୧. ବଂଶ ଜାତି ଧର୍ମ ସଭିଏଁ ହାରିଲେ ଜିଣିଲା କାମ ଓ ସତ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତିର ନୀତି ସ୍ବଦେଶ ପ୍ରୀତି ବିଶ୍ବାସଭରା ତଥ୍ଯ ୨. ଗାଳି ଶୁଣି କେହି ଦବି ଯାଏନାହିଁ ସଭିଏଁ ପାରିଲେ ଦେଖି ବିରୋଧ ପାଇଁ ବିରୋଧ କଲେ ଲୋକେ ରହଂତି ସାକ୍ଷୀ ବୁଝଂତି ସବୁ ଚାଲାକି ୩. ନିଂଦା ଈର୍ଷା କୁତ୍ସା ସବୁ ପଳାଇଲେ ଉଡ଼ି ଥରକେ ଲୋକେ ଏହି ସବୁ ଦେଲେ ଝାଡ଼ି ୪. ପ୍ରାଦେଶିକ ନେତା ସାରା ଦେଶ କଥା କହି…
ଯାହାକୁ ଦେଇଛି ମାଇପ ନାଆଁ ବୁଝି ବୁଝାଇ କହୁ ଶ୍ବଶୁରଂକ ଝିଅ, ଶଳାର ଭଉଣୀ ନୁହେ କି ସିଏ ବାପାମାଆଂକର ବୋହୂ? କନିଆକୁ ଧରି ଦୁନିଆ ବୁଲଂତି ଭୁଲିଯାଇ ଗାଆଁ ଘର ଛୁଆର ମାଆକୁ ପଚାରଂତି ନାହିଢ଼ଁ ଏମାନେ କେମିତି ବର? ପତ୍ନୀକୁ ସୁଖଦାୟିନୀ ଭାବିଲେ ହୁଏ ସବୁ ଗଡ଼ବଡ଼ ଝିଅ ଭଉଣୀ ବୋହୂ ମାଆ ସିଏ କାହିଁକି ହୁଅ ଅପଡ଼? ଭାର୍ଯାକୁ ‘ ବାହାରି ଯା ‘ କହିଦେଲେ ହୁଏନାହିଁ ଜଣେ ମରଦ ଅଂଡିରା ମାଇପି…
ଯାହାକେ ଦେଇଛ ମାଏପୋ ନାଆଁ ବୁଝି ବୁଝେଇ କହ ଶଶୁରର୍ ଝି, ଶଲାର୍ ବହେନ୍ ଆଏ କି ନୁହେ ବୁଆ ମାଆଁର୍ ବହ? କନିଆଁକେ ଧରି ଦୁନିଆ ବୁଲ୍ସନ୍ ପାସ୍ରି ଗାଆଁ ଘର୍ ଛୁଆର୍ ମାଆକେ ନାଇଁ ପଚ୍ରାନ୍ ଇମାନେ କେନ୍ତା ବର୍? ପତ୍ନୀକେ ସୁଖ୍ଦାୟିନୀ ଭାବ୍ଲେ ହେସି ସବୁ ଗଡ଼୍ବଡ଼୍ ଝି ବହେନ୍ ବହ ମାଆଁ ଆଏ ସେ କାଁଯେ ହେସ ଅପଡ଼୍ ? ଭାର୍ଯାକେ ‘ ବାହାର୍ ଯା ‘ କହିଦେଲେ ନାଇଁହୁଏ ଜନେ…
ଅଜାନ୍ତିକେଁ ବି ଅଭିରନ୍ କଥା ଆଲ୍ମାଲ୍ ଟୁଁଡ଼ୁ ବୁଚ୍ଡ଼ି ଗଲେ ସଦ୍ଭାବ୍ କେନ୍ତା ରକ୍ମେ ଜାନିଛୁଁ ଯାଏସି ବିଗ୍ଡ଼ି ଫେରି ବି କେହି ନାଇଁ କହେବାର୍ ନାପି ତଉଲି କଥା ହେଥିର୍ ଲାଗି ତ ଶୁନ୍ଲା ଲୋକ୍ ହଉଥିସି ବିତ୍ବିତା ରାଂଧ୍ଲା ବେଲେ ତ ଚାଉଲ୍ନୁ ଗୁଢି ବାଛି ଦଉଥିସୁଁ ଫିକି କହେଲା ବେଲ୍କେ ନାଇଁ ବାଛି ନିଛି କଥା ଯାଉଥିସୁଢ଼ଁ ବକି ଏତେ ବକ୍ବକ୍ ହଉଥିଲେ ତ ନାଇଁପଡ଼େ ତାର୍ ପ୍ରଭାବ୍ ରଡ଼ି ଛାଡ଼୍ତେଲ୍ ମାଗୁଥିଲେ…
ନିଜେ ସହି ଭୋକ ଶୋଷ ଯେଉଁ ଲୋକ ଦିଏ କାହା ପେଟ ପୂରେଇ ତା’ ହାତରୁ ଖାଇଥାଏ ଯେଉଁ ଲୋକ ଗୋଡ଼ରେ ବି ପାରେ ଖୁରେଇ ଏମିତି ହୋଇଛି ସମୟ ଏଇନେ କେହି କରେନାହିଁ ସ୍ବୀକାର ଉପକାରୀ ଯେତେ ଚିହ୍ନା ଲୋକଂକୁ କରୁଥାଏ ଧିକ୍କାର କଥା ତ ପଳାଏ ପବନରେ ଉଡ଼ି ଲେଖା ରହିଥାଏ ପଡ଼ି କେହି ମାନେନାହିଁ କାହାର ବୋଲ ଯେତେ ଛାଡ଼ିଲେ ବି ରଡ଼ି ଶିକ୍ଷା ଶାସନ ବିଚାର ସାହିତ୍ୟ ହେଲାଣି ଶବ୍ଦଖେଳ ଭାବନା…
