କଥା ଦେଇଥିଲି ସେ କଥା ରଖିଲି ଦେଖ ମୁଁ ମୌସୁମୀ ଓଡ଼ିଶା ଆସିଲି, ନବୁଝି ନସୁଝି କ‌ହୁଅଛ ତୁମେ ମୁଁ ଯେ ତୁମକୁ ଧୋକା ଦେଇଦେଲି । ଆସିବାରେ ଟିକେ ବିଳମ୍ବ ହୋଇଛି ହୃଦୟଙ୍ଗମ

ନଈ ସେ ପାଖରେ ତୁମେ ନଈ ଏ ପାଖରେ ମୁଁ, ଦିନ ଥିଲା ତୁମେ ମୋତେ ଚାହୁଁଥିଲ ମୁଁ ବି ଚାହୁଁଥିଲି ତୁମକୁ !!! ପରସ୍ପର ପରସ୍ପରକୁ ଦେଖୁଥିଲେ ପୁଣି ବି ଖୋଜୁଥିଲେ ଆହୁରି

ମେଘୁଆ ପାଗରେ ହଜିଯିବା ଆମେ ଏମିତି ଏକ ଜାଗାରେ, ଫୁଲକୁ ଭ୍ରମର ଚୁମୁଥିବ ଖାଲି ଖୁସି ଖୁସିର ପ୍ରେମରେ । ଝରୁଥିବ ବର୍ଷା ଡାଳରୁ ମୂଳକୁ ତଳେ ଥିବା ଦୁହେଁ ବସି, ଓଠରେ ଓଠକୁ

ସଞ୍ଜ ଆସିଗଲେ ତୋ କଥା ମନେପଡ଼େ ରାତି ହେଲେ ତୋ ଛବି ଉଙ୍କିମାରେ କେମିତି କହିବି ତୋ ଆଗେ ସ୍ୱପ୍ନରେ ମୁଁ ନିତି ଏମିତି ହଜୁଥାଏ । ଚାଲିଗଲେ ପଛକୁ ବୁଲି ଚାହେଁ ଲାଗୁଥାଏ

କାହିଁକି ଖେଳୁଛ ନାରୀଙ୍କ ଦେହରେ କି ଲାଭ ତୁମେ ବା ପାଉଛ, ମାଂସ ଲୋଭୀ ତୁମେ ରାକ୍ଷସ ସାଜିଣ ଅନ୍ୟର ଜୀବନ ନେଉଛ । କାମନାରେ ତୁମେ ବଶବର୍ତ୍ତୀ ହୋଇ କାହିଁକି ଇଜ୍ଜତ ଲୁଟୁଛ,

କାଗଜ ଟୁକୁଡ଼ା ସାଇତିଲୁ ବୋଲି କାହିଁକି ତୋ ଏତେ ଅହଂକାର, କାଗଜର କ’ଣ ହେବ ତରଳି ଯାଏ ଏଇଠି ଲୌହ ପଥର ॥ ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ ଲୋକଙ୍କ ବଳି ଦେଇ ଗଢ଼ି ଦେଲୁ

ମୋ ଗାଁ ପୋଖରୀ ଗଙ୍ଗା ଠାରୁ ପବିତ୍ରତମା , ବିନ୍ଦୁଏରେ ଭରା ସିନ୍ଧୁଏ ମମତା ତା’ ସମ ନାହିଁ କିଛି ଉପମା । ସ୍ଥିତ ପ୍ରଜ୍ଞ କଠୋର ତପସ୍ୟାରତ ବାଣ୍ଟୁଥାଏ ଅମୃତ ଧାରା ,

ମାନବିକତାକୁ ସାଥିରେ ଧରି ଆସିବ କି ତମେ ମାନବ ସାରା ଦୁନିଆ ବଦଳି ଯିବ ତମର ହେଲେ ଆବିର୍ଭାବ । ମାନବିକତା ନାହିଁ ବୋଲି ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଦୟା ନାହିଁ ଏଠାରେ ଏସବୁ ସାଥିରେ

ସେ କନ୍ୟା, ଭଗିନୀ, ଜାୟା ଓ ଜନନୀ କେଉଁ ଅଜଣା ହସ୍ପାତାଳରେ ହୁଏ ଅଜଣା ଭୃଣ ହତ୍ୟା ଅଥବା ମିଳେ ପଲିଥିନ୍‌ ଜରିରେ ବନ୍ଧା ଅଳିଆଗଦା ବା ରେଳ ଧାରଣା ନିକଟରୁ ପୁଣି ବିଦ୍ୟାଳୟେ

ତୁମେ ଯେମିତି ଝରିଯାଅ ସକାଳ ହେବା ପୂର୍ବରୁ ସ୍ୱପ୍ନ ମୋର ହଜିଗଲା ନିଦ ଭାଙ୍ଗିବା ଆଗରୁ । ତୁମେ ଯେମିତି ଝରିଯାଅ ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ବୃନ୍ତରୁ ସ୍ୱପ୍ନ ସ୍ଵପ୍ନସବୁ ଝରିଲେଣି ଲୁହ ହେଇ ମୋ ଆଖିରୁ

କେବେ ହେଲେ ତୁମ ମଥାର କୁଙ୍କୁମ କେବେ ଗଭାର ଗଜରା, ନୟନ ଅଞ୍ଜନ ହେଲେ କେତେବେଳେ ପୁଣି କେବେ ଗଳାହାରା । ନହୁଲି ଅଧରେ ନାଲି ଗାଢ଼ ରଙ୍ଗ ଲାଜରା ବଦନ ହସ, ଆଉ