ଶ୍ରାବଣ ଆସିଲେ ମଧୂ ବରଷିଲେ ମନେପଡ଼େ ପ୍ରିୟତମା, ସଜେ ଶିଖି ନାଚି ଚନ୍ଦ୍ରିକା ତୋଳିଲେ ଝୁରେ ପ୍ରାଣ ପ୍ରିୟତମା । ଭରା ସରସୀରେ ତରଙ୍ଗ ଝଲସେ ମେଘ ମାଳ ଛବି ଆଙ୍କି, ପ୍ରୀତିର ପଣତ

“ମା” ଗାଡ଼ିଆ କି ପୋଖରୀ ନୁହେଁ ନଈ ଆଉ ସମୁଦ୍ରଠାରୁ ବି ଆହୁରି ବିସ୍ତୃତ ତା’ ପଣତର ଉପତ୍ୟକା ଏତେ ଲମ୍ବା ଯାହା ଢାଙ୍କି ଦେଇପାରେ ଏ ବିଶାଳ ଜଗତ ସେ ପଣତରେ ମଥା

ଆଜି ଜୀବନର ସାୟାହ୍ନରେ ମନେ ପଡ଼େ ସେହି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଅମୂଲ୍ୟ, ଅଭୂଲା, ଅବିସ୍ମରଣୀୟ ନିଷ୍ଫଳ ନଥିଲା ପ୍ରଚଷ୍ଟା ସେ ଦିବ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱର ଯାହାଙ୍କ ପାଇଁ ଜୀବନ ଆଜି ଅବିରତ, ଅଚିନ୍ତ୍ୟ, ଅବଧାରିତ । ଥିଲି