“ଓହୋ ! ଝୁନା ବୋଉ ତୁମ ଗୁଣମନ୍ତ ପୁଅକୁ ଟିକେ କୁହ ଜଲଦି ବାହାରିକି ଆସିବ । ମୋ ଗାଡ଼ିଟା ଖରାପ ହୋଇଯାଇଛି । ତା’ପରେ ମଧ୍ୟ ସାନ ଭାଇଠୁ ଗାଡ଼ିଟା ମାଗିକି ଆଣିଛି

ଘର ବଗିଚାରେ ଗୋଲାପ, ଡାଲିଆ, ଗେଣ୍ଡୁ, ରଜନୀଗନ୍ଧା ଆଦି ନାନା ପ୍ରକାର ଫୁଲ ଫୁଟି ଚାରିଆଡ଼େ ମହକି ଯାଉଛି । ବଗିଚାଟି ସ୍ଵର୍ଗର ନନ୍ଦନକାନନ ପରି ଦୂରରୁ ଦୃଶ୍ୟମାନ ହେଉଛି । ଯିଏ ବି

ବହୁ ଦିନ ପରେ ବହୁ କଷ୍ଟରେ ଘରୁ ପାଦ କାଢ଼ି ବଜାରକୁ ଆସିଥିଲା କିଛି କିଣାକିଣି କରିବ ବୋଲି । ଏତେ ଭିଡ଼ରେ ବି ନାଆଁଟା ଶୁଣି ଚମକି ପଡ଼ିଲା ମୀରା । ଏତେ

(୧) ପଖାଳ ବେଲା ସାଙ୍ଗକୁ ଶାଗଭଜା, ବଡ଼ିଚୁରା ଆଉ ବିଲାତି ବାଇଗଣ ପାଗ ଥାଳିଟି ବାଢ଼ୁ ବାଢ଼ୁ ରମା କହୁଥିଲା ବିଜୁକୁ, “ହେଇଟି ଶୁଣିଲଣି ନା ନାଇଁ? ସେଇ ଯୋଉ ରିକିସାରେ ମାଇକି ବୁଲେଇ

ସହରଠାରୁ ଚାଳିଶି କିଲୋମିଟର ଦୂରରେ ମଧୁପୁରର ଥାନାରେ ବସି, ଗୁନୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଛି ଥାନା ଅଧିକାରୀ ବଂଶୀଧର ମହାନ୍ତିଙ୍କୁ । “ବାବୁ ଆଇବେ ନା ଆଜି?” ଗୁନୁ ପଚାରିଲା ଥାନା କନେଷ୍ଟବଳ ସାହୁବାବୁଙ୍କୁ ।

ସବୁ ନାରୀ ମିଛିମିଛିକା ବାଲିଘର ଖେଳିବା ସମୟରୁ ହିଁ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖନ୍ତି ସୁନାର ସଂସାରଟିଏ ଗଢ଼ିବାକୁ । ଯେଉଁଠି ଥିବ ଖାଲି ମନର ମଣିଷଟିଏ, ଆଉ ତା’ ଚାରିପାଖର ପରିବେଶ । ତାକୁ ହିଁ

॥୧॥ “ଝିଅ ! ଖାଇସାରିଲୁଣି? ନା ସେମିତି ବସିଛୁ?” ଆର ରୁମ୍‌ରୁ ମାମାର ପାଟି ଶୁଣି ଟିଭି ଦେଖାରେ ମଜ୍ଜି ଯାଇଥିବା ଝିଅର ଧ୍ୟାନ ଭାଙ୍ଗିଗଲା । ଆରେ ସତେ ତ! ଖାଇବା ଏ

(ଏକ) ଅସାଧାରଣ, ଆକର୍ଷକ ଶରୀର, ବେଶି ଲମ୍ବା ନାହିଁ, ବାଙ୍ଗର ବି ନାହିଁ । ଥରେ ଦେଖିଦେଲେ ଯେ କୌଣସି ଲୋକ ବି ଆକୃଷ୍ଟ ନ ହେଇ ରହି ପାରିବନି । ଗୋରା ମୁହଁରେ