କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ନିସହାୟ ଅସହାୟ ଶୁଷ୍କ ପତ୍ରଟିଏ ବହିଯାଉଅଛି ଆଜି କାଳ ବକ୍ଷରେ, ସମୟର ସୁଅମୋତେ ନେଇଯାଏ ଅତୀତ ସ୍ମୃତିକୁ ରୋମନ୍ଥନ କରେ । କି ଥିଲା ସେ ସ୍ୱପ୍ନ ଶିଶୁ ବେଳର ଅଦିନିଆ କାଳ କଲା ସବୁ ପରର, ମୁକ୍ତା ରଜନୀ ଛଡ଼େଇ ମୋହର କଣ୍ଟା ଦିବସେ ଭରି ଦେଲା ନୀର । ସମୟ ସ୍ରୋତେ ମୁଁ ଚାଲିଛି ବହି ତୀବ୍ରତାର ସୁଅ ନଉଛି ଉଠେଇ କାଳକୁଳକୁ ମୁଁ ଖୋଜି ପାଉନାହିଁ ବର୍ତ୍ତିବି କେମିତି ଟିକେଦିଅ ବତାଇ? ସମୟର…
ଏକ ଅଳସ ଅପରାହ୍ନରେ ଯେବେ ଏ ସହର ଘୁମେଇ ପଡ଼ିଥାଏ କ୍ଲାନ୍ତ ହେଇ “ତମେ” ଆସ ଅନେକ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଧରି ବାରମ୍ବାର ଆହ୍ୱାନ ଦିଅ ମତେ ଚାଲିବାକୁ ଶୂନଶାନ୍ ରାଜରାସ୍ତାରେ କି ଅବୁଝା ତମେ କେଜାଣି ସନ୍ଧ୍ୟାର ସୁଶିତଳ ପବନରେ ପୁଲକିତ ହେବାକୁ କଷ୍ଟ ଲାଗେ ସକାଳର ସ୍ନିଗ୍ଧ ରେଣୁରେ ଅଳସ ଭାଙ୍ଗିବାକୁ ଲାଜ ଲାଗେ ରାତ୍ରିର ନିଛାଟିଆ ଜହ୍ନରେ ଲୁଚକାଳି ଖେଳିବାକୁ ଭୟ ଲାଗେ କିନ୍ତୁ ଏ ନୀରବ ନିସ୍ତବ୍ଧ ଅପରାହ୍ନରେ ପୁରୁଣା ସ୍ମୃତିକୁ ଅଙ୍ଗାର…
ଭଗବାନ ସୃଷ୍ଟ ମନୋହର ଜଗତେ ତୁ ଏକା ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମରତେ, ସୁନ୍ଦର ରଚନାର ତୁ ପ୍ରତୀକଟେ ନବ ଯୁଗର ତୁ ସତ୍ୟଟେ । ଧର୍ମର ସନ୍ତାନ ତୁ ମାନବ କର୍ମର ପ୍ରତିଦାନ, ଧର୍ମପଥରେ ସୃଜିଲୁ ଦାନବ ଯନ୍ତ୍ରକୁ ଦେଲୁ ପ୍ରାଣ? କାଲିର ଦାନବ ଆଜିର ଯନ୍ତ୍ରାଂଶ କରଇ ଧର୍ମର ନାଶ ଶତବୁଦ୍ଧି ରଖିଥିବା ଏ ରୁଦ୍ରାଂଶ ହାରଇ ଯନ୍ତ୍ରର ପାଶ । ମାନବ ଅଟଇ ଶୋଣିତ ସନ୍ତାନ ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ ଜ୍ଞାନୀ ! ଗର୍ବ ତାକୁ ହିଁ…
ଜୀବନ୍ତ ଘଟ ଏଇ ଜନ୍ମରୁ ଇଚ୍ଛା ବୋହିଛି ଶେଷ ନାହିଁ ଏ ଇଚ୍ଛାର ନିମ୍ନଗା ଯେଭଳି ପୟୋଧିରେ ମିଶି ତା’ ପରିସୀମା ବୃଦ୍ଧି କରୁଛି । ଶେଷଇଚ୍ଛା ଏ ନୁହେଁ ଅନ୍ତ ପରବର୍ତ୍ତୀ ଇଚ୍ଛାର ଆରମ୍ଭ ଜନ ଖୋଜେ ଏପରି କର୍ମ ଯାହା ବଞ୍ଚି ରହିବ ସବୁଦିନ ତା’ ଅନୁପସ୍ଥିତରେ ବି ପୂର୍ଣ୍ଣ କରୁଥିବ ପ୍ରଶଂସାର କୁମ୍ଭ । ଅଭିନେତା ଅଭିନୟର ସମାପ୍ତେ ଲୋଡ଼େ ପ୍ରଶଂସାର ମାଳ ବିଧ୍ୱସଂ କାମନେ ଅନ୍ତେ ତା’ର ଆସୁ ଶାନ୍ତିର କାଳ…
ଦୁନିଆର ସବୁଠାରୁ କ୍ଷୁଦ୍ର ଅକ୍ଷର ମା’ ବିସ୍ତୃତି ଯାହାର ସିନ୍ଧୁର ପାଣି ବସ୍ତୁତ୍ୱ ଯାହାର ଧରଣୀଠୁ ଭାରୀ ଧର୍ଯ୍ୟ ଧରିବାରେ ତା’ ବୁକୁ ସବୁଠୁ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ପତିତପାବନ ବାନାଠୁ ବି ବଡ଼ ତା’ ମମତା ଭିଜା ପଣତ କାନି । ଜାତି, ଧର୍ମ, ବର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିଶେଷେ ସଭିଙ୍କୁ ନ୍ୟାୟ ବାଣ୍ଟିବା ପାଇକା ଯଥା ଉତ୍ସର୍ଗ ତ୍ରିରଙ୍ଗା ନେତ ତଥା ସୁନ୍ଦର ଅସୁନ୍ଦର ସନ୍ତାନକୁ ପ୍ରେମ ଦେଇ ସବୁ କଷ୍ଟରୁ ରକ୍ଷା କରିଚାଲେ ସେପରା ମା’ର ମମତା ଭିଜା…
