ନିଜେ ସହି ଭୋକ୍ ଶୋଷ୍ ଯେନ୍ ଲୋକ୍
ଦେସି କାହାର୍ ପେଟ୍ ପୂରେଇ
ତାର୍ ହାତୁଁ ଖାଇଥିସି ଯେନ୍ ଲୋକ୍
ଗୁଡ଼େଁ ବି ପାର୍ସି ଖୁରେଇ
ଇନ୍ତା ହେଇଛେ ସମିଆ ଇହାଦେ
କେହି ନାଇଁକରେ ସ୍ବୀକାର୍
ଉପକାରୀ ଯେତେ ଚିହ୍ନାର୍ ଲୋକ୍କୁଁ
କରୁଥିସି ଧିକ୍କାର୍
କଥା ତ ଭାଗ୍ସି ପବ୍ନେ ଉଡ଼ି
ଲେଖା ରହିଥିସି ପଡ଼ି
କେହି ନାଇଁମାନେ କାହାର୍ ବୋଲ୍
ଯେତେ ଛାଡ଼୍ଲେ ବି ରଡ଼ି
ଶିକ୍ଷା ଶାସନ୍ ବିଚାର୍ ସାହିତ୍ୟ
ହେଲାନ ଶବ୍ଦଖେଲ୍
ଭାବ୍ନା ତ କାହିଁ ଦିଶ୍ବାର୍ ନାଇଁ
ଆଇଛେ ଇନ୍ତା ବେଲ୍