ଲୋକଂକ ବାଣୀ ନିୟଂତ୍ରଣ ପ୍ରଚେଷ୍ଟା ଅଟେ ଅକାରଣ ଶବ୍ଦକୋଷ କି ବ୍ୟାକରଣ ନ ହୋଇପାରେ ସର୍ବମାନ୍ୟ ନିର୍ଦିଷ୍ଟ କାଳେ ସ୍ଥଳେ ଭାଷା ଯେମିତି ସୁଦଶା ଦୁର୍ଦଶା ଭୋଗେ, ତହିଁର ବିବରଣ ଲିଖିତ ବହି ବ୍ୟାକରଣ ଭୁଲ୍ କି ଠିକ୍ ନିରୂପଣ କରିବା ନୁହେ ସମୀଚୀନ ନିଜେ ବୋଲାଇ ସର୍ବୋତ୍କୃଷ୍ଟ ବ୍ୟକ୍ତି ହିଁ କରେ ଭାଷା ଭ୍ରଷ୍ଟ ଜଣେ କହିଲେ ଜଣେ ବୁଝି ଚଳାଂତି ଆପଣା ମରଜି ଏଥିରେ ଅନ୍ୟ କେହି ମଥା ଘୂରାଇ ପାଏ ମନେ ବ୍ୟଥା…
ଜୀବନର କିଛି ପୃଷ୍ଠାର ପଛକୁ ଯାଇ ଦେଖେ ତ ତୁମକୁ ପାଏ ସ୍ମୃତିକୁ ରୋମନ୍ଥନ କରେ ତୁମସାଥେ ଚୁପ୍ ଚାପ ନଈକୂଳ ତୁଠରେ ରାଗ ଅଭିମାନ ସବୁ ଅଜାଡ଼ି ଦିଅ ମୋ ଉପରେ ଆଉ ବାନ୍ଧି ହୋଇଯାଅ ମୋ ଛାତି ଚିବୁକରେ ଢଳ ଢଳ ଲୋତକ ପୁର୍ଣ୍ଣ ଆଖିରେ କୁହ ଛାଡ଼ି ଚାଲିଯିବନି ତ ସମୟ ସୁଅରେ ସେହି ଅମୂଲ୍ଯ ସମୟରେ ନିଜକୁ ସମ୍ଭାଳି ପାରୁନଥିଲି ସତରେ ପୂର୍ବରୁ ନିଜକୁ ସମର୍ପଣ କରିଥିଲି କେବଳ ହୃଦୟକୁ ଛୁଇଁ…
ଏହାର ତାହାର, ଆମର ତାଂକର ଭିତର ବାହାର ଶବ୍ଦ ଜଣା ପଡ଼େନାହିଁ ସହଜେ ଲୋକଂକୁ କିପାଇଁ ବୃଥା ବିବାଦ ଯେଉଁ ଶବ୍ଦ ଯେଉଁଠାରୁ ଆସିଥାଉ ପଡ଼ିଲେ ଲୋକଂକ କାନେ ତାହା ବଦଳାଇ ସୁବିଧାନୁସାରେ ସାଇତି ରଖଂତି ମନେ କାଳେ ଦରକାର ପଡ଼ିଯାଇପାରେ କିଏ ଜାଣେ କେବେ ଦିନେ ବେଶି ଜାଣିଥିଲେ କମ୍ ହଇରାଣ ଏମିତି ବୁଝଂତି ଜନେ ଯେତେ ଭାଷା ହୁଏ ନିତ୍ୟ କଥିତ ସବୁ ରହି ମିଳିମିଶି ଲୋକ ମନ ଭାବ ରୁଚି ଅନୁଯାୟୀ ପାରଂତି…
ନିଶୁଆ ବୁଢାକୁ ଲୋକେ ଜାଣିଥିଲେ ଧରୁଥିଲା ଗୋଟେ ବାଡ଼ି ମୁଂଡରେ ରଂଗିନ ପଗଡ଼ି ନିଜ ବୋହୂ ସଂଗେ ହୋଇ ଯୋଡ଼ାଯୋଡ଼ି ଧରା ପଡ଼ିଗଲା ଅଧ ରାତିରେ କିରୋସିନ୍ ଢାଳି ଜାଳିଦେଲା ନିଆଁଖାଡ଼ି ବୋହୂ ଛାଡ଼ୁଥିଲା ରଡ଼ି ପୂରା ଘର ଗଲା ପୋଡ଼ି ମୁଲକରେ ସେ ଖୁବ୍ ବଡ଼ ପଇସାବାଲା ପାଂଚଟି ଗାଆଁର ମଝିରେ ଜାଗା ବାଛିଲା ଜମି କିଣି ସେଠି ତୁରଂତ ତୋଳାଇ ଦେଲା ସୁଂଦର ସତୀ ଗୁଡ଼ି ଆଖର ପାଖର ଗାଆଢ଼ଁର ମାଇପି ଧାଡ଼ି ଦେଉଳ…
ଚମତ୍କାର୍ ଇ ତିହାର୍ ନୁରା ନାଇଁ ଉପହାର୍ କାହାର୍ ଯାହାର୍ ତାହାର୍ ମନ୍ଘିନା ବ୍ୟବହାର୍ ଭେଦ୍ ଭାବ୍ ସଂହାର୍ ଖାଲି ଜିତ୍, ନାଇଁ ହାର୍ ନାଇଁ ଚାଂଦା ଭେଦା ଭାର୍ ସଭେ ସପରିବାର୍ ପୂର୍ବାପାତିର୍ ସଂସ୍କାର୍ ମାନସିକ୍ ଉପଚାର୍ ନାଇଁ ଶୁଭେ ହାହାକାର୍ ଉଭାନ୍ ସବୁ ଅନାଚାର୍ ଖୁଲା ମେଲା ଘର୍ ଦୁଆର୍ ସମ୍କୁଁ ସମାନ୍ ସତ୍କାର୍ ମାଟି ମାଆଁକେ ଜୁହାର୍ ଦେଇଚାଲିଛେ ଆହାର୍ କର୍ସି ଆଶା ସଂଚାର୍ କିଛି ନାଇଁହୁଏ ନାର୍ଖାର୍ ଫଏଲିବା ନୂଆଁ ବିଚାର୍…
