ଯାହାକେ ଦେଇଛ ମାଏପୋ ନାଆଁ ବୁଝି ବୁଝେଇ କହ ଶଶୁରର୍ ଝି, ଶଲାର୍ ବହେନ୍ ଆଏ କି ନୁହେ ବୁଆ ମାଆଁର୍ ବହ? କନିଆଁକେ ଧରି ଦୁନିଆ ବୁଲ୍ସନ୍ ପାସ୍ରି ଗାଆଁ ଘର୍ ଛୁଆର୍ ମାଆକେ ନାଇଁ ପଚ୍ରାନ୍ ଇମାନେ କେନ୍ତା ବର୍? ପତ୍ନୀକେ ସୁଖ୍ଦାୟିନୀ ଭାବ୍ଲେ ହେସି ସବୁ ଗଡ଼୍ବଡ଼୍ ଝି ବହେନ୍ ବହ ମାଆଁ ଆଏ ସେ କାଁଯେ ହେସ ଅପଡ଼୍ ? ଭାର୍ଯାକେ ‘ ବାହାର୍ ଯା ‘ କହିଦେଲେ ନାଇଁହୁଏ ଜନେ…
ଅଜାନ୍ତିକେଁ ବି ଅଭିରନ୍ କଥା ଆଲ୍ମାଲ୍ ଟୁଁଡ଼ୁ ବୁଚ୍ଡ଼ି ଗଲେ ସଦ୍ଭାବ୍ କେନ୍ତା ରକ୍ମେ ଜାନିଛୁଁ ଯାଏସି ବିଗ୍ଡ଼ି ଫେରି ବି କେହି ନାଇଁ କହେବାର୍ ନାପି ତଉଲି କଥା ହେଥିର୍ ଲାଗି ତ ଶୁନ୍ଲା ଲୋକ୍ ହଉଥିସି ବିତ୍ବିତା ରାଂଧ୍ଲା ବେଲେ ତ ଚାଉଲ୍ନୁ ଗୁଢି ବାଛି ଦଉଥିସୁଁ ଫିକି କହେଲା ବେଲ୍କେ ନାଇଁ ବାଛି ନିଛି କଥା ଯାଉଥିସୁଢ଼ଁ ବକି ଏତେ ବକ୍ବକ୍ ହଉଥିଲେ ତ ନାଇଁପଡ଼େ ତାର୍ ପ୍ରଭାବ୍ ରଡ଼ି ଛାଡ଼୍ତେଲ୍ ମାଗୁଥିଲେ…
ବହିର୍ ସମିଆ ସରିବସ୍ଲାନ ବଁଚି ରହିଛେ ଲେଖା କାଗଜ୍ ଛାଡ଼ି ପର୍ଦା ଉପରେ ଦଉଛେ ଜହ ଦେଖା କେହି ନାଇଁପାରେ କେଭେଁ କରି ବହିର୍ ମୁଡ଼୍କାଟ୍ ଆକାର୍ ପ୍ରକାର୍ ବଦ୍ଲି ଗଲାନ ସେନ୍ତେଇ ଅଛେ ପାଠ୍ ଗୁଟେ ଠାନେ ଯେନ୍ ପାଠକ୍ ନୁର୍ସି ଭାବ୍ ବିଚାର୍ ଜ୍ଞାନ୍ ଯେନ୍ତେଇ ହଉ ପାଠ୍ ପାଏସି ବଢ୍ସି ତାହାର୍ ମାନ୍ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ କୁମାର ତ୍ରିପାଠୀପ୍ରଫୁଲ୍ଲ କୁମାର ତ୍ରିପାଠୀ, ସାହିତ୍ୟ ଏକାଡେମୀ ପୁରସ୍କାରପ୍ରାପ୍ତ ଜଣେ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟିକ ଓ ଭାଷାବିତ୍ ।…
ନିଜେ ସହି ଭୋକ୍ ଶୋଷ୍ ଯେନ୍ ଲୋକ୍ ଦେସି କାହାର୍ ପେଟ୍ ପୂରେଇ ତାର୍ ହାତୁଁ ଖାଇଥିସି ଯେନ୍ ଲୋକ୍ ଗୁଡ଼େଁ ବି ପାର୍ସି ଖୁରେଇ ଇନ୍ତା ହେଇଛେ ସମିଆ ଇହାଦେ କେହି ନାଇଁକରେ ସ୍ବୀକାର୍ ଉପକାରୀ ଯେତେ ଚିହ୍ନାର୍ ଲୋକ୍କୁଁ କରୁଥିସି ଧିକ୍କାର୍ କଥା ତ ଭାଗ୍ସି ପବ୍ନେ ଉଡ଼ି ଲେଖା ରହିଥିସି ପଡ଼ି କେହି ନାଇଁମାନେ କାହାର୍ ବୋଲ୍ ଯେତେ ଛାଡ଼୍ଲେ ବି ରଡ଼ି ଶିକ୍ଷା ଶାସନ୍ ବିଚାର୍ ସାହିତ୍ୟ ହେଲାନ ଶବ୍ଦଖେଲ୍ ଭାବ୍ନା…
ସେମାନ୍କର୍ ସବୁ ମିଛ୍ମିଶା କଥା ଶୁନି ହଁସ୍ବାର୍ ସାହସ୍ ପୁଷିଛେଁ ବଲି ତ ସତ୍ କହୁଥିସିଁ ନାଇଁହୁଏଁ କେଭେଁ କର୍କଶ୍ ଶୁନି ସାର୍ଲେଁ ଶହେ ପଦ୍ କଥା କହିଦେସିଁ ପଦେ ଅଧେ କିଏ ପାଏସି ତହଁକ୍ ସେଠାନୁ କାହାକେ ସେଟା ବାଧେ ନାଇଁକରି କେଭେଁ ହିସାବ୍ ତାର୍ କଥା ଗନି ନାଇଁଜାନେ ଭାବ୍ନା ଫୁଟ୍ଲେ ହୁରୁଦ୍ ଭିତ୍ରେ ନାଇଁଟାକେଁ ଆର୍ ଛନେ ମନର୍ ଫସଲ୍ ଯେତେ ବି ହେସି ଦେସିଁ ସବୁଯାକ ବାଁଟି ଉସତ୍ ହେଇ ଶିଖ୍ଲିନ…
