କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ଏଇ ମାତ୍ର ଆରମ୍ଭ ସ୍ୱଳ୍ପ ସମୟ ବ୍ୟବଧାନରେ ମନରେ ଥିବା ଅସୁମାରୀ ସ୍ୱପ୍ନଗୁଡ଼ାକ ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ହେବାକୁ ଚାହିଁ ରହିଛନ୍ତି । ଏଇ ମାତ୍ର ଆରମ୍ଭ ତୁମ ସହ କିଛି ଦିନ ତଳେ ଦେଖା କେଇପଦ କଥା, କିଛି ଥଟ୍ଟାମଜା ଯେମିତି ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତର ଲାଗି ଆପଣାର । ଏଇ ମାତ୍ର ଆରମ୍ଭ ଜୀବନକୁ ନୂଆ କରି ଗଢ଼ିବାର ଅଛି ସମୟର ଗତିପଥେ ଚାଲିବାର ଅଛି ଶେଷ ସମୟଯାଏଁ ଜୀବନକୁ ଭଲପାଇବାର ଅଛି । ଏଇ ମାତ୍ର ଆରମ୍ଭ…
ଜୀବନର ଶେଷ ସୋପାନରେ, ରହିଛି ତୁମ ଅପେକ୍ଷାରେ… କେମିତି ଭୁଲିଲ ସେଇ ଅଭୁଲା ଦିନ, ମୋ ସୁନା ଧନ….. ପ୍ରେମ କରିଥିଲି ଭିଜିବା ପାଇଁକି, ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗଲି ମୁଁ ଭାସି… କେମିତି ବଞ୍ଚିବି ଦୁନିଆ ବୁକୁରେ, ତମ ଘୃଣାଭାବ ନେଇ… ବଞ୍ଚିବାର କଳା କଉଶଳେ ତମେ ଥିଲ ପାରଙ୍ଗମ… ତମ ତୁଲ୍ୟ କି କେବେ ହେଇପାରିବ ତମ ପ୍ରେମିକ ଅଧମ… ଭାବୁଥିଲି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଆସିଥିଲ ବୋଲି, ନକହି ଚାଲିଗଲ… ଆଶାକରେ ମାଆ ବିଚାର କରିବ, ହୋଇଯିବନି ନିର୍ଦ୍ଦୟ……
ସତ୍ୟ କହିହୁଏନା ସତ୍ୟକୁ ନିଜ ଲୋକମାନେ ବି ଲୁଚେଇ ଦିଅନ୍ତି ସତ କହିଲେ ପାଗଳାମିର ଆକ୍ଷ୍ୟା ମିଳେ, ଯିଏ ନିଜ ଭୁଲ ପାଇଁ ସତ କୁହେ ନାହିଁ ସେ ହିଁ ଅନ୍ୟକୁ ଆରୋପ କରେ । ହଉ ହେଲା- ସେପରି ଲୋକଙ୍କୁ ଭୁଲିଯିବା ଦରକାର ପଡ଼ିଲେ ସେମାନେ ବରଫକୁ ନିଆଁ ବୋଲି କହିବେ, ଆରେ ଜୀବନଟା ପରା ବଡ଼ ଅମୂଲ୍ୟ ! ଖାଲି ସ୍ନେହ-ପ୍ରେମ-ଶ୍ରଦ୍ଧା ଲୋଡ଼ା ଲୋକେ ତ ସେଥିରୁ ବି ଫାଇଦା ଉଠାନ୍ତି । ସତରେ…
ଜଗତରେ କେହି କିବା ରହିଛି ଅମର, ଦେବ ଦାନବ ମାନବ ଅବା ଚକ୍ରଧର । ମରଣ କି ନ ଆସଇ ପାତାଳେ ଲୁଚିଲେ, କେ ବଞ୍ଚିବ କର୍ମଫଳୁ ଯେତେ ଖଞ୍ଚକଲେ । ଜନ୍ମିଥିଲେ ଚକ୍ରଧର ରାମ ଅବତାରେ ଲୀଳା ଖେଳା ସାରି ପ୍ରଭୁ ବାହୁଡ଼ିଲେ ଖରେ । ଅମର କି ସେହି ପ୍ରଭୁ ସବୁଦିନ ପାଇଁ, ଜନମ ହୋଇଲେ ଦିନେ ମରଣ ଆସଇ । ଦିନେ କୃଷ୍ଣ ଜନ୍ମିଥିଲେ ମଥୁରା ନଗରେ, ବଢ଼ିଲେ ଗୋପପୁରରେ ନନ୍ଦ ରାଜା…
ମୁଢ଼ ମନ କହେ ଏ ଧରାରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟେ ପାସେ ଥିଲେ ଧନ । ଧନ ଯେ ଅଟନ୍ତି ମୋହ ଶୋକ ଦୁଃଖ ଅଟେ ଅନିଷ୍ଟ କାରଣ । ବନ୍ୟା ପ୍ଳାବିତ ସ୍ରୋତସ୍ୱିନୀ ସଦା ତରଙ୍ଗ ପ୍ରସବ କରେ । ଧନ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଚିନ୍ତା ସ୍ୱରୂପିଣୀ କନ୍ୟାକୁ ଯାତ କରାଏ । ଧନ ପୁଣି ନିଜ ପଦ ପ୍ରବାହରେ ସଦା ଚଞ୍ଚଳ ହୁଏ । ଦୁଗ୍ଧ ଯେସନେ ସର୍ପର ମସ୍ତକେ ବିଷ ବୃଦ୍ଧି କରି ଥାଏ…
