କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ଚାଲିଯିବା ଆମେ ଅଜଣା ରାଇଜେ ଗଢ଼ିବା ପ୍ରେମ ନଅର ସେଇ ନଅରରେ ଦେବି ମୁଁ ତୁମକୁ ସିନ୍ଦୂରର ଉପହାର ॥ ନୀଳ କୁରଞ୍ଜିକୁ ନୀଳଗିରି ଠାରୁ ତୋଳି ମୁଁ ଆଣିବି ସାଥି ଫୁଲର ଶେଜରେ ପ୍ରଣୟ ନିଶାରେ କଟିଯିବ ମଧୁରାତି ॥ ତଟିନୀ ମିଶିବ ନୀଳ ସାଗରରେ ସୃଷ୍ଟିର ଏଇ ନିୟମ ସୂର୍ଯ୍ୟମୁଖୀ ଆଉ ଦିବାକରଙ୍କର ଯେମିତି ଅମରପ୍ରେମ ॥ ହଜିଥିବ ତୁମେ ମୋ ବାହୁ ବନ୍ଧନେ ଋତୁଥିବ ମିଳନର ଆଙ୍କି ଦେଉଥିବି ଅଧରରେ ତୁମ ଦାଗ…
କେତେ ଚଉଛକ ପଡ଼ିବ ସତରେ ଜୀବନର ଚଲା ବାଟେ କେତେ ନୂଆଁ କେତେ ପୁରୁଣା ମୁହଁ ଯେ ଦିଶିବେ ଦୁନିଆଁ ହାଟେ । ହସ କାନ୍ଦ ଲୁହ ଭାବନାରେ ଭରା ଜଟିଳ କୁଟିଳ ପଥ ତାହାରି ଭିତରେ ବାହିବାକୁ ହେବ ଜୀବନ ସପନ ରଥ । ଚାଲୁ ଚାଲୁ ପୁଣି ପଥ ହୁଡ଼ିଯିବା ଅବାଟରେ ପାଦ ଥୋଇ ପ୍ରଭୂଙ୍କୁ ସୁମରି ସଜାଡ଼ିବା ଧାର ନିଜ ଅଜ୍ଞାନତା ଧୋଇ । ଜୀବନ ଏମିତି ଉଠାପକା ଖେଳ ଖୋଜିବାକୁ ସତ…
ଜହ୍ନ ଗୋ ତୁମେ ଦିଗନ୍ତ ବିସ୍ତାରୀ ନିଳାଭ ଗଗନେ ରହି ବଉଦ କୋଳୁ ବିତରି ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ କର ଏ ମହି । ବିଭାବରୀ କୋଳେ ତାରକା ମେଳେ ଖେଳୁଥାଅ ଲୁଚକାଳି ଅପରୂପ ସେ କମନୀୟ ରୂପ ଅନ୍ଧାରେ ଉଠଇ ଝଳି । ଶାଶ୍ଵତ ପ୍ରେମର ପ୍ରତୀକ ସାଜି କୁମୁଦକୁ ଚାହିଁ ଥାଅ ମିଳନ ଆଶାରେ ଦୂରେ ଥାଇ ତା’ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ନିହାରୁ ଥାଅ । ଶିଶୁ ସନ୍ତାନ ଓଠେ ହସ ଦେଇ କେତେ ଆନନ୍ଦିତ ହୁଅ…
ଏବେବି ଦିଅଇ ମଥାରେ ଓଢ଼ଣା ମୋ ମାଆଟା ପୁରୁଣାକାଳିଆ, ଦୂରରୁ କରଇ ଜୁହାର ବଡ଼ଙ୍କୁ ଚଳେ ଆଜିବି ସେ ଆଗ ଭଳିଆ । ପଖାଳର ସାଥେ ବାଢ଼ିଦିଏ ଖାଲି ବଡ଼ିଚୂରା ସଙ୍ଗେ ଶାଗ ସଜନା, ଚିଲ୍ଲି ଚିକେନଟା ତା’ପାଇଁ ଅଡ଼ୁଆ ମେଗି-ଚଉମିନ କରି ଜଣେନା । ବାହାରୁ ଆସିଲେ ବନ୍ଧୁ-କୁଣିଆ ଧୁଅଇ ହଳଦି ପାଣିରେ ଗୋଡ଼, ହାତ ଧୋଇବାକୁ ଦିଏ ପାଣିଢାଳ ହେଉ ଅବା ଛୋଟ ହେଉ କି ବଡ଼ । ଖାଏ ନା ବାହାର ଖାଇବା…
ହୋଇ ଜହ୍ନର ଜୋଛନା ଆସିଯାଅ ଥରେ ବିଚ୍ଛୁରି ଦିଅ ତୁମ ପ୍ରେମର କିରଣ ମୋର ଅଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗେ । ପୁଣି ଆସିଯାଅ କେବେ ହୋଇ ମେଘ ମହ୍ଲାର ବରଷି ଦିଅ ତୁମ ପ୍ରୀତି ପ୍ରଣୟ ସାଜିଯିବି ମୁଁ ଯେ ତୁମ ମନ ମୟୂରୀ ଆଉ ନାଚି ଉଠିବି ରାଗେ ତୁମରି । ହେବ ଯଦି ଆସିବକି କେବେ ହୋଇ ବସନ୍ତ ମଳୟ ତୁମ ସୁବାସରେ ହୋଇଯିବି ମୁଁ ଯେ ରୋମାଞ୍ଚିତ ଆସ ହୋଇ କେବେ ମଧୁର ସଂଗୀତ…
