ଏକାନ୍ତରେ ବସି ଅତୀତରେ ଭାସି ସାଉଁଣ୍ଟୁଥିଲି ମୋ ସ୍ମୃତି ଚଗଲା ପବନ ଚହଲେଇ ମନ ଥରହର କଲା ଛାତି କେତେ ବାଲିଘର ମିଶି ତୋଳୁଥିଲୁ ହାତରେ ହାତକୁ ଛନ୍ଦି ବାଲିଘର କି ସୌଦାଗର ଯିଏ

କେତେ ତୁମ ସାହାସ ଲଢ଼ ଜାତି ମାନ ପାଇଁ ନାହିଁ ତମ ଆରାମ ତୁମେ ବୀର ଯବାନ ମାଟି ମାଆ ପାଇଁ ଅଭିମାନ ଅଟ ତୁମେ ଶତ୍ରୁପକ୍ଷ ଥରହର ତୁମ ହୁଙ୍କାର ବାଣୀରେ ନିଜ

ଆଶା, ଅଭିଳାଷା, ଅଭିଯୋଗ କେତେ ଆସେ ଜୀବନ ପଥରେ, ତଥାପି ଭୁଲିନି ତୁମକୁ ମୁଁ ଆଜିର ସପନରେ । ସପନର ବଣିକ ସାଜି ଆସିଥିଲ ମୋ ମନେ, ହେଲେ କହିବାକୁ ଡର ଲାଗେ ସତ

ହଁ, ଏହାହିଁ ଭୁଲ… ଜନନୀ ଗର୍ଭେ ଶଶିକଳା, ନାଭି ମୁଣ୍ଡାରେ ଧରି କଳା, ଆଈ ମା’ର ନିଆଁ ପୁଳା, ସବୁ ପାଶୋରି ଆସେ ଧଳା, କ’ଣ? ଏଇଟା ଭୁଲ ।…(୧) ସୁଖ ନିଦ୍ରାରେ ଥାଏ

ସୁରାରଙ୍ଗି ଓଠି କୋକିଳ କଣ୍ଠି ଗୋ ସରୋଜ ଉରଜି ବାଳା ମଦନ ଶରେ ଯା’ ପରାହତ ତୋର ଏ ଛାର କିଙ୍କର ବେଳା, ଘନ ଜଘନି ହେ ସୁଡୋଳ ନିତମ୍ବି ଆଜ କି !

କେବେ ତୁ ଆସିବୁ ମୋ ପାଖକୁ ଧାଇଁ ଅନେଇ ବସିଛି ମୁହିଁ ସେ ଅଭୁଲା ହସ ସେ ଅଭୁଲା ବେଶ ମନେ ପଡ଼େ ନୀତି ରାତି । କଥା ଦେଇଥିଲି କଥା ଦେଉଅଛି ପର

କିଏ କହେ ଜଗା, କିଏ ଜଗନ୍ନାଥ, କୋଟି କୋଟି ନାମ ତୋ’ର, ତୁହି ରାମଚନ୍ଦ୍ର, ତୁହି ପର୍ଶୁରାମ, ସହସ୍ର ରୂପ ତୋହର ।।୧।। ଅପଲକ ନୟନେ ରହିଛୁ ଅନାଇ, ତୋହର ଭକତ ଗଣଙ୍କୁ, ଭକତିରେ

ଏଇ ତ ଫୋପାଡ଼ି ଦେଲି ଇଚ୍ଛା ସବୁ… ସବୁ ଆଶା… ସବୁ ଅଭିଳାଷ… ଚିରିଚାରି ଜାକିଜୁକି ବନ୍ଦକରି ସୁନା ଫରୁଆରେ ଅମର୍ଯ୍ୟାଦା ହୋଇଥାନ୍ତା ବୋଲି ସେଇମିତି ପବନରେ ରାସ୍ତାକୁ ଫିଙ୍ଗି ଦେଇଥିଲେ । ଆଶା

ତୁମ ନାମ ଶୁଣି ମୁଁ ଭୟ ପାଏ, ଆନନ୍ଦ ବି ପାଏ କେବେ ଭାବବିହ୍ୱଳ ବି ହୁଏ ତୁମେ ପରା ମୋର ବାପା ! ତୁମେ ଯେତେବେଳେ ଧରିଥାଅ ମୋର ହାତ ଭୁଲି ମୁଁ

ସ୍ମୃତି ତୁମେ କେବେ ଶୀତ ସକାଳର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଆଲୋକର ତାତି; କେବେ ତୁମେ ପୁଣି ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ଜହ୍ନ ଓ କଇଁ ଫୁଲର ସେ ପ୍ରୀତି । ସ୍ମୃତି ତୁମେ କେବେ କାଳବୈଶାଖୀ ଅଦିନ ବର୍ଷାର

ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା ସେ, ବିଶ୍ୱର ମାଆ, ଗଢ଼ିଛି ଦୁନିଆ, ଶାନ୍ତ କରି ନିଆଁ; ହରାଭରା ଆଜି ତା’ପାଇଁ ଠିଆ, କେହିକି ନେବେ? ତାହାରି ପାହ୍ୟା; ନଦୀ କ’ଣ କରିବ, ନଦୀର ବାଖ୍ୟା? (୧) ପୁରାଣ ଗାଏ,

ନାଲି ଆଖି କରି ଶାସନ କରନ୍ତି ସପନ ଦେଖେଇ ସାହସ ବଢ଼ାନ୍ତି ବୁଝନ୍ତି ସମସ୍ତ ଅଳି । ଲୁହ ପି’ ପୁଣି ହସିବା ଶିଖାନ୍ତି ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ସହି ଆଗକୁ ବଢ଼ାନ୍ତି କରନ୍ତୁ ପଛକେ