ତୁମେ ହିଁ ଜୀବନ ତୁମେ ହିଁ ପ୍ରାଣ ତୁମେ ଜୀବନର ଆଧାର, ତୁମେ ଜଳ ତୁମ ବିନା ଏ ସାରା ଜଗତ ହୁଏ ହାହାକାର । ଟୋପାଏ ଜଳରେ ଛୋଟ ଚାରାଟି ବୃକ୍ଷରେ ପରିଣତ

ଓଡ଼ିଆ ଅମେରେ ସବୁରି ଆଗରେ, ଉର୍ଦ୍ଧେ ଆମରି ମଥା । ଗରବେ କହିବା ଓଡ଼ିଆ ଆମେରେ ଓଡ଼ିଆ ମୋ ମାତୃଭାଷା । ଆମରି ଠାକୁର ଜଗତରନାଥ ନୀଳାଦ୍ରି ନୀଳାଚଳ, ସରଗେ ସେ ମହୋଦଧି ଉତ୍କଳ

ହେ ମୋ ଉତ୍କଳ ମାତା, ହେ ମୋ ଜନନୀ ତେଜସ୍ଵୀ, ଯଶସ୍ୱୀ ବୀରଙ୍କ ଗର୍ଭଧାରିଣୀ ପୂଜନୀୟା, ବନ୍ଦନୀୟା ହେ ଉତ୍କଳ ଭୂମି ସମଗ୍ର ଓଡ଼ିଆ ଜାତିର ତୁ ମଉଡ଼ମଣି । ବକ୍ଷରେ ଆଚ୍ଛାଦିତ ଚିର

ହେ ପ୍ରିୟା ମଧୁସ୍ମିତା ତୁମେ ମୋ ହୃଦୟର ଅକୁହା କଥା ତୁମେ ମୋ ଜୀବନର ମରମ ବ୍ୟଥା ତୁମେ ମୋ ଶୟନର ନିଦ୍ରା ହୀନତା ତୁମେ ମୋ ବଗିଚାର ଅପରାଜିତା ।। ହେ ପ୍ରିୟା

ରେ ଓଡ଼ିଆ ! ତୋର ମନେ ଅଛି ସେ ବେଳ? ଗାଁ ଦାଣ୍ଡେ ଧୂଳି ଉଡ଼େଇ ପକେଇ କାନ୍ଧେ ବସ୍ତାନି ଯେବେ ଅଗଣାରେ ଚିଲଉଥିଲୁ ବୋଉ ! ବାଢ଼େ ପଖାଳ ! ଗେହ୍ଲା ସନ୍ତାନର

ଦେଖ, ବଦଳି ଯାଇଛି ତା’ର ଚି଼ତ୍ର ଅତ୍ୟାଚାରର ନିହାଣ ମୁନରେ, ଦେବୀ ପରି ଜଳୁଥାଏ ସେ ପ୍ରତିହିଂସାର ଜ୍ଵାଳାରେ । ବଦଳି ଯାଇଛି ତା’ର ସରଳ ହୃଦୟ କାମନାର କ୍ରୁର ଅଗ୍ନିରେ, ତଥାପି ଜାଳିଛି

ମୁଁ, ମୁଁ ଆଦ୍ୟଚିରନ୍ତିନୀ ଜନନୀ, ଜାୟା, ଭଗିନୀ ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତ୍ରୀ, ତ୍ରାଣକର୍ତ୍ତ୍ରୀ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ସଂହାରକର୍ତ୍ତ୍ରୀ । ମୁଁ, ଜୀବନଯାତ୍ରାରେ ମୁଁ ଏକ ନାୟିକା ମୁଁ ଦୁହିତା, ନିଭାଏ କେବେ ଝିଅ ତ କେବେ ବଧୂର

ବହୁ ଯୁଗ ଧରି, ହୋଇଥିଲା ନାରୀ କେବଳ ଜନୟିତ୍ରୀ ଏବେ ତ ହେଲାଣି, ଦେଖୁଛୁଁ ସଭିଏଁ ଛାତ୍ରୀ, ଧାତ୍ରୀ, ନେତ୍ରୀ କର୍ତ୍ରୀ, ବିଦ୍ୟାଦାତ୍ରୀ ତେବେ ବି ତା’ ସହ କରୁନାହିଁ କେହି ମୈତ୍ରୀ ଦେଖୁଛି