କେବେ ମନର କଥା ତ କେବେ ମନର ବ୍ୟଥା ଆଉ କେବେ କିଛି ତଥ୍ୟକୁ ପରିବେଷଣ କରିବାର ଏକ ବିଶେଷ ମାର୍ଗ ହେଉଛି କବିତା, ଯାହାକି ଲେଖକରୁ ହୃଦୟରୁ ସିଧା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ ।
ତମସା ନିସ୍ତବ୍ଧ ରଜନୀ ଥିଲା ଯେ, ଜନ ଶୂନ୍ୟ, କଲା କରମକୁ ଭାଳିଣ କୈକେଇ କରେ ରୋଦନ । ଶ୍ରାବଣର ବାରି ବରଷେ ଭୟଙ୍କର ସେ ରାତ୍ର, ଏକାକୀ କୈକେୟୀ ବସିଛି ଜାତ ହୋଇଛି ଭିତ । ମନେ ମନେ ତହିଁ ବିଚାରେ ସତେ କଲି କି ପାପ, ତିଳେ ସୁଖ ନାହିଁ ମନରେ ଥାଏ ବହୁ ସନ୍ତାପ । ଦୁଃଖେ ଦିନ ଆଜି କାଟୁଚି ମୁହିଁ, ଅଶ୍ୱପତି ନନ୍ଦିନୀ, ରାମ, ଲକ୍ଷ୍ମଣ, ଜାନକୀ ହେଲେ ବନ…
ଜାଣିନି ଅପେକ୍ଷାର ଅନ୍ତ କେବେ ଘଟିବ, ମରୁଭୂମିରେ ବାଲୁକା ଶେଜରେ ନଦୀ ଆସିବ । ଆଶା ମୋର ଅସୀମ, ବାଟ ନାହିଁ ଚାଲିବାକୁ… ସ୍ଵପ୍ନ ମୋର ଅମାପ, ନିଦ ନାହିଁ ଶୋଇବାକୁ… ଭଙ୍ଗା ସାଗର ଲହରି, ଜୁଆରର ଭଟ୍ଟା… କ୍ଷଣ ଅବକ୍ଷଣେ.. ପାଇବାର ନିଶା… ସନ୍ଦିଗ୍ଧ ଏ ସନ୍ତୁଳିତ ମନ, ଭାବ ଅବକାଶେ କରେ ନିଡ଼ ରଚନା । ଧୂସରିତ ମାୟାଜାଲେ କବଳିତ କରି ଦିଏ, ରଚିଦିଏ ଛଳନାର ବାସନା ।। ପରିପୂରକ ପରି ଆଙ୍କି ହୋଇଯାଏ…
ଭଲ ଭଲ କହି ଭଲ ପାଇଗଲି ଭୁଲି ପାରୁନାହିଁ ମୁଁହିଁ, ଆଖିଯାଏ ଥକି ମନ ଯାଏ ଶୁଖି ତୁମ ବାଟ ଚାହିଁ ଚାହିଁ ।।୧।। ତୁମ ସାଥେ ଥିବା ପ୍ରତିଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଭୁଲିପାରୁନାହିଁ ମୁହିଁ, ନିରୋଳାରେ ଥିଲେ ତୁମେ ମନେପଡ଼ ଭେଟିବାକୁ ଚାହେଁ ମୁଁହିଁ ।।୨।। ତୁମେ ଯିବାପରେ ଅଝଡ଼ା ସ୍ମୃତିକୁ ସାଉଁଟି ବସିଛି ମୁହିଁ, ଜୀବନର ମାନେ ତୁମଠୁ ଆରମ୍ଭ ତୁମେ ସାଥେ ଯାଏ ବହି ।।୩।। ଭୁଲିବାକୁ ଚାହିଁ ଭୁଲି ପାରୁନାହିଁ ଭାବନାରେ ଯାଅ…
ମୁଁ ଛଳନା, ବିଶ୍ୱାସର ମୁଖା ପିନ୍ଧି ଦିଏ ମୁଁ ଯାତନା । ମୁଁ ଯୌବନ, ମୋତେ ନେଇ ଗର୍ବୀ ମନ ଭୁଲେ ଆତ୍ମଜ୍ଞାନ । ମୁଁ ଅହଙ୍କାର, ମୋ ପାଇଁ ସୁନା ସଂସାର ହୁଏ ଛାରକାର । ମୁଁ ଲୋଭ, ଯେତେ ଧନ ପାଇଲେ ବି ପୂରେ ନାହିଁ ଗର୍ଭ । ମୁଁ କ୍ରୋଧ, ନିମିଷକେ ଧ୍ୱଂସିବା ମୋହର ମାର୍ଗ । ମୁଁ ମାନବ, ଲୋଭ, କ୍ରୋଧ, ମୋହମାୟା ମୋଠୁଁ ଉଦ୍ଭବ । ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରାଣୀ ରୂପେ…
ଘାସଟିଏ ମୁଁ ଦୁବଘାସଟିଏ ଆକାର ମୋହର ଛୋଟିଆ ଛୋଟ ଶରୀରଟି ଧରିଛି ସିନା ମୁଁ କାମଟି ମୋହର ବଢ଼ିଆ ।। ଠାକୁର ଘରର କଳସ ସେବାରେ ଦରକାର ହୁଏ ମୁହିଁଟି ଆମ୍ବଡାଳ ବରକୋଳିର ପତରେ ସ୍ଥାନ ଯେ ମୋହର ଥାଏଟି ।। ଆସୁ ସତେ କେତେ ବାଆ ବତାସ ଯେ କେବେ ଯାଏ ନାହିଁ ଡରିକି ଡରିବାର ଯଦି ଥାଏ ମୋ ମନରେ ଡର ଥାଏ ମୋର ହରିକି ।। ଗୋରୁର ପାକୁଳି ମଧ୍ୟରେ ମୁହିଁ ଯେ…
