ଶିକ୍ଷାରୁ ଚରିତ୍ର, କର୍ମ ଅପବିତ୍ର, ସମାଜର ହିତ ହଜିଗଲା; ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷା ନେଇ, ବଡ଼ ପଦ ପାଇ, ମାନବତା କାଇଁ ହଜିଗଲା? ସ୍ୱାଭିମାନୀ ହୋଇ, ଶାଗପେଜ ପିଇ, ଆନନ୍ଦେ ଚଳିବା ହଜିଗଲା; ଦରମା ଗୋଟେଇ,

ପାହାନ୍ତିଆ ନରମ ସକାଳରେ, ହରିତ କୋମଳ ଦୁର୍ବାଦଳେ, ନରମ ନରମ ଫୁଲ ପାଖୁଡ଼ାରେ, ଚିକମିକି ତୁହିନାଂଶୁ ହସିଦେଇ କୁହେ, ଶରତ ଆସୁଛି… ଶରତ ଆସୁଛି… ଶରତ ଆସୁଛି । ସବୁଜ କ୍ଷେତର ଧାରେ ଧାରେ,

ଆନତ ନୟନା ଯୋସେଫାଇନ ଆଗୋ ! ଝୁର ତୁମେ ଏକାକିନୀ କପାଳରେ କର ନୟନରେ ନୀର ଭାବେ ମଗ୍ନା ଅଭାଗିନୀ ।୧। ମରାଳ ଗାମିନୀ ପଙ୍କଜ ନୟନୀ ସୁନ୍ଦରୀ ଅନୁପମା ରୂପ ରାଜି ତବ

ନା କାଉର କର୍କଶ ରାବ ନା କୁମ୍ଭାଟୁଆ ବଣି, କୋଇଲିର କୁହୁକୁହୁ ସ୍ୱର, ଆଉ ତ ଶୁଭୁନି । ଶୁଭୁ ନାହିଁ ଆଉ ଗୋରୁ ଗୋଠ ହମା ରଡ଼ି, ନାହିଁ ଯେ ବସନ୍ତ, ନା

ସ୍ୱାଧୀନ ଚିତ୍ତର ସ୍ୱାଧୀନ ହସ୍ତରେ, ସ୍ୱାଧୀନ କରଇ ଯୁଦ୍ଧ; ପରାଧିନ ଗ୍ଲାନି ପରର ଗୋଲାମି, ସ୍ୱାଧୀନ ମାଗଇ ସୁଧ ।…୧ ସ୍ୱାଧୀନ ଜନ୍ମଇ ସ୍ୱାଧୀନ ବଢ଼ଇ, ସ୍ୱାଧୀନତା ପରିଚୟ; ଭାବନା ସ୍ୱାଧୀନ କର୍ମରେ ସ୍ୱାଧୀନ,

ପବନ ଏବେବି ଅଭିମାନ କରେ ତୁମ ସ୍ପର୍ଶ ପାଇଁ ପତର ଫାଙ୍କରେ ଜହ୍ନ ଏବେବି ମୁହଁ ଘଷେ ଆକାଶ ଛାତିରେ ତୁମକୁ ଦେଖିବାକୁ ପୂର୍ଣିମା ରାତିରେ । ଲିଭିଲା ଜୁଇର ପାଉଁଶ ଗଦା ମୁଁ

ତମେ ଆସ ଜହ୍ନ ଆଲୁଅରେ ପୁଣି ହଜିଯାଅ ଭସା ବାଦଲରେ ତମେ ବି ନିଜେ ଜାଣନା କେମିତି ବା ଜାଣିବ ମୋ ମନର ଭାବନାକୁ ତମେ ଅଛ ସିନା ମୋ ମନରେ, ହେଲେ ତମେ