ଏମିତି ରଙ୍ଗ ଲାଗିଛି ଦେହରେ କରି ପାରୁନାହିଁ କିଛି ସଞ୍ଜ ଆକାଶରେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ମୁଁ ଦେଖୁଛି ଚିନ୍ତା ତ କରୁଛି ବସି । ବୈଶାଖର ଖରା ଭଲ ଲାଗୁଛି କଣ୍ଟା ଲାଗେ ଫୁଲ ପରି

ଆଖି ପଲକ ମୋ     ଲାଖି ରହିଯାଏ ପ୍ରିୟା ତୋ ଗୋଲାପୀ ଓଠେ ତୋ ଓଠରୁ ମଧୁ     ଶୋଷି ନେବାପାଇଁ ମନ ମୋ କୁରୁଳି ଉଠେ ଝରକା ଫାଙ୍କେ ତୋ     କଣେଇ ଚାହାଣୀ ଖେଳେ ଲୁଚକାଳି ଖେଳ ତୋ ମନର

ଯେତେ ଯାହା କଲେ ହାଣିଲେ କାଟିଲେ ଗଛ କ’ଣ କିଛି କହିଛି ଖରା କି ବରଷା କାକର କୁହୁଡ଼ି ନୀରବରେ ସବୁ ସହିଛି ॥ ବିପଦ ଆପଦ ଜୀବନେ ଆସିଲେ ମଥା ପାତି ଆମେ

ତମ କୃଷ୍ଣ କବରୀର ଗୋଲାପ ପାଖୁଡ଼ା ମତୁଆଲା କରେ ମତେ । ସୁଗନ୍ଧରେ ତା’ର ମହକି ଉଠୁଛି ମୋ ପ୍ରେମ ଗମ୍ଭିରୀ ଭିତରେ ସାଇତା ସ୍ଥାନ ଯେତେ । ଚିର ଇପ୍ଷିତ ଚିର ଆକାଂକ୍ଷିତ

ଆଖି ଖୋଲା ହେଉ ହେଉ ତା’ ଚରିତ୍ର ଉପରେ ପ୍ରଶ୍ନ । ବନ୍ଦ କଲେ ତ ସ୍ୱପ୍ନର କୁହେଳିକା । ତୋ’ର ଗୋଟିଏ ନ୍ୟୁନ ଚିନ୍ତାଧାରା ତା’ର ଅସ୍ଥିତ୍ଵ ଛଡ଼ାଇ ନେଲା ! କିଛି

ଅସରନ୍ତି ତୃଷ୍ଣା ଏ ମନର ଘର ନରକ ପଥରେ ହୁଏ ଅଗ୍ରସର ॥ ଚଞ୍ଚଳ ମନଟି କାମନାର ଦାସ ଶରୀର ସୁଖ ପାଇଁ ଦୁଃଖକୁ ଗ୍ରାସ ॥ ଆଜିର ନାରୀକୁ ସଜାଇ ଖେଳଣା କାମନା

ପ୍ରକୃତି ଓ ପୁରୁଷର ବର୍ଣ୍ଣନ ନଦୀ ସଙ୍ଗେ ସାଗରର ମିଳନ କାଳିଦାସ ଶକୁନ୍ତଳା କାହାଣୀ କାବ୍ୟିକ ରସ ଝରେ ଦିବାରାତି ! ଅବିରତ କବିତାର ଉପମା ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ କଳ୍ପନାର ମହିମା ଅପବାଦ କୁଳବାଡ଼ ଡେଇଁ

ଜ୍ଞାନର ଆକାଶେ ସୁରୁଜ ଉଏଁନା ଅଜ୍ଞାନ ଗଲାଣି ଖେଳି ମନୁଷ୍ୟ ଭିତରେ ଚେତନା ହଜିଲା ତୁଚ୍ଛ ପାଇଁ କରେ କଳି ଦୟା, କ୍ଷମା ତା’ ମନରୁ ଧୋଇଲା ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ ଦିଏ ବଳି ନବା