସେ ଗାଁ’ରେ ଶୀତଳ ଛାଇ ଥିଲା ସେ ଛାଇରୁ ଛାଣି ହୋଇକରି ବଞ୍ଚିବାର ଛୋଟ ଆଶା ଥିଲା । ନବବଧୂ ମଥା ଓଢ଼ଣାରେ କଅଁଳ ଶିଶୁର ଝୁଲଣାରେ ବିଶ୍ୱାସର ଏକ ପାଲିଙ୍କି ସଜେଇ ହସୁଥିଲା ଗାଁ ଆନନ୍ଦରେ । ଏଇ ଗାଁ ଦେଇ ଯାଉଥିଲେ କେତେ ସାଧୁ କେତେ ସନ୍ଥ ବି ସୁନେଲି କ୍ଷେତ ହସୁଥିଲା କେଉଁଠି ପତ୍ର କେଉଁଠି ଘାସ ବି । ଅଗଣିତ ଗପ ଭରା ଥିଲା ବୁଢ଼ୀ…
ଏମିତି କିଛି କଥା ନାହିଁ, ତତେ କିଛି ଭେଟି ଦେବା ପାଇଁ… ଏମିତି କିଛି କଥା ନାହିଁ, ତୋ’ ଛବିକୁ ସାଇତିବା ପାଇଁ- ଏମିତି କିଛି କଥା ନାହିଁ, ତୋ ଓଠରେ ମୁଁ, ହସ ହୋଇ ଲାଖିଯିବା ପାଇଁ… ଏମିତି କିଛି ତ’ କଥା ନାହିଁ, ତୋ ଆଖି ତଳେ ମୁଁ, ଲୁହ ହୋଇ ଲୁଚିଯିବା ପାଇଁ- ଏମିତି କିଛି କଥା ନାହିଁ, ଭଙ୍ଗା ସ୍ୱପ୍ନ ତତଲା ବାଲି ନିଆଁରେ, ତୋ’ କୋମଳ ବିଶ୍ୱାସର ଅଙ୍ଗୀକାର ପାଇଁ……
ଆଜି ବି ଜୁଆର ଆସେ ଏ ଜୀବନ ବେଳାଭୂମି ପରେ, ଆଜି ବି ଆସଇ ଝଡ଼ ଏ ଜୀବନ ପ୍ରାନ୍ତରେ । ଲୁଚକାଳି ଖେଳେ ଜହ୍ନ ତାର ଛାଇ ଆଲୁଅକୁ ଘେନି, ଶ୍ରାବଣ ଧାରାରେ ବା କେବେ ଭିଜିଯାଏ ମୋର ଦେହ ପୁଣି । ମୋ ମନରେ ଉଙ୍କିମାରେ ତୁମର ସେ ଗଲାଦିନ କଥା, କାହିଁକି କେଜାଣି କୁହ ଆଜି ପୁଣି ମୋ ମନରେ ବ୍ୟଥା । ହଜିଲା ଦିନର ସ୍ମୃତି ଖୋଜେ କିଆଁ ପାରେ ନାହିଁ…
